Julien Chang

Haast volledig zelf ingespeelde debuutplaten: dankzij Prince, Lenny Kravitz of Dave ‘Foo Fighters’ Grohl weten we dat ze lange, eclatante carrières garanderen. Dankzij Emitt Rhodes of Hawksley Workman weten we dan weer dat we uit onze nek kletsen. Wél zeker is dat Julien Chang, een negentienjarig jongmens uit Baltimore, op Jules (‘een bijnaam die niemand me ooit heeft gegeven’) een tros fijne, warme deunen bij elkaar heeft gespeeld en gezongen. Die baden in zoemende eighties- of psychpop (denk Tame Impala), leiden naar meerstemmige mijmeringen à la Brian Wilson en Paul McCartney of rapen wat afrorockgitaren op. Knap, al zijn er ook misstappen: in Of the Past ruimt Chang even baan voor een bevriende hotelpianist met misplaatst enthousiasme, en Dogolouge hoopt louter cheesy funk- en jazzpartijen op. Niettemin: checken.