EX-DIPLOMAAT JOTA CASTRO stort ZICH als EEN KUNSTENAAR GRETIG OP WERELDLEIDERS. Laden, richten, vuur!

B.P.S. 22

ESPACE DE CRÉATION CONTEMPORAINE, BD. SOLVAY 22 IN CHARLEROI, TOT 15 MEI. % 071 53 15 15 EN BPS22. HAINAUT. BE

Jota Castro, Exposition Universelle 2

Een carrière in de diplomatie zit er niet meer in voor Jota Castro (39). De in Lima geboren Fransman was nochtans zo begonnen, maar een blik op zijn output bewijst dat hij niet in de wieg was gelegd om het omzichtig te formuleren. Iemand die de hoofden van Bush en Blair vereeuwigt terwijl ze uit de aars van een nijlpaard komen ( ‘Some-times people don’t need to know where the best ideas come from’) heeft een andere missie. Een artistieke, bijvoorbeeld. En de Exposition Universelle 2 in acht genomen, blijkt dat Castro op zijn zachtst gezegd overtuigend is. De eerste Exposition liep onlangs ten einde in Palais de Tokyo in Parijs. B.P.S. 22 tekende voor het tweede deel en pakt uit met een paar pronkstukken die de temperatuur fors de hoogte injagen. Was de tentoonstelling in Parijs goed voor een koelbloedige Castro, dan staat dit keer een artiest op het programma die koelbloedigheid aan een explosieve humor koppelt. De Universelle 1 was bepaald niet gewijd aan slappe kost, maar toch vind je op het tweede luik mokerslagen die aantonen dat Castro op zijn best is wanneer het iets gepeperder mag. Zo is het inmiddels bekende BBB Oil Shame op post waarin Geor-ge Bush in een olievat zit, geflankeerd door bondgenoten Blair en Berlusconi. Mussolini? Non ha mai amazzato nessuno (Musso-lini? Hij heeft nooit iemand gedood) is een levensgrote wassen replica van Berlusconi die met een voet aan de zoldering hangt. Met dit macabere beeld refereert Castro aan de manier waarop de Italianen Mussolini ophingen na de oorlog. De titel slaat op een nogal misplaatste uitspraak van Berlusconi, namelijk dat Il Duce ‘nooit iemand gedood heeft, maar alleen wat mensen op vakantie heeft gestuurd’. In Motherfuckers Never Die somt Castro alle kwade geesten op die de beschaving om zeep wilden helpen. Op drie gekleurde lichtbakken staan lange lijsten van misdadigers – Dutroux, Hitler, Mussolini, Pinochet – en kwalijke bedrijven in het officiële lettertype van de Verenigde Naties. Het ijzeren Castro-effect gaat gepaard met een benijdenswaardig, ijskoud sarcasme van iemand die fijntjes formuleert hoe grimmig politiek kan zijn, maar ook van een kunstenaar die de zaak bekijkt zonder een spier te vertrekken. Castro scalpeert politici alsof het niets is, haalt in een kwartseconde elke vorm van waardigheid onderuit en rondt netjes af met het bijeenvegen van de spaanders. Iets vergelijkbaars vind je ook bij Maurizio Cattelan, de Italiaan die pausen en Hitlers van hun aura afhelpt door ze met de nodig pathos op de knieën te dwingen. Castro heeft niet dezelfde neus voor om zich heen slaande tragikomedies, maar hij zet politieke thema’s feilloos om in een indringende, satirische en griezelig herkenbare beeldtaal. Een kunstenaar met dichte struiken haar op de tanden, te vinden op een tentoonstelling die naar Belgische museumnormen zo goed als door het plafond barst. Els Fiers

Els Fiers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content