It’s a bird! It’s a plane! It’s

Vito De Luca van Aeroplane. 'Remixes zijn geen tussendoortjes, maar investeringen in de toekomst.' © © CHARLIE DE KEERSMAECKER

‘Remixers du jour’. ‘The hottest ticket in dance music’. ‘For all the sunsets, sunrises and everything in-between’. De ‘Balearic house’ van Vito De Luca’s Aeroplane wordt de wereld rond in superlatieven onthaald. Jonas Boel vloog mee met de 29-jarige Italo-Belg voor een retourtje Ibiza. Althans, dat was de bedoeling. Gesprek over gemiste vluchten, investeren in remixes en die ene opname met Giorgio Moroder. ‘Ik sluit geen compromissen als het over mijn muziek gaat. Punt.’

Halftwee

’s nachts, een vollopende discotheek in Ibiza. Vlak voor Vito De Luca van Aeroplane aan zijn DJ-set begint leest hij een iPhonebericht van zijn manager in Miami. Die laat weten dat zijn remix van Chromeo’s Don’tTurn The Lights On momenteel de meest geblogde track is op het internet. Het staat te lezen op The Hype Machine, een website die de uploads van alle mp3-blogs bundelt. De DJ/producer kan zijn geluk niet op, deelt de primeur meteen via zijn Twitterpagina, toast nog snel op het goede nieuws met een glas pas aangerukte champagne, kust zijn vriendin en neemt plaats in de DJ booth.

Enkele uren voor dit vreugdevolle tafereel misten we ternauwernood een vliegtuig richting het Spaanse schier-eiland. Het idee was simpel: samen met Aeroplane van de grond, richting bakermat van de ‘Balearic house’. Een defecte wekker, een helse taxirit en enkele slordige interventies van het luchthavenpersoneel later staat ondergetekende nog steeds in de vertrekhal van Zaventem en taxiet de nieuwste vaderlandse dancesensatie over de startbaan. Daar gaat onze gedroomde insteek! Na veel gevloek en getelefoneer raken we toch ter bestemming, en gaat het in vogelvlucht naar de bar Ibiza Rocks. In Ibiza neergestreken artiesten geven er vaak een korte acte de présence, als opwarming voor het grote werk later op de avond. Vanavond deelt Vito er de draaitafels met Swedish House Mafia, bekend van de kermisstamper One. Hun opgefokte beats vormen een bizar contrast met het melodieuze, spacey geluid van Aeroplane.

Terwijl we napraten over het luchthavendebacle toon ik Vito een kort stukje uit de Britse stijlbijbel Dazed over zijn favoriete luchtvaartmaatschappijen. Hij moet erom lachen. ‘Ik weet zelfs niet meer waarom we precies voor die naam kozen, het paste gewoon goed bij de soort muziek die we wilden maken. Het grappige is, in Frankrijk liep er een groepje rond die Les Aeroplanes heetten. Ze zitten op Record Makers, het label dat Air ooit uit de grond stampte, en hun muziek is live gespeelde italo-disco. Om verwarring te vermijden hebben ze hun naam in Bon Voyage veranderd, wat ik veel beter vind dan Aeroplane!’

BOEM-BOEM-BOEM

‘We’, dat zijn Di Luca zelf en Stephen Fasano, die andere Italo-Belg die tot voor kort mee in de cockpit zat van Aeroplane. De twee leerden elkaar kennen in Namen, waar ze in een platenwinkel hun gezamenlijke liefde voor ‘Italo disco’, progrock en sixtiespop ontdekten. In 2007 verscheen de eerste single Caramellas via het Gentse Eskimo Recordings. Het Britse International DJ magazine riep de track uit tot ’tune of the year’, en ook opvolger Whispers (met de stem van nu-discodiva Kathy Diamond) oogstte veel lof. Het duo Aeroplane leek vertrokken voor een incidentloze vlucht voorwaarts.

Terwijl de promomachine zich warm draaide voor de release van hun debuutalbum viel het bericht van de split echter uit de lucht. Voortaan bepaalt Vito solo de muzikale koers. ‘Voor de buitenwereld leek het misschien een erg ongelukkige timing’, vertelt Vito over de breuk. ‘Maar Stephen en ik zaten nu eenmaal op een breekpunt. Hij wilde met Aeroplane de dancerichting aanhouden, terwijl ik meer richting popmuziek wou evolueren.’

‘Je moet weten dat ik het leeuwendeel van al het studiowerk voor mijn rekening neem, inclusief alle remixes. Toen ik voor de zoveelste keer een afgewerkt project voorlegde aan Stephen begon het absurde van die situatie door te dringen. Stephen is zijn eigen ding begonnen en ik weet zeker dat hij het op eigen kracht ook ver zal schoppen.’

Vito noemt zichzelf geen songschrijver, en is eerder componist dan producer. Vanaf zijn achtste ging hij naar de muziekschool, eerst om de theorie onder de knie te krijgen, daarna om piano, gitaar en bas te leren spelen. ‘Ik zal nooit de volgende Steve Vai worden, maar ik kan wel goed met akkoorden en melodieën uit de voeten. De melodie komt bij mij altijd op de eerste plaats, dan komen pas de beats. Ik wil niet zomaar wat ‘boem-boem-boem’-muziek maken.’

Hey Annie!

Terug naar het vip-balkon van Eden, een van de vele megadiscotheken die de strandrand van Ibiza rijk is. Vito draait er op uitnodiging van Pete Tong, de Jan Van Biesen van de BBC-radio. Eerder dit jaar mocht Aeroplane (toen nog een tweespan) de vijfhonderdste uitzending van diens programma Essential Mix opluisteren. Een hele eer voor de Belgen, die daarvoor door een panel prominenten van de dansmuziek werden uitgekozen. Tussen de geoliede bodybuilders op flipflops en zongebrande fuifbeesten in de vip-ruimte herkennen we nog een andere Britse radiopersoonlijkheid: Annie Mac, die in haar programma Annie Mac’s Mashup elke week de nieuwste dancereleases voorstelt. Ze is een fan, zo blijkt: ‘Ik hou van Aeroplane omdat ze niet bang zijn om hun eigen ding te doen. Sommige nieuwe disco-artiesten spelen het te veilig, de meeste releases klinken nogal generisch. De tracks van Aeroplane zitten goed in elkaar. Het zijn echte songs, niet zomaar wat effectjes op één hoopje met een glittersausje overheen. Neen, ik verwacht nog veel awe-some tunes van Aeroplane.’

Het publiek in Eden verschilt niet veel van de creaturen die je in een Jambersspecial vanuit Salou verwacht: geblondeerde meisjes in shorts en te strakke topjes, dronken patsers met piekjeshaar en wild in hun kassen rollende oogbollen. Eén heerschap krijgt een oorveeg wanneer hij zich iets te enthousiast in de buurt waagt van een van de schamper uitgedoste podiumdanseressen. Wat later gaat zijn maat bijna tegen de vlakte na het inhaleren van een ballon lachgas. Op Ibiza is de nacht nog jong zo rond een uur of twee, maar de handjes gaan al een eerste keer in de lucht wanneer de volgende Aeroplanesingle Superstar in een gespierde remix van The Krays door de boxen schalt. We noteren ook de Rolling Stones-cover Heaven van Kasper Bjørke, de Joris Voorn-remix van Goldfrapps Believer en een door de Duitse houseproducer Henrik Schwarz herwerkte versie van Feeling You, een oude acid jazz-track van Omar met Stevie Wonder op gastvocalen. Niet zomaar ‘boem-boem-boem’, maar dansmuziek met soul en, jawel, gevoel voor melodie. Twee uur later neemt Annie Mac de teugels over en zit de nachtshift erop.

We worden naar de backstage gesommeerd, waar de DJ een interview wacht met huiszender Wonderland TV. Het leeuwendeel van het gesprek gaat over de vele remixes die ze al op hun conto hebben. En over hoe het voelt om de speerpunt te zijn van de nu-discoscene? ‘Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik de speerpunt ben van eender wat’, antwoordt Vito laconiek. ‘Ik probeer gewoon goede, tijdloze popmuziek te maken.’

Imrex. Mexir. Remix.

Hoe vervelend vindt hij het dat Aeroplane vereenzelvigd wordt met remixes? ‘Het is normaal. Op drie jaar tijd hebben we slechts een handvol eigen singles uitgebracht en véél meer remixes in elkaar gebokst. Nu, ik benader remixes niet als zomaar een tussendoortje. Het eindresultaat moet voor het volle pond Aeroplane zijn, ik investeer er gigantisch veel tijd in. Want dat is het, een investering.’

Hun eerste remix (Too Hard van Coyo-te, in 2008) maakte Aeroplane gratis en voor niks. Het bracht hen onder de aandacht van het Australische label Modular en de synthpopband Cut Copy. Via via ging het naar de Britse dancepunkers van Friendly Fires en de alom geprezen remix van hun single Paris. De remixbusiness, met zijn managers en pr-mensen, is een spelletje van hit-and-miss. Vito: ‘Van Friendly Fires kregen we precies 1000 euro uitbetaald. Maar die bewuste remix heeft massa’s airplay gekregen en werd gelicentieerd voor compilaties van hier tot Tokyo. Daar zien wij geen cent van, ook al blijft van het origineel zo goed als niks over! Maar voor hetzelfde geld mikt de artiest in kwestie al je werk in de prullenmand.’

Soms moet je het lot een duwtje in de rug geven, zoals in het geval van Grace Jones. De platenfirma van de legendarische dramaqueen bestelde bij talloze artiesten een remix van Jones’ comebacksingle William’s Blood. Als een volleerde diva verwierp ze bijna alle inzendingen, ook die van Aeroplane. Het duo lekte hun huisvlijt dan maar op het internet. Toen een DJ hun versie draaide op een party ter ere van mevrouw Jones was ze er plots wél voor gewonnen en de remix zag officieel het daglicht.

Ook in Ibiza is het ochtendgloren aangebroken. De superstar DJ wrijft de vermoeidheid uit z’n ogen: ‘Eerlijk gezegd ben ik elke keer opgelucht als ik kan vertrekken uit Ibiza. Geef mij maar een kleine party in Oostenrijk of New York, of een feestje bij iemand thuis – daar geniet ik veel meer van dan van die megatoestanden.’

Bye Bye Beyonce

Enkele weken later zien we Vito terug in de backstage van Pukkelpop. Hij startte er zijn set in de Boiler Room met een pas afgewerkte remix van de George Michaelklassieker Faith. Ik vraag of meneer Georgios z’n zegen al gegeven heeft? Er verschijnt een brede grijns onder Vito’s vertrouwde baseballpet: ‘De platenfirma heeft te veel geld op tafel gelegd om deze te kunnen weigeren.’

Om de paar minuten weerklinkt het gepiep van een iPhone. De zangeresjes van Au Revoir Simone staan op de affiche en Vito heeft hen nog niet kunnen bedanken voor hun vocale bijdrage aan We Fall Over, de slottrack op We Can’t Fly. Ook goede vrienden en collegae als Erol Alkan, Boys Noize en de bende van Soulwax lopen hier rond. Aan de top van het dansfirmament is het niet zo eenzaam als je zou denken. Er was even sprake van dat Soulwax het debuut van Aeroplane zou producen, maar uiteindelijk ging Vito in zee met Bertrand Burgalat, een Fransman die al met Air en Robert Wyatt werkte. ‘Stephen en David hadden simpelweg de tijd niet. Er moeten in de Soulwaxstudio nog ergens opnames liggen die we samen gemaakt hebben, ik weet niet precies wat daarmee gebeurd is.’ En die opnames met discolegende Giorgio Moroder? ‘We hebben samen in de studio gezeten, maar het resultaat daarvan heeft het album niet gehaald. Ik zie nog wel wat ik er precies mee aanvang. Ook de bijdrages van Sebastien Tellier en VV Brown haalden de eindselectie niet. Een luxeprobleem? Tja, ik was niet honderd procent tevreden met het resultaat. Zelfs als Beyoncé een foute zanglijn zou inzingen die ik geen plaats kan geven, zou ik ze niet gebruiken.’ Straffe taal, vinden wij, maar Vito is het daarmee niet eens. ‘Ik sluit geen compromissen als het over mijn muziek gaat. Punt.’ Dan piept het digitaaltje nog maar eens. En weg is hij, met een ambitieuze zucht naar boven in de lucht.

We Can’t Fly

Uit op 27/9 bij Eskimo Recordings/NEWS

Win 10 gesigneerde exemplaren van ‘We can’t fly’. Zie pagina 6.

‘De melodie komt bij mij altijd op de eerste plaats. Ik wil niet zomaar wat ‘boem-boem-boem’-muziek maken.’

‘VAN EEN REMIX ZIE JE GEEN CENT. ZELFS AL BLIJFT ER VAN HET ORIGINEEL ZO GOED ALS NIKS MEER OVER.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content