1 Tien foto’s waarover je in een tijdspanne van tien dagen tien hoofdstukken schreef: waarom ging je zo dwingend te werk bij het schrijven van Gehuwde rotsen?
Jan Lauwereyns: Ik koos de foto’s omdat die bijna knopen in mijn zakdoek zijn. Zij waren de juiste stimulus om mijn innerlijke censuur weg te zetten en het verhaal te laten stromen. Dat het tien foto’s werden, hing samen met de tijd die ik had: tien dagen waarin ik van ’s ochtends tot ’s avonds kon schrijven. En er was de link met Boccaccio’s Decamerone, een boek dat eveneens geschreven werd tijdens een pandemie. Voor mij was die strakke structuur een bron van inspiratie. In mijn poëzie is dat trouwens ook zo: een rijmschema kun je zien als een dwangmatige beperking van de mogelijkheden van de dichter, maar het is ook een manier om tot originele rijmvondsten te komen.
2 Je hebt je hele leven al in de VS en Japan gewerkt. Was dat een vlucht voor je verleden?
Lauwereyns: Dat zei mijn broer Bart weleens, dat ik ervoor koos om altijd veilig ver weg te zitten. Toen ik in 1996 als student naar Amerika trok, was dat een positieve keuze. Ik wilde helemaal niet vluchten. Ik wilde dat land leren kennen. Daar ontmoette ik een Japanse, en dus wilde ik ook Japan zien. Maar je weet natuurlijk nooit wat er onderhuids speelt. Net voor de zelfmoord van mijn moeder was ik bijvoorbeeld aan het solliciteren in Nederland. Daarna heb ik dat traject verlaten. Blijkbaar was er toen toch een reden verdwenen om hier te blijven.
3 Een zoektocht als de jouwe levert nooit definitieve antwoorden op, maar iets moet je er toch van opgestoken hebben?
Lauwereyns: Absoluut. Toen ik mijn eerste dichtbundels schreef, had ik nog het idee dat spreken zilver is en zwijgen goud. Stilte was heilig en ik probeerde kleine gedichtjes te maken die die heiligheid eerden. Nu weet ik dat zwijgen alleen maar koud is. Als je spreekt, zie je meer, begrijp je meer en deel je ook meer. En dan is er nog de liefde, natuurlijk. Die is fundamenteel in het leven. Dat inzicht heeft me duidelijk gemaakt dat er in het verleden veel gemiste kansen geweest zijn, en dat ik het ook anders kan doen, met mijn eigen kinderen en die van mijn broer. Ik kan hun het verhaal van hun grootouders vertellen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
