Ooit als sessiemuzikant een van de best bewaarde geheimen van Los Angeles, tot Flying Lotus hem aanspoorde zélf platen te maken: Thundercat bewijst met Drunk finaal dat hij meer kan dan een aardig streepje bas spelen.
Ze zijn te vinden in alle genres, maten en gewichten: muzikanten voor wie harder en sneller synoniem zijn met beter en sterker. Spelen is demonstreren. Er zit zo’n zichzelf met technische hoogstandjes op de borst kloppende mannetjesputter in bassist Stephen ‘Thundercat’ Bruner, maar hij laat hem slechts zelden aan de oppervlakte komen. In Uh Uh, de derde track op dit derde album, mag het basbeest Bruner even los. Virtuoze snarenacrobatie die voor leken nooit langer dan twee minuten spannend is, maar waar een beetje fusionadept blijkbaar niet omheen kan. Uh Uh klokt af op twee minuten zestien seconden, overigens. Daarna houdt Thundercat, veel meer dan op zijn vorige twee langspelers, het beest in bedwang.
Behalve uitzonderlijk begaafd is Bruner ook een muzikale veelvraat. Hij speelde een tijd aan de zijde van Erykah Badu, versterkte samen met zijn oudere broer even de gelederen van Suicidal Tendencies, werd vervolgens door producer Flying Lotus onder de vleugels genomen en had twee jaar geleden een groot aandeel in Kendrick Lamars To Pimp a Butterfly en The Epic, het driedubbele magnum opus van nieuwe jazzheiland Kamasi Washington. Komt ervan als je pa bij Motownsterren als The Temptations drumde en je Miles Davis, Frank Zappa, Weather Report, Cream en Herbie Hancock met de paplepel binnenkreeg. Drunk is dan ook een slalommende joyride door Bruners brein, een orgaan dat zijn korte aandachtspanne compenseert met een karrenvracht aan talenten en ideeën.
23 tracks telt het album, dik vijftig minuten. Vinkten we aan het einde af: dartele zomerpop (Bus in These Streets), met sterrenstof gearomatiseerde r&b (Jethro, Walk On By), satijnen soul (Lava Lamp, Inferno), de funk van Funkadelic (Friend Zone) en Stevie Wonder (Them Changes), benevelde hiphop (Drink Dat), abstracte synthpop (Tokyo) en softrock. Softrock? Jazeker! Zelf beschikt Bruner over een zwoele falset, maar op Show You the Way haalt hij er Michael McDonald en Kenny Loggins bij, twee bronstige senioren die zich eind jaren zeventig regelmatig met baard en bermuda op een zeiljacht lieten fotograferen.
Mocht Thundercat een Daft Punk-helm dragen, dan zou dit zijn Random Access Memories zijn: een gepolijste spiegel gericht op Los Angeles, ingenieus en met ziel gespeeld, speels en muzikaal veelzijdig. Maar Drunk vinden we beter.
THUNDERCAT ****
Drunk
fusion/soul
Brainfeeder
DOWNLOAD
A Fan’s Mail (Tron Song Suite II) Show You the Way Friend Zone
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
