Van ‘gender bender’-musical Hedwig and the Angry Inch over seksueel rariteitenkabinet Shortbus naar het ingetogen Rabbit Hole: verkocht indie-icoon John Cameron Mitchell zijn ziel aan de Hollywoodduivel of schuilt er meer achter deze radicale koerswijziging. ‘Ik las nog nooit zo’n herkenbaar script.’
Hoe wist je deze – voor jouw doen – uitzonderlijke job te versieren?
John Cameron Mitchell: Mijn agent houdt zielsveel van me en doet werkelijk alles om me nieuwe opdrachten te bezorgen. Een onmogelijke missie eigenlijk, want ik houd ervan om projecten te weigeren. (Lacht) Voor het geld hoef ik het niet te doen. Ik leef in een goedkope flat in hartje New York, meer heb ik niet nodig. Maar toen ik dit scenario voorgeschoteld kreeg, was ik meteen verkocht. Het herinnerde me aan de dood van mijn broer op de middelbare school, en ook het religieuze aspect was me allesbehalve onbekend. Samengevat: het was het meest herkenbare script dat ik ooit gelezen had.
In vergelijking met je vorige films oogt ‘Rabbit Hole’ veeleer spartaans.
Mitchell: Dat was net de bedoeling. Ik vond dat de regie onzichtbaar of – beter – transparant moest zijn. Acteurs noch kijkers mochten zich bewust zijn van de camera. Zo’n afstandelijke aanpak is trouwens heel goedkoop, waardoor we ons ondanks het lage budget meerdere takes konden veroorloven.
Bestaat de kans dan niet dat je meer een televisie- dan een bioscoopfilm maakt?
Mitchell: Andere regisseurs hadden het materiaal hoogstwaarschijnlijk naar hun hand gezet, maar ik wilde geen hond lijken die het territorium van een ander bepist. Het scenario was fantastisch en Nicole is een van ’s werelds meest getalenteerde filmsterren – wie wil er nu niet door haar ingehuurd worden? Vandaar dat ik me uiterst gedienstig heb opgesteld en het verhaal en de acteurs heb laten primeren. Visuele foefjes leken me misplaatst.
Je moet je stempel toch op een of andere manier op het project hebben gedrukt.
Mitchell: Jazeker. Ik ben gedurende het hele productieproces nauw blijven samenwerken met scenarist David Lindsay-Abaire, de man die ook het originele toneelstuk heeft geschreven. Vaak wordt de persoon achter het script stiefmoederlijk behandeld zodra zijn werk erop zit. Dat wilde ik niet doen: David en ik hebben alle verhaalproblemen samen opgelost. Natuurlijk was dat niet altijd even simpel. Ik moest hem immers op de gebreken van zijn kindje wijzen. (Lacht)
Eén ding heb je toegevoegd: Nicoles personage vindt troost in een stripverhaal.
Mitchell: Tijdens mijn tienerjaren was ik een ongelooflijke comic-, sciencefiction- en fantasyfan. Die fantastische verhalen openden deuren naar droomwerelden waarin ik mezelf helemaal kon verliezen. Geloof me: als je je zo ongelukkig voelt als ik destijds, put je daar ontzettend veel troost uit. Vandaar dat ik dat element in het verhaal verwerkte. Als religie en therapie geen soelaas bieden, kun je je nog altijd aan een stevige portie escapisme overgeven! (Lacht)
Ironische woorden van de man die Hollywoods meest realistische films in tijden regisseerde.
Mitchell: Gek, hé? Toen ik in de jaren 70 en 80 opgroeide, leek zelfs de duurste blockbuster in een zekere realiteit geankerd. Nu viert Koning Spektakel hoogtij. Zelfs zogenaamd volwassen films als Black Swan en 127 Hours kunnen niet zonder een goedkoop exploitationkantje. ‘Kijk, die ballerina’s doen elkaar binnen!’ ‘Oh neen, die man snijdt zijn arm af.’ In hedendaagse cinema volgen de climaxen elkaar in een razend tempo op – Rabbit Hole vormt daartegen het perfecte antigif.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
