Vroeger was het beter, behalve in Hollywood. Want hoewel de sterren van de filmindustrie vandaag ook wel voor de nodige schandaaltjes zorgen, steken hun uitspattingen maar bleekjes af tegen de seks- en drugsexploten van hun voorgangers. Een duik in de riolen van Tinseltown.

Een straathoertje wordt op de Hollywood Boulevard opgepikt door een succesvolle zakenman. Ze beleeft de week van haar dromen, wordt verliefd en weet de ridder op het witte paard tot het einde der tijden te strikken. Aldus Pretty Woman. De werkelijkheid is minder idyllisch: callgirls hebben een strafblad zo lang als de Sunset Strip, moeten vervelende verslavingen onderhouden en, ach ja, doen filmsterren ook wel eens een pleziertje. Hugh Grant mocht in 1995 bijvoorbeeld een publiek mea culpa slaan nadat de politie van Los Angeles Divine Brown uit zijn schoot plukte. Van Jack Nicholson is bekend dat hij graag prostituees aftroeft en Collin Farrell komt bijna meer in het nieuws door zijn escapades met stripteaseuses en luxehoertjes dan met zijn films. Maar waren filmsterren vroeger zoveel braver? Vergeet het maar. Als we Nigel Cawthorne, de man achter Sex Lives of the Hollywood Idols en Sex Lives of the Hollywood Goddesses, mogen geloven, waren de tijden misschien wel onschuldiger, de sterren beslist niet. Of zoals Cawthorne het zegt: ‘Hollywood is een reis door het riool in een boot met een glazen bodem.’

Charlie Chaplin, een van de grootste playboys in Tinseltown, pochte dat hij ‘vier tot vijf keer per dag seks had met intervallen van een paar minuten’. Wat de ‘Little Tramp’ echter zedig verzweeg, was dat hij zijn libido bij voorkeur botvierde op jonge meisjes. Erg jonge meisjes. ‘Ze was een lief, klein ding’, zei Chaplin over de zesjarige Lillita McMurray, het kindsterretje dat later (niet toevallig) als ‘Flirtatious Angel’ in The Kid zou opdraven. Na negen jaar afspraakjes en paardenmolens ontmaagde hij haar op een badkamervloer. Zij was vijftien, hij vijfendertig. Lolita, euh… Lillita was zwanger en het koppel huwde in Mexico. Zijn echtgenote ontpopte zich algauw tot een verwoed dagboekschrijfster en haar advocaten citeerden gretig uit dat magnum opus toen het huwelijk drie jaar later voor de rechtbank ontbonden werd. Chaplin zou haar tot ‘onfatsoenlijke, tegennatuurlijke, abnormale, perverse, ontaarde en verdorven handelingen’ hebben aangezet. Fellatio in het bijzonder, een activiteit die vandaag nauwelijks nog zulke hysterische adjectieven verdient, maar wel illegaal was in het Californië van de jaren twintig. En er was meer. McMurray beweerde dat Chaplin ‘minstens vijf minnaressen versleet in vijfentwintig maanden huwelijk’ en dat hij ‘meermaals aandrong om het echtelijk bed met een extra jongedame op te vrolijken’.

Chaplin was lang niet de enige met een zwak voor minderjarigen. Errol Flynn, wiens avonturen in zijn echte leven die op het witte doek deden verbleken, huurde als 23-jarige een hulpje, Tuperselai, elf jaar jonger dan hijzelf. Hun voornaamste activiteiten: zwemmen en van bil gaan, in wisselende permutaties. Toen Flynn later zijn grootste drie passies combineerde (boottochtjes, seks en minderjarigen), werd hij aangeklaagd voor verkrachting. De supersonische verleider beweerde in ’tussen de twaalf- en veertienduizend nachten’ de liefde te hebben bedreven. En volgens Nigel Cawthorne vooral met meisjes tussen 13 en 16, maar ook met jongens tussen 17 en 19 – iets wat de men in tights-nummertjes van The Adventures of Robin Hood natuurlijk een extra dimensie geeft. Boys keep swinging, inderdaad.

Cary Grant VLINDERDE ondertussen vrolijk naar beide kanten, hoewel zijn voorkeur uitging naar Randolph Scott, de grote ster van de western met wie hij een langdurige knipperlichtrelatie onderhield. De liefdeslasso van de cowboy zat strak om de hals van de gladde ladies’ man, zelfs toen die met Virginia Cherril trouwde. Tijdens de opnames van het – duidelijk ironisch getitelde – My Favorite Wife waarin Scott en Grant om de aandacht van dezelfde vrouw bedelden, deelden ze ongegeneerd een suite. Maar één man was niet genoeg voor Grant, hij versierde minderjarigen bij de vleet en bracht het ooit zover als George Michael: Grant werd in een openbaar toilet betrapt met een zeeman. ‘De aanklacht werd verworpen vanwege Grants geheime spionagewerk’, meent Cawthorne. Grant screende Hollywood immers op nazi’s onder begeleiding van Noel Coward, waarmee – u raadt het al – de acteur naar verluidt ook een clandestiene relatie had. Grant was daarnaast niet bepaald poeslief voor zijn minnaressen. ‘Hij sloeg, misbruikte en verwondde vrouwen.’ En blijkbaar met plezier, want toen hij Dyan Cannon met zijn vuisten in elkaar ramde ‘lachte hij zijn tanden bloot toen ze van angst in elkaar schrompelde’. Grant trouwde in 1981 voor de vijfde keer, maar Randolph Scott bleef steeds in de buurt. Hij en zijn cowboy stierven kort na elkaar medio jaren tachtig.

Vrouwen zijn van nature misschien zachtaardiger dan mannen, ze moesten beslist niet onderdoen voor mannelijke tegenhangers als Chaplin en Grant. Louise Brooks, de bloedmooie diva van de stomme film, sloot zich op haar vijftiende aan bij de Denishawn Dance Company, maar kon haar biezen pakken toen bleek dat ze met de crew meer deed dan alleen de charleston dansen. Ze schreef over die feestjes in de wilde jaren twintig: ‘Meisjes werden helemaal niet aangezet om, zoals echte hoeren, met elke man naar bed te gaan, maar als je het wel deed, was de beloning niet min: geld, juwelen, bontmantels, een acteercarrière, alles.’ Walter Wagner, productiehoofd van Players-Lansky, vroeg haar in een sollicitatiegesprek wat ze de filmbizz kon bieden, waarop ze prompt haar jurk uittrok, zich op een sofa neervlijde en het hem toonde. Niet verwonderlijk dat ze meteen een contract mocht tekenen. Kort daarna zou Brooks in mannenkleren op het scherm verschijnen, iets wat een geruchtenstroom op gang bracht dat ze affaires had met vrouwen als Greta Garbo. Toen de mot in haar acteercarrière sloop, zou ze haar radiocarrière sponsoren met ‘discrete prostitutie’. Brooks stierf achttien jaar geleden, ze werd 85.

Jean Harlow had minder geluk. Ze stierf op haar zesentwintigste na een tragisch en armzalig leven. De platinablondine werd gelanceerd met Howard Hughes’ Hell’s Angels. Niet zozeer door haar acteerkwaliteiten, want haar contract bepaalde dat de studiofotografen ‘speciale aandacht aan de promotie van haar borsten moesten besteden’. In het begin van haar carrière had de tandartsdochter weinig seks. Deels omdat ze de ‘vernederende excessen van casting’ wou vermijden, deels omdat ze als 21-jarige huwde met MGM-producer Paul Bern, toen tweemaal haar leeftijd – een huwelijk dat bekend staat als een van de grootste schandalen in de geschiedenis van Hollywood. De huwelijksnacht werd niet voltrokken, integendeel, Bern sloeg de kersverse bruid bijna halfdood. De ‘compleet impotente’ bruidegom hoopte immers dat de blonde seksbom hem kon ‘genezen’, maar hij ontstak in een blinde woede toen ze daarin faalde. Twee maanden later sloeg hij de hand aan zichzelf. Bij zijn naakte lichaam, doordrenkt van Harlows favoriete parfum Mitsako, lag een pistool en een afscheidsbriefje: ‘Spijtig genoeg is dit de enige manier om het verschrikkelijke kwaad dat ik je heb aangedaan weer goed te maken en mijn miserabele vernederingen uit te wissen. Ik hou van je.’ Berns tragische dood liet Jean Harlow ‘verward over haar seksualiteit’ achter, iets wat ze oploste met nachtelijke rondritten om ‘zoveel mogelijk mannen op te pikken’. Harlow werd een zware drinker die vaak ‘haar kleren aanhield zodat ze zich sneller op de volgende man kon werpen in de manische hoop zwanger te worden’. Ze versierde zelfs mannen in filmzalen waar haar laatste prent Red Dust werd vertoond. Harlow raakte jammer genoeg nooit zwanger. Ze stierf in 1937 aan een nierziekte waarvan Cawthorne vermoedt ‘dat ze iets te maken heeft met de ranselpartijen van Paul Bern’.

Marilyn Monroe, ’s werelds beroemdste blonde seksbom en masturbatiefantasie van de halve tienerpopulatie in de jaren veertig, vijftig en zestig, had evenmin een bevredigend seksleven. Hoe kon ze ook? Monroe werd gemolesteerd op haar negende en verkracht in haar tienerjaren. Ze werkte als stripper, naaktmodel, prostituee en ‘performer’ in stag movies voor ze een icoon van de filmgeschiedenis zou worden. ‘Ik ontmoette gewoon de juiste mannen en gaf ze wat ze vroegen’, verklaarde ze ooit. Zoals op studiofeestjes vermomd als pokersessies, hoewel ‘bordeelsessies’ de lading wellicht beter dekt: ‘Als een speler naar zijn bord wees, bracht een meisje hem een sandwich’, verklaart Cawthorne. ‘Als hij naar zijn glas wees, bracht ze een drankje. Als hij naar zijn kruis wees, ging ze op de knieën.’ De zeventigjarige Joe Schneck, een van de stichters van 20th Century Fox, ontdekte dat Marilyn ‘zo goed in fellatio was’, dat hij haar ‘in huis moest hebben’. Wat Harry Cohn, de toenmalige baas van Columbia, in een grenzeloze concurrentiedrift deed ontvlammen. Hij moest haar kost wat kost veroveren omdat ze Schnecks minnares was. Zijn opzet slaagde en Monroe kreeg kort daarna een kleine rol in Ladies of the Chorus, een Columbia-productie. Er gaan geruchten dat een vrouw bij dezelfde productiemaatschappij Marilyn in een projectieruimte op de knieën dwong. Maar na een paar maanden met Natashy Lytes ‘besliste Monroe dat ze niet lesbisch genoeg was en ging ze verder met haar leven’. Marilyn had ook kleedkameraffaires met Orson Welles en Howard Hughes, hoewel ze ‘nooit een orgasme kreeg, maar alles in het werk stelde om het andere geslacht te plezieren’.

Zoveel altruïsme verklaart allicht waarom Joe DiMaggio haar na een hitsige rit op de achterbank van zijn auto meteen ten huwelijk vroeg. Na de plechtigheid veranderde de baseballvedette echter in een obsessieve, bezitterige wederhelft die door het lint ging om de suggestieve kleding die ze droeg in het nummer Heatwave uit There’s no Business Like Show Business en die haar bont en blauw sloeg na de befaamde luchtkokerscène in Billy Wilders The Seven Year Itch. DiMaggio zag immers dat zijn vrouw, net zoals in het echte leven, geen ondergoed droeg. Neen, dan was haar huwelijk met Arthur Miller gelukkiger, hoewel ze de scenarist bedroog met (onder meer) zangeracteur Yves Montand, gangster Bugsy Siegel, regisseur Nicholas Ray, columnist Walter Wichell en talloze andere leading men uit Hollywood. Monroe werd ook verliefd op Sinatra, en Sinatra waarschijnlijk ook op haar. Maar Mister S. dumpte haar genadeloos. ‘Na haar afwijzing gleed Marilyn in een diepe depressie’, schrijft Cawthorne. ‘Ze had talloze one-night stands met mannen die nooit konden vermoeden dat ze Marilyn Monroe in levenden lijve zouden ontmoeten, laat staan dat ze dat lijf ooit zouden aanraken. Ze vertelde haar dienstmeid dat ze met iedereen zou slapen, ongeacht hun uiterlijk. Ze moesten alleen vriendelijk zijn.’

De Kennedy’s waren dan weer iets minder vriendelijk. Nadat Robert of John haar zwanger maakte in de laatste maanden van haar leven, weigerden ze elk telefoontje van haar. ‘Peter Lawford moest de boel afhandelen. In Lake Tahoe wachtte een abortus. Kwatongen beweren dat ze gekidnapt werd, maar ze was te gedrogeerd en te dronken om het verschil te merken. De orgieën met Lawford en Sinatra werden gefilmd, mogelijk om haar affaires met de Kennedy’s in de doofpot te houden.’ Ook maffiadon Sam Giancana was betrokken bij die orgieën en zou later opscheppen over de dodelijke dosis drugs die hij ‘in haar kont had geduwd’. Ze stierf officieel aan een ’toevallige overdosis’.

Is er in het tijdperk van kaskrakers, digitale effecten en eindeloze merchandising iets veranderd? Nauwelijks. Callgirls, minnaressen en would-be actrices stappen vandaag misschien iets sneller naar een uitgeverij of een talkshow als het ‘zwijggeld’ onder de verwachtingen ligt. Publicaties als You’ll Never Make Love In this Town Again, waarin luxecallgirls uit de biecht klappen over hun escapades met Warren Beatty, Sylvester Stallone, Dennis Hopper of James Caan bewijzen dat seks en Hollywood, zowel op als achter de schermen, nog steeds een onlosmakelijk geheel vormen.

Door Joe Jackson

Cary Grant versierde minderjarigen bij de vleet en werd ooit in een openbaar toilet betrapt met een zeeman.Marilyn Monroe vertelde haar dienstmeid dat ze met iedereen zou slapen, ongeacht hun uiterlijk. Ze moesten alleen vriendelijk zijn.Het contract van Jean Harlow bepaalde dat de studiofotografen ‘speciale aandacht aan de promotie van haar borsten moesten besteden’.

Nadat Erroll Flynn zijn grootste drie passies (boottochtjes, seks en minderjarigen) had gecombineerd, werd hij aangeklaagd voor verkrachting.