Insyriated

Je hebt niet altijd overrompelende gevechtsscènes nodig om oorlog en de ellende die daarbij komt kijken in beeld te brengen. Met het meermaals bekroonde Insyriated bewijst de Belg Philippe Van Leeuw dat één benauwende flat daar ruimschoots voor volstaat.

Een gebarricadeerde deur en dikke overgordijnen: dat is het panorama waar matriarch Oum Yazan (Hiam Abbass) en haar familie in een belegerd appartement in de Syrische hoofdstad Damascus steevast op uitkijken. Voor de met houten balken versperde deur staan regelmatig mannen van wie je niet weet of ze te vertrouwen zijn. En de gordijnen houden niet alleen de warmte en het zonlicht tegen, ze beletten vooral dat sluipschutters hun geweer op een van de bewoners kunnen richten.

Voedsel, water en elektriciteit zijn schaars in hun wijk waar bijna iedereen is verdwenen. Toch probeert Oum, in afwachting van de terugkeer van haar man, een verzetsstrijder, met de hulp van de Aziatische huishoudster Delhani (Juliette Navis) om de familie in die beknellende ruimte bijeen te houden.

Er zijn haar drie kinderen, haar zoontje Yazan en tienerdochters Aliya en Yara. Er zijn haar bejaarde, kettingrokende schoonvader Abou en Aliya’s liefje Karim. Ook Halima (Diamand Bou Abboud) heeft er haar intrek genomen, een buurvrouw wier appartement verwoest is en nog diezelfde avond met haar man en hun pasgeboren baby het land wil uitvluchten. Maar voor het zover is, gebeurt er iets verschrikkelijks, een geheim dat sommige bewoners niet met elkaar kunnen of willen delen, waardoor de spanningen en de zenuwachtigheid in de flat alsmaar oplopen.

De Brusselaar Philippe Van Leeuw, voor deze debuutfilm hoofdzakelijk bekend van zijn werk als cameraman van Bruno Dumont en Claire Simon, volgt vierentwintig uur uit het leven van dat diverse gezelschap. De camera van Virginie Surdej (die ook de fotografie van de Belgische Oscarinzending Nuestras madres verzorgde) verlaat nooit het vaalgroen verlichte appartement, maar dat maakt de claustrofobische spanning en verstikkende sfeer in dit in Beiroet opgenomen drama er niet minder om.

De brutaliteit van de oorlog dringt de kleine ruimte binnen door het geluid van overvliegende helikopters, geweerschoten en inslaande bommen. Toch schuilt de echte kracht van dit nuchter vertelde huis clos in de onderlinge verhoudingen tussen de vrouwen en de trauma’s die ze oplopen. Een indringende studie van menselijke weerbaarheid in afschuwelijke situaties.