Een jaar geleden studeerde Emeli Sandé geneeskunde en schreef ze na de lesuren songs voor Leona Lewis en Susan Boyle. Intussen heeft ze haar studies opgegeven, onderging ze een complete makeover – inclusief tattoo en peroxideblond haar – en groeide ze uit tot de nieuwe r&b-sensatie. De Schotse chanteuse mag klinken op haar doorbraakjaar. Sandé!
Zelf zou Emeli Sandé (24), ooit een blauwe maandag aan de slag in een Virgin Megastore, haar debuutplaat in het vakje r&b onderbrengen – ‘subcategorie soul’. Precies die ongewone mengeling van kille beats, warme triphopsoul en een sterke urban feel heeft singles als Heaven en Read All About It naar de hoogste regionen van de hitparade gestuwd. Intussen mocht ze op zowel de Brit Awards als de Scottish Style Awards de debutantenprijs oprapen en kreeg ze al kushandjes toegeworpen van onder meer Wiley, Professor Green en Alicia Keys.
Weinig artiesten krijgen zo veel media-aandacht nog vóór hun debuut is verschenen.
EMELI SANDÉ: Ik weet het. Maar geloof me: ik beschouw al die aandacht niet als vanzelfsprekend, want ik weet wat het is om hem níét te krijgen. Ik heb ook jaren zitten klooien zonder dat er een haan naar kraaide. Ik heb ook vruchteloos op de deuren van labels en platenfirma’s geklopt. Als je dan alsnog wordt opgepikt, weet je dat echt wel naar waarde te schatten.
Behalve uiteraard je muzikale talent, wat denk je dat al die muziekbonzen zo aantrekt?
SANDÉ: Dat ik een nogal ongewoon parcours heb afgelegd misschien? Ik ben niet het typische tienermeisje dat naar Londen is getrokken om beroemd te worden – het verhaal dat platenfirma’s zo graag verkopen. Nee, ik was al een volwassen jonge vrouw toen ik mijn platencontract tekende, ik had gestudeerd en ik praatte over serieuze zaken als wetenschap en geneeskunde – dingen die helemaal niets met de muziekindustrie te maken hebben. Misschien is het wel mijn atypische profiel dat hen zo heeft aangesproken.
De verwachtingen hebben zich door alle awards en complimenten wel torenhoog opgestapeld. Je debuutplaat kan haast alleen nog teleurstellen.
SANDÉ:(Lacht) Kijk, dáár probeer ik dus niet te veel over na te denken. Het klopt wat je zegt, hoor. Op een bepaald moment wordt er zo veel van je verwacht dat je er ongemakkelijk van wordt, maar ik hou me gewoon voor dat al die aandacht positief is. Al is het wel raar om plots overal je gezicht te zien opduiken. Onlangs nog in de Londense tube: ik zat op de metro wat voor me uit te zingen toen we een gigantische affiche met mijn kop passeerden en alle hoofden ineens mijn richting uitdraaiden. Zo gênant! En een paar weken geleden stapte ik op de luchthaven in Milaan in een taxi en speelde Heaven op de radio. Ik was nog nooit fysiek in Italië geweest, maar mijn muziek werd er dus wel al op de radio gedraaid – toch wel een beetje een mindfuck.
Er klinkt nogal wat oude soul door in je muziek. Enig idee waarom de huidige soulrevival zo lang aanhoudt?
SANDÉ: Ik durf te denken: omdat soulmuziek zo authentiek aanvoelt. Het is heel warme, eerlijke muziek en ik denk dat jongeren in deze kille crisistijden naar oprechtheid hunkeren. Ik wil niet klef klinken, maar soul heet ook soul omdat je er je ziel in legt. Soul gáát altijd ergens over. Zelf ben ik opgegroeid met Nina Simone, Stevie Wonder en Marvin Gaye. Allemaal storytellers die het hadden over wat er in de wereld omgaat – een van de beste platen van Marvin Gaye heet niet toevallig What’s Going On. We leven in verwarrende tijden en dan horen mensen graag dat artiesten dat in hun muziek reflecteren en er zinnige dingen over proberen te zeggen.
Zelf snijd je op ‘Our Version of Events’ ook allerlei sociale thema’s aan. Met die titel lijk je overigens te suggereren dat je niet alleen in eigen naam spreekt. Wil je de spreekbuis van jouw generatie zijn?
SANDÉ: Goh, ik geef links en rechts natuurlijk commentaar op de gang van zaken én ik maak deel uit van de jonge generatie: in zekere zin spreek ik dan in hun naam. Maar mezelf meteen de spreekbuis van mijn generatie noemen, zou ik geweldig pretentieus vinden.
In ‘Hope’ zing je nochtans: ‘I’m hoping that change isn’t hopeless, I’m hoping to start it with me.’ Anders gezegd: je wil de wereld veranderen. Klinkt best pretentieus.
SANDÉ:(Lacht) Oké, ik geef het toe: diep vanbinnen wil ik met deze plaat aan jongeren duidelijk maken dat verandering mogelijk is, dat we geen verloren generatie hoeven te zijn en dat we de crisis waarmee we geconfronteerd worden best kunnen overwinnen. Ik denk dat er veel gefrustreerde jongeren rondlopen die zich op geen enkele manier maatschappelijk vertegenwoordigd voelen. Voor hen wil ik graag een rolmodel zijn, iemand in wie ze zich herkennen en aan wie ze zich misschien kunnen optrekken. Zelf heb ik het geluk gehad om op te groeien in een heel warme, beschermende omgeving. We woonden in Alford, een plattelandsdorpje 60 km ten westen van Aberdeen, waar mijn vader zich als leraar in het plaatselijke schooltje erg voor de lokale gemeenschap engageerde. Hij en mijn mama legden altijd de nadruk op school.
Kortom, het soort ouders dat veel belang hecht aan een diploma. En dan krijgen ze uitgerekend een dochter die haar studies opgeeft, een tattoo laat zetten en naar het zondige Londen verkast.
SANDÉ:(Lacht) Ik heb wel mijn bachelordiploma gehaald, hé! Natuurlijk waren ze niet zo blij toen ik hen vertelde dat ik niet voor mijn master ging, maar voor de muziek had gekozen. Gelukkig heb ik hen altijd nauw bij mijn muziekcarrière betrokken – ze kennen mijn manager en de meeste andere mensen die me begeleiden – waardoor ze er wel vertrouwen in hebben. Toch was het even schrikken toen ik thuiskwam met peroxideblond haar en een tattoo van Frida Kahlo. Er gaat nog altijd geen dag voorbij zonder dat mijn moeder vraagt wanneer ik me weer mijn oude kapsel laat knippen. (Lacht)
OUR VERSION OF EVENTS
Op 13/2 uit bij EMI.
DOOR VINCENT BYLOO
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
