maandag 2/1, één *
Nee, de verkiezing van Trump tot president van de VS heeft zijn effect in de controlekamer van de VRT niet gemist. ‘We zijn het volk uit het oog verloren’, jammerde de gloednieuwe Amerika-correspondent terwijl hij zijn cowboylaarzen opblonk. ‘We moeten meer programma’s uitzenden over wat er gebeurt in het echte leven van die echte mensen.’ Zelf had hij de verbinding met de blanke man willen herstellen door van journalistiek iets constructiefs te maken en ook de amusante zijde van het leven te belichten. Er moest over terreur bericht worden, vast en zeker; een beetje over klimaatverandering, jaja. Maar dat hoorde men toch wat uit te balanceren met vrolijk nieuws over pakweg Christoff en De Romeo’s.
De ex-chef nieuws was altijd al een beetje zijn tijd vooruit. Nog voor het trumpisme een feit werd, had hij een journalist van de nieuwsdienst op pad gestuurd om een jaar lang de slijmsporen van De Romeo’s, de favoriete boysband van vrouwen in de menopauze, te volgen. Nee, had de ex-chef nieuws zijn onderdaan streng toegesproken, men mocht daar niet op neerkijken, men hoorde daar zijn neus niet voor op te halen, men moest dat als een maatschappelijk fenomeen benaderen. Daarin had de ex-chef nieuws ongetwijfeld gelijk. Het onderwerp van een reportage is niet bepalend voor de kwaliteit van die reportage. Alles is potentieel journalistiek materiaal. Anders gezegd: zelfs over De Romeo’s is een diepgravende documentaire mogelijk. Zou je denken.
Toch niet. In het spoor van De Romeo’s liet zien wat De Romeo’s – Davy, Chris en Gunther – wilden dat er te zien was. Na een jaar dat eindigde met 250 optredens voor in totaal 250.000 gillende dames van meer dan gemiddelde leeftijd in verschillende toestand van beschonkenheid begonnen ze het kersverse jaar alvast met een knal van een publireportage op de publieke omroep. De heren mochten vrijuit vertellen hoe goed ze het wel voor mekaar hadden, hoe graag ze elkaar, hun publiek, hun kinderen, hun vaders, hun moeders, hun stiefzoon, hun kinderen met andere vrouwen zagen. Ze werden als de miskende redders van de moraal van het vaderland geportretteerd. Want waren het niet De Romeo’s die drie dagen na de aanslagen in Zaventem en Brussel doorbeten zoals ze altijd doorbijten en toch optraden op het Schlagerfestival? En nee, ze deden dat niet omdat ze anders een boete voor contractbreuk hadden moeten ophoesten, maar wel omdat het hun plicht was. Ja, hun plicht om het volk de ellende te doen vergeten.
Er zijn ongetwijfeld mensen die dat vreselijk ontroerend vinden, mij werkt dat vreselijk op de zenuwen en ingewanden. De peristaltische bewegingen bereikten een hoogtepunt na exact veertien minuten in deze publireportage. Dave had zich knus en huiselijk naast zijn piano gevlijd, de gitaar rustte lichtjes artistiek tegen de armleuning van de zetel. Het mooie aan De Romeo’s? Dave dwong zijn gezicht in een peinzende uitdrukking. En toen kwam het eruit. ‘Dat hij zichzelf kon zijn.’ Diezelfde Dave had amper tien minuten eerder nog zitten zeuren over dat zijn kastanjebruine haren stilaan grijs werden. Maar kom, van drie mannen die covers zingen verwacht je niet veel meer dan een aaneenschakeling van clichés. Van een zogenaamde documentaire verwacht je daarentegen wel een minimum aan kritisch tegenwicht. Als De Romeo’s werkelijk de goden van Vlaanderen zijn, dan weet ik hoe de hel er moet uitzien.
door Tine Hens
Als De Romeo’s werkelijk de goden van Vlaanderen zijn, dan weet ik hoe de hel er moet uitzien.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
