DE GROTE HONGKONGcinema van weleer is terug met Een zenuwoorlog tussen een undercoveragent en een misdadige infiltrant die elkaars spiegelbeeld zijn.

ANDrew Lau & Alan Mak

met Andy Lau, Tony Leung Chiu Wai, Anthony Wong Chau-Sang, Eric Tsang

Infernal Affairs ****

De explosieve politiefilm Infernal Affairs (de titel verwijst naar een boeddhistische spreuk) was de grootste filmhit in Hongkong in 2002, kreeg inmiddels al twee sequels (die in de komende maanden worden uitgebracht), en er is uiteraard al een Amerikaanse remake gepland, met Brad Pitt en Tom Cruise in de hoofdrollen en Martin Scorsese in de regiestoel. Dat er duivelskunst gemoeid is met Infernal Affairs, zult u geweten hebben. Ons razend enthousiasme over het Koreaanse Oldboy is nog niet helemaal bekoeld, of hier dient zich iets aan dat nog harder knettert.

Het verhaal klinkt bedrieglijk schematisch: twee jongemannen worden getraind in een politiekorps, tot één (Tony Leung) oneervol wordt weggestuurd, maar in feite wordt voorbereid op een leven als undercoveragent in een gangsterbende. De ander is van zijn kant evenzeer een rat, of een mol: hij is een infiltrant die voor de triads werkt maar zich zo goed voelt in het politie-uniform dat hij kans maakt hoofdcommissaris te worden. Wat dit simpele verhaal zijn kracht geeft, zijn de vele nevenpersonages die in schijnbaar banale situaties het spanningsveld uittekenen waarin de twee doublefaces, onder invloed van onechte vaderfiguren (knappe bijrollen van Wong als politiechef en vooral van Tsang als onderwereldbaas), hun gedoemde onechte levens uitspelen. Na een mislukte drugsraid, die de paranoia rond de verraders ten top drijft, ontvouwt zich een drama dat niet zozeer wordt gedreven door actie (al is die briljant), als wel door stress veroorzaakt door clandestiniteit en angst voor ontmaskering. Dat levert een nu al klassieke gsm-sequentie op die schitterend de breekbaarheid van communicatie verbeeldt.

Infernal Affairs is geen voorspelbare Hongkongdemo van door ballistiek en pyrotechniek beheerste kinetica, genre John Woo. De film heeft een onweerstaanbaar nerveus ritme en een gestroomlijnd hakkende en snijdende hypermontage. De beelden zijn gedrenkt in helgroen neon, Hongkong wordt omgetoverd in een glazen futuropolis vol bedrieglijke reflecties, en talloze confrontaties spelen zich af op de daken van de dichtgebouwde hellepoel.

Nu is het vol ongeduld wachten op de sequels. Wij geven het toe: wij zijn bezeten van de gele koorts. Jo Smets