LUCILE HADZIHALILOVIC

MET ZOé AUCLEIR, BéRANGèRE HAUBRUGE EN MARION COTILLARD

WALTER SALLES

MET Jennifer Connelly, Tim Roth en John C. Reilly

Eerlijk is eerlijk: veel hadden we van het regiedebuut van mevrouw Gaspar Noé niet verwacht, ook al beweerde zij zich te baseren op de symbolistische novelle Mine-Hada ou l’education corporelle des filles van de laatnegentiende-eeuwse schandaalschrijver Frank Wedekind. Deze wouddonkere fabel toont een van de buitenwereld afgesloten kostschool waar jonge meisjes in maagdelijk witte uniformpjes tot geslachtsrijpe prinsessen worden gedrild. De prent is best de moeite waard: er zijn de naturalistische vertolkingen van de piepjonge cast, de freudiaanse oersymboliek (wouden, slakken, dubbele deuren, tunnels) en de fraai gecomponeerde tracking shots die twee uur lang een broeierig sfeertje oproepen van pre-puberale onschuld en een gedwongen seksueel ontwaken. En dat – Gaspar ‘Irréversible’ Noé bleef kennelijk zedig op de achtergrond – zonder gewelddadige climaxen of verwrongen plotwendingen. Innocence is een ijldroom van een suspensesprookje dat, hetzij met de nodige aarzelingen en doodse momenten, het midden tracht te houden tussen M. Knight Shyamalan, Claire Denis en Andrei Tarkovsky.

Dark Water *

Met Dark Water waagt de Braziliaanse mooi-filmer Walter Salles zich zowaar aan een Hollywood-remake van een Japanse horrorfilm. Een bovennatuurlijke thriller dan nog, met een atypische cast die wordt aangevoerd door de geweldige Jennifer Connelly. Je zou als horror-aficionado en cinefiel tout court voor minder nieuwsgierig de bioscoop induiken, maar we kwamen van een kletsnatte kermis thuis. Salles – u kent ‘m van Central do Brasil en The Motorcycle Diaries – slaagt er niet in om de spanning ten top te drijven. Anderhalf uur lang verwart hij mooie, asgrauwe plaatjes en machinale travellings door tochtige gangen en ondergelopen badkamers met het evoceren van een claustrofobische atmosfeer. Deze Amerikaanse versie – naar het benauwend strak geritmeerde origineel van Hideo ‘Ringu’ Nakata – kan enkel overtuigen in zijn melodramatische sequenties, met dank aan Jennifer Connelly als de pas gescheiden moeder die samen met haar dochtertje in een groezelige flat terechtkomt waar het duistere water bij bakken van de muren druipt. De suspense daarentegen…

(D.M.)