The Adventures of Indiana Jones The Complete DVD Movie Collection

met vier dvd’s en uren extra’s Uit bij Paramount Home Entertainment

WIN 15 dvd-boxen The Adventures of Indiana Jones The Complete DVD Movie Collection. Zie pagina 3

Op vlucht voor de heksenketel genaamd Hollywood liepen twee oude vrienden elkaar in mei 1977 tegen het lijf op een strand in Hawaï. Die ontmoeting resulteerde in een van de succesvolste en meest geliefde filmseries aller tijden. Geïnspireerd door de tv-programma’s die ze als kind zagen op zaterdagmiddag verzonnen George Lucas en Steven Spielberg een avontuurlijke professor Indiana Jones, naar de voornaam van Lucas’ hond. Raiders of the Lost Ark, in 1981 uitgebracht door Paramount, was een overrompelende mix van actie, romantiek en humor. Het werd een hit en bracht een recordbedrag van 242 miljoen dollar op. De sequels waren wat wisselvallig van toon, maar dat stond voortdurend commercieel succes niet in de weg. Indiana Jones and the Temple of Doom (1984) was donkerder en intenser dan de makers zelf in eerste instantie hadden ingeschat. Spielberg liet na de première zelfs de minimumleeftijd voor kijkers optrekken tot 13 jaar. Indiana Jones and the Last Crusade (1989) was dan weer luchtiger, met een vader-zoonverhaallijn en de combinatie van spanning en komedie die zo goed had gewerkt in het eerste deel. De serie als geheel bracht uiteindelijk alleen al in Amerika meer dan 600 miljoen dollar op. En de langverwachte vierde film is voorzien voor volgend jaar of 2005.

Ook de dvd-box breekt records. In de VS waren van de vierdelige box na de eerste week al 1,1 miljoen exemplaren verkocht, wat van The Indiana Jones Collection de snelst verkopende dvd aller tijden maakt.

In den beginne…

George Lucas: Ik speelde met twee ideeën. Het eerste was een sciencefictionfilm, een soort Flash Gordon, Buck Rogers-achtig verhaal. En het andere ging over een archeoloog die jaagt op artefacten met bovennatuurlijke krachten. Toen Star Wars opende (in 1977, jm), heb ik vakantie genomen op Hawaï en daar kwam ik Steven tegen. We lagen wat uit te rusten op een strand en toen vertelde hij me dat hij eigenlijk het allerliefste een James Bond-film wilde maken. Ik zei tegen hem: ‘Ik heb iets veel beters dan een Bond-film. Dit zal je fantastisch vinden – het is gebaseerd op zaterdagmiddagmatinees, het heeft avontuur, humor en het speelt in de jaren dertig.’ Daarna heb ik hem het hele verhaal van Raiders of the Lost Ark verteld. En hij viel er volledig voor.

Spielberg: We hebben ter plekke een ceremonieel gelukszandkasteel gebouwd. We hadden al eerder een zandkasteel gebouwd op de premièredag van Star Wars. En nog eentje toen we hoorden dat tegen tien uur ’s avonds alle kaartjes waren uitverkocht. We waren bijzonder bijgelovig. Als het zandkasteel werd weggevaagd door de vloed, dan zouden onze films nooit de bioscoop halen. Maar als het zandkasteel werd gespaard, dan hadden we een kans om het openingsweekend te overleven.

Lucas: Ik ben met het idee voor Raiders langs alle studio’s gegaan. We vertelden ze dat het een film werd met een budget van 20 miljoen dollar. En de studiobazen antwoordden: ‘Dat is onmogelijk, dit is een film van 50 miljoen dollar.’ Bovendien werd er geroddeld over Steven omdat zijn twee laatste grote films (1941 en Jaws, jm) het budget stevig hadden overschreden. Iedereen vond: ‘Deze vent is out of control.’ Maar ik zei: ‘Nee, Steven en ik werken samen aan deze film en wij garanderen dat hij gemaakt wordt binnen het budget.’

Spielberg:Jaws kostte me 155 dagen om te draaien. De opnamen voor Close Encounters of the Third Kind duurden 110 dagen. En 1941 nam een recordtijd in beslag: 179 dagen op de set. Toen 1941 uitkwam, bleek het geen hit. Maar het was ook geen flop. Toch werd die film door iedereen belachelijk gemaakt en veracht. Ik zei tegen George: ‘Ik moet iets bewijzen, niet alleen tegenover jou maar ook tegenover mezelf: dat ik een film kan maken waarvan de kosten binnen de perken blijven.’ Voor de opnamen van Raiders gaf ik mezelf 87 dagen. En ik draaide hem in 73.

Lawrence Kasdan: Ik had een script geschreven getiteld Continental Divide. Er werd op geboden door verschillende partijen en Steven Spielberg kocht het om het te produceren. Toen vertelde hij me: ‘George Lucas en ik gaan een avonturenfilm maken. Nu heb ik George Continental Divide laten lezen en de toon staat hem aan. Ik zou willen dat jullie elkaar eens ontmoeten.’ Ik was bijzonder opgewonden. Het had lang genoeg geduurd om een voet tussen de deur van de filmwereld te krijgen, en nu waren de twee succesvolste gasten van mijn generatie geïnteresseerd in mij.

Indiana wie?

Lucas: Oorspronkelijk was het Indiana Smith. Indiana was de naam van mijn hond. Op dat strand in Hawaï zei Steven: ‘Ik vind Indiana Smith maar niks, dat lijkt te veel op Nevada Smith (film met Steve McQueen, jm).’ Ik kaatste terug: ‘En wat vind je dan van Indiana Jones?’ Het moest zo’n soort naam zijn, want ik wilde dat het archetypisch Amerikaans klonk. En hij was het eens met Indiana Jones.

Kasdan: George’s eerste opzet had drie invalshoeken. Indiana was een universiteitsprofessor die jaagt op artefacten omdat hij er een passie voor heeft, maar ook om zijn chique nachtleven te financieren.

Lucas: Ik had hem bedacht met een wat duistere playboykant. Hij was een rokkenjager en een gokker, een stille professor die zijn archeologische vondsten verkocht voor bergen geld die hij meteen weer uitgaf aan het goede leven. Het is uiteindelijk allemaal een stuk minder heftig geworden.

Spielberg: Ik zag hem als een soort verdoemde. Maar dan wel een verdoemde vanwege zijn koppigheid en ambitie en niet vanwege een getroebleerd verleden. Ik was meer geïnteresseerd in de man die zijn stoppelbaard niet afscheert, maar laat doorgroeien. Ik zag Indiana als Humphrey Bogart in The Treasure of the Sierra Madre, maar dan alleen zoals in de eerste helft, niet de tweede waarin hij paranoïde schizofreen wordt.

Aan de kook

Spielberg: Ik had het geluk dat ik naar George z’n nieuwe Egg Company-gebouw was verhuisd, tegenover de Universal Studio’s. Hij had er een schitterende keuken in laten bouwen. En ik dacht dat het ontspannend zou werken voor de acteurs als ik ze zou interviewen tijdens het koken. De grote grap is dat de mensen die ’s ochtends langskwamen meehielpen met koken en de geïnterviewden van de middag meehielpen met eten.

Lucas: Stevens eerste impuls was om Harrison in te zetten als Indiana. Ik zei: ‘Maar ik heb hem al in twee films geregisseerd. En ik wil niet worden als Martin Scorsese en Robert De Niro. Waarom proberen we niet iemand anders?’

Mike Fenton: George was toentertijd getrouwd met Marcia Lucas en die zei: ‘Ik weet het, het moet Tom Selleck zijn.’ En daar was iedereen het mee eens. Ik was niet helemaal zeker of hij de rol aankon. Maar ik werd weggestuurd om hem binnen te halen. Ik heb het idee dat als Tom Indiana Jones had gespeeld we zeker geen drie films hadden gemaakt.

Lucas: Tom Selleck was fantastisch. Maar hij had net het jaar daarvoor een pilot gemaakt voor een serie over een privé-detective in Hawaï (Magnum P.I., jm) en het tv-station had nog twee weken de tijd om te besluiten of ze de serie wel of niet zouden uitwerken. Twee dagen later belden ze ons op en zeiden ze: ‘We gaan die serie maken, je kan Tom Selleck niet krijgen.’ Toen keken Steven en ik elkaar aan en zei hij: ‘Laten we Harrison nemen.’

Harrison Ford: Ik was in mijn verleden als timmerman eens van een ladder gevallen waarbij ik mijn pols had gebroken. Maar ik zag die blessure niet als bezwaar. Ik kreeg een trainer die me leerde omgaan met de zweep en ik heb vele uren geoefend.

Spielberg: Voor de rol van Marion dachten we aan Debra Winger en Sean Young. Ik liet Sean invliegen vanuit New York City voor een screentest, samen met Tom Selleck geloof ik. Maar tegen die tijd wist ik eigenlijk wel vrij zeker dat ik Karen Allen wilde casten. Bij het bekijken van haar screentest op video waren ongeveer zestig man aanwezig en ik hoopte dat ze zouden stemmen voor Karen. Tachtig procent was voor.

Karen Allen: Ik had Steven nooit eerder ontmoet. Ik liep de kamer binnen, hij keek naar mij, ik keek naar hem, en het eerste dat hij me vroeg was: ‘Hoe goed kan je spugen?’ En ik antwoordde hem: ‘Ik ben een verdomd goeie spuger. Zal ik een klodder voor je door de kamer slingeren?’

Diarree op de set

Spielberg: De steen die achter Indy aanrolt in de openingsscène was geen echte rots, maar een rekwisiet. Toch was het gevaarlijk omdat hij erg zwaar was. Er waren assistenten bij de opnamen wiens enige werk was om op het juiste moment in beeld te springen en het gevaarte te stoppen. Harrison moest zeker 25, 30 meter door die steen opgejaagd worden; hij heeft die stunt wel 30 of 40 keer overgedaan. Toen hij eenmaal gewend raakte aan die rollende steen achter hem, durfde hij steeds dichterbij te komen. Op een bepaald moment is er een shot waarin het ding niet meer dan een meter van hem verwijderd is.

Ford: Het was soms stoffig en vies, en ik heb er de nodige blauwe plekken en schrammen aan overgehouden. Maar het was de moeite waard. Uiteindelijk is er niet zoveel aan. Je moet alleen zorgen dat je niet wordt platgewalst door een rots. Het ding was voorzien van een as die over rails liep. Dus als alles nog mis dreigde te gaan, kon ik me altijd nog op de grond laten vallen en zo ontsnappen.

Paul Freeman: Het vervelendste aan werken in Tunesië was de dysenterie. We moesten toch doorwerken om het draaischema niet te vertragen. Er waren niet bijzonder veel toiletten, dus kwam het aan op sprinten tot achter de dichtstbijzijnde rots. Erg onplezierig.

Spielberg: Ik had de gewoonte om mijn eigen voedsel mee te nemen naar het buitenland, dus at ik vier en een halve week lang ontbijt, lunch en diner uit blik. Mijn cameraman, Douglas Slocombe, deed hetzelfde. Wij waren samen met 5, 6 anderen de enigen van de tachtig man tellende crew die niet ziek werden. Harrison at een soort Tunesische taco, gevuld met ei, lamsvlees en wat groente. De volgende dag meldde hij me: ‘Je hebt me vandaag voor anderhalf uur en dan ga ik terug naar mijn hotel. Ik ben te ziek om te werken. Ik kan amper rechtop staan.’ Toen kwamen we op het idee om drie pagina’s te schrappen met de zweep-tegen-zwaard-vechtscène op het marktplein.

Ford: Ik stelde voor om de son of a bitch gewoon neer te schieten. En Steven bleek precies hetzelfde idee te hebben.

Spielberg: Ik deed de scène in vijf shots. Twee uur later was Harrison terug in zijn hotel.

Fear Factor

Frank Marshall: Iedereen had diep respect voor de cobra’s (in de Put van de Zielen-scène, opgenomen in de Elstree Studios nabij Londen, jm). Ze zijn dodelijk, dus stond er een ambulance stand-by voor het geval er iets zou gebeuren. Het ambulancepersoneel moest het tegengif nog vervangen omdat het over de houdbaarheidsdatum was. Ik vroeg ze: ‘Controleer je dat dan niet?’ En zij antwoordden: ‘We behandelen nu eenmaal niet zoveel cobrabeten in Londen.’

Allen: Die slangen kropen overal onder, als het maar donker en koel was. Dus werd ik op de set gebracht, op mijn plek gezet en gooiden ze die slangen mijn kant op. Tot op zekere hoogte was het wel lollig, maar tussen de onschuldige addertjes werden een paar pythons gestopt. Die bijten en verlammen hun prooi en wurgen hem tot de dood erop volgt. Een paar mensen werden gebeten en ik kan je vertellen: je wil dat niet meemaken. De pythons kwamen vaak regelrecht op Harrison en mij af, dus moest je constant alert blijven. Het was simpel: als een python je kant opkwam, moest je beginnen lopen.

Ford: Aangezien ik als padvinder vroeger slangen verzamelde, had ik er niet echt een probleem mee. Er waren wat logistieke moeilijkheden om zoveel slangen tegelijk uit hun dozen te halen, op de juiste plek te krijgen en ze daar dan te houden. Er waren redelijk veel ontsnappingsmogelijkheden voor de beesten, dus ik denk dat Engeland tot de dag van vandaag een ongewoon grote slangenpopulatie heeft.

John Williams: Het componeren van de muziek leek bijna op het schrijven van muziek voor een tekenfilm. De muziek beschrijft de actie; als iemand een zwaard trekt, imiteert het orkest dat gebaar. Het is allemaal erg theatraal. The Raiders March was een lastig werkje. Ik had veel verschillende versies geschreven voordat ik koos voor de variant die waarschijnlijk het meest direct is. Vanwege de simpele sterkte bleef die overeind in al die actie.

Spielberg: De eerste keer dat ik het op piano hoorde, wist ik dat het perfect was.

Zandkastelen en dollars

Ford: Je kunt je niet voorstellen dat een project zo immens succesvol kan zijn als deze film. Ik hoopte dat we gewoon een goede film zouden maken en dat er een publiek voor zou zijn.

Spielberg: Toen de premièredatum in zicht kwam, zijn George en ik teruggegaan naar datzelfde hotel in Hawaï, naar hetzelfde strand, en we bouwden een nog beter zandkasteel dan de eerste keer. Niet alleen stond het kasteel er de volgende ochtend nog, zelfs na de middagvloed bleef het overeind. Dus voorspelde George dat we een fenomenale opening zouden hebben. Maar dat was niet het geval. Frank Mancuso van Paramount belde ons om te vertellen dat de film het goed had gedaan, maar we voelden aan dat hij niet helemaal tevreden was met de premièrecijfers. George en ik waren gedeprimeerd en we raakten ervan overtuigd dat onze zandkastelentheorie onzin was. Toen kregen we op dinsdagochtend een telefoontje van Sid Ganis, die voor George de marketing doet, en die zei: ‘De inkomsten van maandag waren twee miljoen dollar’ – en dat was in die tijd erg goed voor een maandag. De film had het grootste uithoudingsvermogen van alle films die ik ooit heb geregisseerd. Hij liep voor een jaar en bracht 240 miljoen op.

Duister en doem

William Huyck: Spielberg en Lucas wilden ook voor de sequel een internationaal tintje. Ze besloten dat het verhaal zich in India moest afspelen en dat het duisterder moest zijn. Dat was het moment dat we het idee voor The Temple of Doom bedachten, met de ontvoerde kinderen, de mijn, en het hart dat uit het rituele slachtoffer wordt gerukt. Dat vonden we toen allemaal erg amusant.

Lucas: Het was de bedoeling dat deze film een tikje donkerder zou worden, maar we draafden door. Ik zat net midden in een scheiding en was niet in een opperbeste stemming. Dat is misschien de reden waarom het uiteindelijk een stuk grimmiger uitpakte dan bedoeld.

Spielberg: Ik vond het verhaal niet inspirerend. Het was echt eng. In die tijd was dat niet mijn ding, het interesseerde me niet. En ik had niet te maken met een scheiding. Ik had net een enorme hit gescoord met E.T. en voelde me goed. Maar George was stellig dat dit het verhaal was dat hij wilde vertellen. George was, en is nog steeds, mijn beste vriend. En dus heb ik hem daar niet in bestreden.

Yoda van 12 jaar

Fenton: Voor het casten van Short Round ben ik overal geweest: Vancouver, Hawaï. En toen hadden we een open auditie in Los Angeles en vonden we hem.

Ke Quan: Mijn familie en ik, wij zijn bootvluchtelingen uit Vietnam. Eerst trokken we naar Hongkong en daar bleven we een jaar. Gelukkig was mijn moeder al in Amerika, zodat we in 1979 met zijn allen daar naartoe konden. Ik zat op de lagere school in Chinatown, L.A. en Steven hield er een open auditie. Mijn broer werd ook gevraagd en ik ging met hem mee naar de auditie. Mike Fenton zag me en wilde ook een interview met mij. Mijn Engels was bijzonder slecht, zodat ik tijdens een groot deel van de auditie Chinees sprak. Een paar dagen later kregen we een telefonische uitnodiging voor een afspraak met Steven. Ik wist toen niet wie hij was. Ik had geen enkele van zijn films gezien en ook Star Wars had ik niet gezien. Mijn auditie was met Harrison Ford. Ik deed de kaartscène waarin hij me betrapt op vals spelen en een paar andere stukjes, en toen vertelde Steven me dat ik de rol had. Ik had geen idee dat ik deel zou gaan uitmaken van iets heel groots totdat Steven E.T. , Raiders en Star Wars voor me draaide. Toen realiseerde ik het me.

Spielberg: Toen hij mijn kantoor binnenliep, wist ik dat hij degene was die we zochten. Hij had het gezicht van een veertig jaar oude Yoda. Hij zag er oud uit voor zijn leeftijd omdat hij zo’n wijsheid uitstraalde. Hij was zo vrolijk en erg plezierig om mee te werken. Hij was vastbesloten om te leren, dus sprak ik Engels en herhaalde hij dat. Hij had een goed gehoor en zijn zinnen waren perfecte imitaties.

Quan: Mijn moeder sprak totaal geen Engels en ik maar een klein beetje, dus was er altijd een tolk op de set. Gelukkig waren de meeste van mijn regels kort. En op de set stelde Steven me op mijn gemak. Hij is erg goed met kinderen. Hij is zelf een kind. Tijdens de lunch en rustuurtjes speelden we samen videospelletjes, Pac-Man en zo.

Kathleen Kennedy: Toen hij vier of vijf jaar oud was, zaten Ke en zijn broers in een gevangenis in Saigon (omdat ze hadden geprobeerd het land te ontvluchten, jm). Hij was extreem slim. Hij wist de cipiers zover te krijgen hem vrij te laten om voedsel te halen voor zijn vader en broers. Op erg jonge leeftijd kon hij zichzelf al redden. En ik denk dat die kwaliteit hem die rol heeft bezorgd. Hij had alle eigenschappen die in het script beschreven werden.

Een zonnestraal op de set

Spielberg: Op een dag kwam Kate Capshaw, van wie ik nog nooit gehoord had, de kamer binnen. Het weer was grauw, maar zij verlichtte de kamer. Haar levenslust en energie waren zo bruisend dat ik bij mezelf dacht: ‘Ik hoop niet dat ze zo’n persoon is die in het echt zo levendig is, maar afstandelijk wordt zodra ze gaat acteren.’ Eerst deden we een leessessie en die verliep bijzonder goed. Toen deden we een improvisatie en dat ging zelfs nog beter. Ik bracht de videoband naar Harrison Fords huis en die zei slechts twee woorden tegen me: ‘Neem haar.’

In het script zat een scène waarin Willie een bad neemt in de rivier en Indy een dodelijke slang op haar af ziet zwemmen. Kate bekende later dat ze de rol had geaccepteerd zonder het script echt te lezen, want dit was niet echt iets voor haar. Zij deed graag komedies en romantische verhalen. Ze dacht: ‘Als ik het script lees, dan bestaat er een kans dat ik afzeg, en ik wil deze film heel graag doen, dus lees ik het script gewoon niet zo secuur.’ Ze vertelde me dat ze niet wist dat ze het water in moest met een slang. Maar ik verzekerde haar dat dat vanaf het begin in het script had gestaan. En toen gaf ze toe doodsbenauwd te zijn voor slangen. Ik stelde voor: ‘Waarom nemen we niet wat tijd om te wennen aan de slang? Je kan vrienden worden, een band ontwikkelen, en dan wordt het vanzelf een liefdesverhaal.’ En ze beloofde het te proberen. Op een zondagmiddag zijn we samen naar een rustige plek gegaan. De slangenoppasser haalde het beest uit de zak en Kate brak uit in tranen.

Het brak mijn hart om het te zien en ik besloot de scène te schrappen. Ze was zo opgelucht. Maar ik zei tegen haar: ‘Je moet me wel één ding beloven. Heb je de scène met de insecten gelezen?’ Ze zei: ‘Ja.’ ‘Ben je bang van insecten?’ ‘Ik vind ze niet bijzonder smakelijk.’ ‘Beloof je me dat als ik de slangenscène schrap, je de insectenscène wel doet?’ Ze gaf me haar woord. En ze deed het.

Duister hart

Ford: Ik vond de kritiek op de grimmigheid van de sequel wel terecht. In een beschaafde wereld worden geen apenhersens en insecten gegeten. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die zich daar onprettig bij voelen. Ook het uitrukken van iemands hart en het riskeren van kinderlevens vond ik op het randje.

Lucas: Steven en ik hebben geen adviseurs om ons te vertellen wat we wel en niet kunnen doen. Niemand vertelt ons dat we bepaalde dingen niet aan kinderen kunnen tonen. Zo werken wij niet. What we are, is what you get.

Spielberg: Ik vertelde alle critici hoezeer ze gelijk hadden. Op een gegeven moment heb ik zelfs actie ondernomen. Ik belde Jack Valenti, het hoofd van de Motion Pictures Association of America, en stelde voor dat we een ander keuringsetiket moesten hebben, iets tussen ‘alle leeftijden’ en ‘boven de 18 jaar’ in. Films als Jaws en Raiders of the Lost Ark zijn eigenlijk geschikt voor 13 jaar en ouder. Hetzelfde geldt voor Gremlins, die ik had geproduceerd en die dezelfde kritiek kreeg. Ik bekijk Temple of Doom nu alleen nog maar om mezelf te herinneren hoe ik verliefd werd op Kate. Het beste dat de film heeft opgeleverd was Kate Capshaw. Ik ontdekte mijn leven op die set en dat is het leven dat ik nog steeds leid.

Vaderdag

Spielberg: Hoewel de critici The Temple of Doom haatten, leverde de film een hoop geld op. Dus moedigde Paramount ons aan om er nog een te maken. En ikzelf wilde een derde film maken om de slechte smaak weg te spoelen die ik aan de tweede had overgehouden.

Lucas: Ik bedacht het idee om te beginnen met Indiana als jongen. Steve was daartegen omdat hij net een film met een jongen in de hoofdrol had gemaakt (Empire of the Sun, jm). Maar ik hield stug vol en uiteindelijk vielen alle puzzelstukjes op hun plek.

Spielberg: George en ik waren het niet eens. Hij zei: ‘Laten we Indiana tonen als padvinder, op zoek naar avontuur en verklaren hoe hij aan zijn fobie voor slangen is gekomen.’ Ik had daar totaal geen zin in. Maar George was erg vasthoudend en als George eenmaal gepassioneerd is over een idee, dan heeft hij meestal gelijk. Het was wel niet mijn idee om River Phoenix de jonge Indy te laten spelen, dat was Harrisons suggestie. Die kende hem van The Mosquito Coast. En het hielp dat River veel leek op Harrison.

Ford: Hij baseerde zijn karakter op mij, dus bezocht ik op mijn vrije dagen de set voor persoonlijke en professionele redenen.

Fenton: Oh, wat hielden we van River. Hij was perfect. En toen verdween hij. (Phoenix overleed in 1993 aan een drugsoverdosis, jm)

Spielberg: Het is tragisch. Als hij nog geleefd had, dan was hij een van de grootste filmsterren van het moment geweest, wellicht de grootste.

Ford: Wat Indiana Jones and the Last Crusade voor mij interessant maakte, was de mogelijkheid het karakter te ontwikkelen, dankzij de introductie van zijn vader.

Spielberg: George verklaarde dat dit een film werd over de zoektocht naar de Heilige Graal. Ik vond het een interessant idee, maar vond dat de Graal een meer metaforische lading moest krijgen. Indiana Jones moest op zoek gaan naar zijn vader. En zijn vader zou dan degene zijn die op zoek is naar de Graal. Indy kon twintig jaar lang niet zo goed opschieten met zijn vader, maar organiseert wel een reddingsoperatie voor hem. De queeste voor de Heilige Graal is eigenlijk een zoektocht naar het beste in jezelf. En hoe bereik je dat? Door vrede te sluiten, vooral met je oude vader. Mijn vader en ik hadden jarenlang niet tegen elkaar gesproken. Nu hebben we weer contact, maar toen lagen de zaken anders. Ik schreef dus over iets wat ik kende. Films helpen je niet echt bij het verwerken van persoonlijke problemen. Het is aantrekkelijk te denken dat het wel zo is, maar het klopt niet. De enige die me hielp bij het oplossen van mijn problemen met mijn vader, was mijn vader.

Sean Connery: Toen ik Raiders zag, vond ik het spetterend en humoristisch. De hoofdpersoon is tot op zekere hoogte voor iedereen te begrijpen, maar er blijft genoeg verborgen om hem mysterieus te houden. Daarom was het, denk ik, goed om hem een vader te geven.

Lucas: Ik zag de vaderfiguur als een grappige, oude man, een rol voor een brommerige karakteracteur. Maar Steven wilde Sean Connery voor die rol. En ik vertelde hem: ‘Hij is te bekend en ik wil het werken met sterren zoveel mogelijk vermijden. Bovendien zal het publiek hem zien als James Bond.’ En hij zei: ‘Maar dat is het briljante eraan: Indiana Jones is de zoon van James Bond.’

Spielberg: Hij plaagde me een beetje. ‘Je wilt nog steeds een Bondfilm maken, hè?’ George suggereerde Gregory Peck. En ik vond het op zich een goed idee, maar tegen die tijd was ik vastbesloten dat het Sean Connery moest worden. George is toen overstag gegaan voor het pure charisma van Sean Connery.

Connery: Het gezonde verstand overwon en we gingen aan de slag.

Spielberg: Ik vind Last Crusade geweldig omdat het zo grappig was. We hebben de film twee keer aan een testpubliek laten zien en er werd evenveel om gelachen als om de meeste komedies van nu. En de combinatie van Sean Connery en Harrison Ford werkte fantastisch.

Indy rides again

Spielberg: Het mooie aan deze films is dat ze op de ouderwetse manier zijn gemaakt. Digitale effecten bestonden nog niet. De stunts zijn gedaan op de manier zoals je ziet in de stomme films en de vroege talkies. De films zijn gemaakt volgens Hollywoodtraditie. De vierde film (waar Frank Darabont momenteel het script voor schrijft, jm) zal wel een paar digitale stunts bevatten, omdat ik niemand in gevaar wil brengen. Ook een paar van de spektakelscènes zullen digitaal gemaakt worden, om een beetje bij de tijd te blijven.

Ford: Ik ben heel blij dat ik deel heb uitgemaakt van de trilogie. Ik kon deze films een stuk persoonlijker nemen dan de Star Wars-films omdat ik een hoofdrol had. Het was een fantastische ervaring en daarom kijk ik ernaar uit om nog een keer Indiana te spelen.

Spielberg: Ongeveer drie jaar geleden ontwikkelde Harrison nostalgische gevoelens voor zijn personage en hij stelde dat als we nog een deel wilden maken hij graag mee wilde doen. En dat heeft de bal aan het rollen gebracht, denk ik.

Lucas: We zijn inmiddels allemaal redelijk oud geworden. Om eerlijk te zijn, was ik wat huiverig om een vierde film te maken. Maar de jongens haalden me over. Harrison en Steven wilden er heel graag nog eentje maken.

Kennedy: Ik zeg altijd maar: ‘Als je de wereld wilt zien, dan moet je of het leger in of een Indiana Jones-film maken.’

‘ER WAREN WAT LOGISTIEKE MOEILIJKHEDEN MET DE SLANGEN, DUS IK DENK DAT ENGELAND TOT DE DAG VAN VANDAAG EEN ONGEWOON GROTE SLANGENPOpULATIE HEEFT.’

‘ALS JE DE WERELD WIL ZIEN, DAN MOET JE OF HET LEGER IN OF EEN INDIANA JONES-FILM MAKEN.’