LUSTIGE BEVALLING – Een tiener raakt ongewenst zwanger en wil abortus plegen noch moedertje spelen. Reitman junior drukt op de juiste knoppen, maar zijn issuekomedie is minder alternatief dan zij pretendeert te zijn.
Jason Reitman met Ellen Page, Michael Cera, Jennifer Garner, Jason Bateman, J.K. Simmons
Wanneer de 16-jarige Juno door haar slungelige vriendje per ongeluk met jong wordt geschopt, begint de zoveelste indie-komedie die zich in de slipstream van Little Miss Sunshine en Knocked Up wil nestelen. Niet verwonderlijk dat ook deze festivalfavoriet wordt bestierd door een ‘rebels’ toontje en de gebruikelijke suburbiaclichés (het burgerlijke adoptiegezin, de disfunctionele familie, de hormonale highschool-jungle). Gelukkig weten regisseur Jason Reitman en scenariste Diablo Cody – een ex-stripteaseuse die het tot een van Hollywoods heetste scriptleveranciers schopte – op de juiste momenten op de juiste knoppen te drukken.
Beetje bij beetje wrikt Juno zich dan ook uit zijn gladde pseudoalternatieve harnas – typisch voor een ‘independent’-film die door een studio wordt gefinancierd – waarbij vooral de raak getroffen personages respect verdienen: Alias-babe Jennifer Garner als het onvruchtbare burgertrutje dat van Juno’s baby adopteren haar persoonlijke jihad heeft gemaakt, Jason Bateman als haar gemuilkorfde modelechtgenoot die dankzij Juno zijn rebel yell terugvindt, Superbad-kluns Michael Cera als pubervader die plots voor grotere uitdagingen dan meeëters komt te staan én vooral Juno herself natuurlijk: heerlijk ongedwongen vertolkt door Hollywoods huidige Roodkapje Ellen Page (u kent haar als Kitty uit X-Men: The Last Stand of de castrerende lolita uit HardCandy) die tegen hoog tempo sarcastische sneren debiteert.
Je hebt geen dure diploma’s nodig om te begrijpen waarom Juno in de VS zowel pers als publiek kon charmeren, maar de Oscarnominatie voor Jason Reitman als beste regisseur mag de nodige alarmbelletjes doen afgaan. Met zijn warme kleurtjes, brave mise-en-scène en door archetypische americanadeuntjes voortgedreven ritme is dit het soort hip gestileerde montagecinema waarin nergens een persoonlijke signatuur te herkennen valt en waarin je om het kwartier een blokje commercials verwacht. Lopendebandindependentcinema voor MTV-kids, al maken de cast, het cassante teenageturbotaaltje, de slimme structuur en de ironie- en preekvrije feelgoodfactor het licht verteerbare geheel toch nog een beetje edgy.
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier