‘IK WIL EEN HAREM’

Met haar album Visions tilt Claire Boucher (24), alias Grimes, slaapkamerpop naar een haast buitenaards niveau. Het leverde de Canadese unaniem lovende kritieken en een toegewijde fanbasis op. Ook in ons land, getuige haar uitverkochte concert op Les Nuits Botanique.

Niet alleen de blogs en ernstige muziekmedia rollen enthousiast superlatieven uit, ook modebladen smullen van het excentrieke popelfje – de Britse stijlbijbel Dazed haalde haar zelfs voor de lens van celebrityfotograaf en modegoeroe Hedi Slimane. Bizar, want de Boucher tegenover ons in een Brussels staminee is een lispelend, jongensachtig opdondertje met flaporen die, weggedoken onder een hoody, haar legerlaarzen de stoelrand optrekt. Niet meteen voer voor Vogue, zou je denken.

CLAIRE BOUCHER: Ik heb een dubbel gevoel bij al die aandacht uit het modewereldje. Beroemd zijn heeft nooit boven aan mijn lijstje gestaan, maar ik wil wél serieus genomen worden. Tijdens die fotosessies voel ik me soms een belachelijke trien. Heb je me al eens goed bekeken? Ik ben een echte tomboy, draag nooit hakken en loop er meestal bij als een figurant uit de film The Fifth Element.(Lacht)

Je pakt wel goed op papier, toch?

BOUCHER: Ik zou het niet weten. Die shoot met Hedi was wel geweldig om te doen, toen voelde ik me helemaal op mijn gemak, zelfs met enkele kilo’s juwelen rond mijn nek en een gigantische roofvogel op mijn arm – which was pretty cool. Maar vraag me niet om sexy poses aan te nemen, dat is mijn stijl niet. Het is interessant om een visuele impact te hebben, maar eigenlijk ben ik heel introvert. Daarom wil ik ooit mijn eigen harem: een verzameling superknappe meisjes die ik in de studio tot goede zangeressen en performers kan kneden, en die in mijn plaats op tournee trekken.

De vrouwelijke Phil Spector!

BOUCHER: Dat is het plan. (Lacht) En als ze tegenstribbelen, zet ik een pistool tegen hun hoofd – sorry, stom grapje. Ik ben een grote fan van gefabriceerde popmuziek. I love the whole Britney Spears thing. Zet de beste songschrijvers en beste producers samen in één kamer en laat ze samen streven naar perfectie: pure kunst, toch?

Perfectie is één ding, maar muziek met inhoud is het zelden.

BOUCHER: Natuurlijk, en zelf zou ik nooit een dansend aapje willen zijn, maar als toeschouwer kan ik er wel van genieten. Een van mijn obsessies is K-pop, de meest artificiële muziek op de planeet, recht van de Koreaanse fabrieksband gerold . Honderden meisjes worden er gedrild in zingen en dansen, aangekleed door designers als Jeremy Scott en opgevoerd in muziekvideo’s met een budget van een miljard dollar. (Grijnst)It’s the best.

Heb je behalve Britney en Phil Spector nog andere foute voorbeelden?

BOUCHER: Massa’s! Dat is het mooie aan het internet, je hoeft de muziek maar uit de lucht te plukken. Obscure Aziatische folk, underground hiphop, middeleeuwse koorzangen, de meest abstracte electronica én Mariah Carey: het ligt allemaal voor het grijpen.

Dat klinkt als een pleidooi voor internetpiraterij.

BOUCHER: Zonder illegaal downloaden zou Grimes waarschijnlijk niet bestaan, of toch niet hetzelfde klinken. Ik heb zo veel muziek ontdekt dankzij het internet, zo veel muziek die ik nooit had leren kennen als ik ervoor had moeten betalen. Het zal me niet in dank afgenomen worden, maar toch: vanaf het moment dat geld een rol begint te spelen, verliest muziek een deel van haar betekenis. Dankzij de platendeal met 4AD kan ik nu leven van mijn songs, maar ook zonder zou ik muziek maken. Ik heb vrienden in New Mexico die mijn album illegaal gedownload hebben, want ze zijn te arm om ervoor te betalen. Wie ben ik om hen mijn muziek te ontzeggen, snap je? Oh boy, mijn platenfirma wordt woest als ze dit lezen .

En dat willen we niet op ons geweten. We hadden het over voorbeelden.

BOUCHER: Oké: The Beach Boys, Black Dice, Enya, Dungeon Family, Timbaland…

Enya, daar willen we graag meer over weten.

BOUCHER: De minst coole naam uit het lijstje. (Lacht) Weet je hoe het komt dat Enya’s muziek zo griezelig perfect en etherisch klinkt? Omdat ze haar stem in ontelbare overdubs giet, elk laagje aan een bijna onhoorbaar zacht volume. Al die laagjes samen vormen één, ondraaglijk zuivere wall of sound. Moest Aphex Twin die techniek gebruiken, dan noemen ze hem een genie. Maar Enya is niet hip natuurlijk – geheel terecht trouwens. (Lacht)

Ken je het hipstermagazine ‘Vice’? Daarin wordt consequent met Canadezen gelachen.

BOUCHER: Pure jaloezie, want Canada is hot tegenwoordig: Arcade Fire, Drake, The Weeknd, Azari & III, Justin Bieber… we verslaan de Amerikanen op hun eigen terrein! Maar ik geef toe, we zijn een erg dankbaar mikpunt. Bijna alle clichés en stereotypen over Canadezen zijn correct: we zijn te allen tijde vriendelijk, dodelijk oprecht en hebben een aangeboren aanleg voor kunstzinnige eigenaardigheden. Op elke straathoek in Québec staat wel een violiste verkleed als zwaan, als je begrijpt wat ik bedoel. (Lacht) Nergens ter wereld wordt er zo veel marihuana gerookt als in Canada, daar ben ik zeker van. Allebei mijn ouders zijn overjaarse hippies die af en toe een joint paffen, en al mijn vrienden zullen je hetzelfde vertellen.

En jij? Durf jij wel eens stoned aan muziek te sleutelen?

BOUCHER: Natuurlijk, of dacht je dat ik nuchter zo veel aandacht aan minuscule details kan besteden?

Is dat niet schadelijk voor je stem? Op ‘Visions’ haal je regelmatig duizelingwekkend hoge noten. Ik moet aan Minnie Ripperton denken.

BOUCHER: Mijn stem is nu krachtiger dan enkele jaren geleden, maar ik ben bijlange niet zo’n goede zangeres als Minnie Ripperton of Mariah Carey. Live moet ik mezelf forceren om die hoge registers te halen. Maar ik ga er wel voor, hoor. Het is zoals piano: hoe beter je wordt, hoe meer snelle noten je wil spelen.

VISIONS

Nu uit bij V2.

DOOR JONAS BOEL

CLAIRE BOUCHER ‘TUURLIJK PAF IK AF EN TOE EEN JOINT. NUCHTER ZOU IK NOOIT ZO VEEL AANDACHT AAN DETAILS BESTEDEN.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content