1. Wat was je eerste reactie toen je hoorde dat je moeder alzheimer had?
Ivo Victoria: ‘Hier heb ik geen tijd voor.’ Dat was het eerste wat ik dacht. Heel egoïstisch, ik geef het toe, maar ik denk niet dat ik de enige ben die zo reageert. Ik sprak er met niemand over, kropte het op, dronk en rookte meer dan anders en stopte met mijn moeder te bellen en haar te bezoeken. Ik kan nog steeds niet verklaren waarom ik zo reageerde. Alzheimer is een ziekte waarmee je niet veel aankunt. Je staat er machteloos tegenover en het heeft een tijd geduurd voor ik wist hoe ik daarmee moest omgaan. En uiteindelijk heb ik er ook iets uit geleerd, denk ik. Mijn moeders alzheimer heeft me de realiteit in gesleurd, een winstpunt voor mij als mens.
2. Hoe zou je je moeder in één zin typeren?
Victoria: Als iemand die nooit de strijd uit de weg ging. Op de school waar ze lesgaf was er altijd wel iemand die haar dwarszat. Ze zou dat zus of zo aanpakken, vertelde ze dan, en we zouden nog wel eens zien, maar achteraf vroeg ik me vaak af wat ze uiteindelijk bereikt had. Je zou kunnen zeggen dat ze een klein leven leidde, maar ik denk dat ze het zelf wel als een groot leven ervoer. Want wat is een waardevol leven? Is het niet aanmatigend om te beweren dat alleen iemand die de zeven wereldzeeën bevaart een groots en waardevol leven leidt? Uiteindelijk gaat het erom met welke intensiteit we de dingen in ons hoofd beleven. Die maakt of ons leven de moeite waard is of niet.
3. Vind je het jammer dat je moeder je boek niet meer kan lezen?
Victoria: Ze kan inderdaad niet langer de aandacht opbrengen om te lezen. Maar stel dat het toch nog zou lukken, dan zou ze wellicht zeggen dat ik een paar scènes had mogen schrappen, zoals die waarin ze in haar broek doet terwijl ik op bezoek ben. Als fiere dame zou ze dat niet willen lezen. Terwijl ze ook dan, in die situatie, een bepaalde fierheid behield. Voor mij als zoon was het dan weer een moment waarop ik dacht: hé, dit klopt niet, dit is de omgekeerde wereld. Een moeder wordt verondersteld voor haar zoon te zorgen, terwijl ik hier nu met een propere onderbroek voor haar sta.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
