BONT EN BLAUW – ‘Voor altijd soloplaten maken, hoe saai!’, liet Jack White hier vorige week optekenen. Met zijn eerste, ‘Blunderbuss’, lost hij zijn eigen verwachtingen alvast niet in.
Blunderbuss
Rock
Third Man/XL
De legende wil dat Robert Johnson zijn ziel aan de duivel verpatste in ruil voor meesterschap en talent en zo tot de meest mythische der bluespioniers uitgroeide. Welke deal werd er dan bedisseld voor het vuur in Jack White? We hebben, na het beluisteren van zijn solodebuut, zo een theorietje.
Over een verloren gelopen riedel progrock (laatst gezien te Jazz Bilzen in 1974) struikelen we met Missing Pieces meteen een open wonde binnen: ‘Sometimes someone controls everything about you/And when they tell you that they just can’t live without you/They ain’t lying, they’ll take pieces of you.’ Meer inkijk bieden de apocalyptische vlaag jaloezie Sixteen Saltines en Freedom At 21, de twee tracks die het dichtst bij The White Stripes aanleunen: ‘She don’t care what color bruises that she’s leaving me’ – wij gokken op blauw.
Zes van de dertien songs op Blunderbuss missen elektrische gitaar, maar ook zonder snijdt White door merg en been. De akoestische countrysoul van Love Interruption bijvoorbeeld, verbergt een ijskoud voornemen: ‘I won’t let love disrupt, corrupt or interrupt me.’ Elders spreken titels boekdelen, zoals Hypocritical Kiss en Weep Themselves To Sleep, symfonische bluesrock waarin de piano van Brooke Waggoner – vaste kracht in Jacks all girl band – prominent het voortouw neemt terwijl haar leading man stroomstoten uitdeelt met zijn heupwapen.
Onrust, agressie en venijn: de duivel parkeerde drie krengen van muzen bij Jack White. In ruil hangt er hoogspanning in de lucht elke keer dat hij zich nabij plectrum, microfoon of studio toont. Of toch bijna elke keer, want met Trash Tongue Talker (fletse blues) en Hip (Eponymous) Poor Boy (een stuurloze Tennessee waltz) kruipt zowaar de mot in Blunderbuss. Bij White ligt de lat telkens Tia Hellebaut-hoog, en dus moeten we streng zijn: ook de r&b-cover I’m Shakin’ is meer filler dan killer. Dan volgen alweer zo’n in alle eenvoud briljant pianomotiefje ( On And On And On) en een splijtende Jimmy Page-riff ( Take Me With You When You Go), waardoor we die dipjes bijna weer vergeten.
Jack White toont zich met Blunderbuss opnieuw zijn eigen grootste uitdager, al wint hij deze kamp niet met ko, maar gevleid op punten. We zijn benieuwd wat de volgende ronde brengt.
DOWNLOAD
Freedom At 21
Love Interruption
Missing Pieces
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
