Eerste zin ‘Mijn songs zijn veel beroemder dan ikzelf.’
De in 2013 overleden JJ Cale was een enigmatische figuur die als geen ander het begrip laidback belichaamde. De Amerikaanse muzikant hield niet van de schijnwerpers, had lak aan de muziekindustrie en mocht Eric Clapton zijn songs After Midnight en Cocaine niet tot hits hebben gekneed, dan zouden we van hem wellicht nooit iets hebben vernomen. Cales oeuvre omvat nochtans veel meer koren dan kaf. Zijn ontspannen gitaarstijl, gepuurd uit country, jazz, blues en rockabilly, en zijn unieke fluisterzang hadden een diepgaande invloed op collega’s als Clapton en Mark Knopfler. Neil Young omschrijft JJ Cale zelfs als ‘een van de beste twee elektrische gitaristen aller tijden’.
De Vlaming Wouter Bulckaert, die in 2016 al een uitstekend boek over Ry Cooder publiceerde, heeft bewust geen biografie willen schrijven. Hij citeert weliswaar uit de weinige beschikbare interviews met JJ Cale, maar vertrekt toch vooral uit diens discografie. Hij portretteert de artiest uit Tulsa als een door geluidstechniek geobsedeerde ambachtsman die zich ontwikkelt tot ‘meester van het understatement’. Cale is voor de auteur een man van paradoxen: de working class hero die geen held wil zijn, de ‘perfectionist van de imperfectie’, wiens minimalisme slechts dient om de complexiteit van zijn werk te camoufleren. Een inspirerende aanzet om de ‘volmaakt onvolmaakte’ muziek van JJ Cale te herontdekken.
JJ Cale, troubadour in de woestijn ****
Wouter Bulckaert, EPO, 222 blz, ? 22,50.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
