Eerlijk gezegd denk ik dat 2014 een goed jaar wordt. Al moet ik zeggen dat ik dat al van elk jaar heb gedacht, en dat sinds 1981. ‘Je gaat zien, volgend jaar gaan de makers van Tik tak zich herpakken en met allerlei nieuwe rubrieken op de proppen komen’, dacht ik toen, in mijn relax.

De wereld is echter een grote verstopplaats voor teleurstellingen en al dat water op de planeet is niks meer dan een tranenpoel van wanhoop, zou ik al snel leren. Maar kijk. Ook in die wetenschap blijkt het leven gewoon door te gaan. Dus: 2014. Dat gaat de max worden.

Ten eerste: fuck de crisis. Zolang we geld hebben voor een metrorit, een schijf muziek en om twee drankjes op café te betalen, zal het leven min of meer hetzelfde blijven. We hebben intussen wel stiekem meer van alles dan we ooit eerder gehad hebben aan muziek, films, games, kleuren sjaals, soorten koffie, manieren om een boek te lezen, reisbestemmingen en series om een hele dag voor te liggen gapen. En vooral: het ligt allemaal binnen handbereik.

We hebben grote delen van de wereld effectief kunnen herleiden tot iets wat, als het al geen dorp is, toch één grote stad is. We lopen Londen uit en Berlijn in, Parijs door en via Los Angeles een retour naar Brussel. f niet, maar dan hebben we alleszins een telefoon die het wel voor ons doet. In 2014 moeten we maar een ding doen, en dat is leren hoe je daarmee omgaat, met alles hebben, 24/7. Zonder gek te worden. Maar zodra we dat kunnen? Dan zijn de gouden appels maar uit de bomen te plukken.

Kendrick Lamar, Kanye West, Bill Callahan, Justin Vernon en Volcano Choir, Arcade Fire, Neko Case, Haim, Earl Sweatshirt, Rhye, King Khan & The Shrines, Daft Punk, Okkervil River, Jason Isbell. Die lopen allemaal ergens rond en hebben in het voorbije jaar bewezen dat er nog heel veel goede muziek door onze levens geweven zal worden. Niet genoeg? Kacey Musgraves. Chvrches. Frank Ocean. Janelle Monáe. En Metallica speelt verzoekjes! Dat verdient helemaal geen uitroepteken! Of het moest er een heel ironisch zijn!

En Martin Scorsese komt nog met een film, The Wolf of Wall Street, die bijna drie uur duurt, net als zijn Casino uit 1995. Soms zie je de nieuwe Paul McCartney liggen en vraag je je af: verandert er ooit iets? Wel, weinig. Technologie, een klein beetje de moraal en vooral de manier waarop we belast worden. Al de rest komt neer op sukkelen. Van het ene moment van zeldzame schoonheid naar het volgende. En intussen de jaren blijven tellen. 2014 gaat de max worden.

SOMS ZIE JE DE NIEUWE PAUL MCCARTNEY LIGGEN EN VRAAG JE JE AF: VERANDERT ER OOIT IETS? WEL, WEINIG.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content