Om fysieke beproevingen zat Willem Dafoe (54) nooit verlegen – denk To Live and Die in L.A. , Platoon of The Last Temptation of Christ – maar in Lars von Triers Antichrist krijgt hij het wel écht hard te verduren. Daarin gooit zijn psychisch ingestorte echtgenote (Charlotte Gainsbourg) onder meer een loodzwaar gewicht op zijn stijve lid.

Na ‘Manderlay’ is dit je tweede Von Trierfilm. De meeste acteurs hebben het nochtans na één keer wel gehad met die gekke Deen.

Dafoe: Is dat zo? Udo Trier duikt op in bijna al zijn films. En Chloë Sevigny heeft ook twee keer met hem gewerkt. Lars is misschien een excentriekeling, maar zeker niet die dictator die mensen altijd van hem maken.

Toch heb je even geaarzeld.

Dafoe: Vanwege het materiaal. De film is confronterend en blijft door je hoofd spoken. Lars zelf was enorm lief. Hij wilde niets aan zijn acteurs opdringen en vermeed oncomfortabele toestanden. Hij raadde me ook aan eerst te overleggen met mijn vrouw, wat ik ook heb gedaan.

Von Trier is een excentriekeling, zeg je. Hoe uit zich dat?

Dafoe: Hij kan een demon zijn, omdat hij zo slim en zo sarcastisch is, maar ik ken weinig mensen die zo toegewijd zijn en zulke diep persoonlijke verhalen durven te vertellen. Door zijn depressies en fobieën weet hij ook heel goed wat lijden is en hij wil dat op een zo authentiek mogelijke manier verbeelden. Ik geef toe dat hij soms rare regieaanwijzingen geeft, maar als acteur voel je je veilig, omdat hij je compleet in vertrouwen neemt.

Geef eens een voorbeeld van die rareregieaanwijzingen.

Dafoe: Lars legt soms een scène stil en zegt dan tegen de acteurs: ‘Jij: plus 10 procent. Jij: 25 procent minder.’ Wat hij daar precies mee bedoelt? Geen idee. Maar uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Hij beloont ons ook met stickers als we het goed doen. (lacht)

In de expliciete seksscènes word je vervangen door een pornoacteur. Hoe voelt dat?

Dafoe: Raar. Horst heette die gast, wat me een toepasselijke naam lijkt binnen de branche. Mijn penis is mooier, maar al bij al heeft Horst me waardig vervangen. Bovendien bleek het een vriendelijke kerel. Hij stapte op me af en zei: ‘Willem, I hope you like my size and I hope you like my style.’ (lacht) Normaal hou ik niet van stand-ins en ik ben ook niet naaktschuw. Maar Lars wilde per se de genitaliën van de personages tonen om het fysieker te maken. Als Charlotte en ik die scènes zelf hadden gedaan had men wellicht meer over mijn flikker of Charlottes vagina geschreven dan over de film zelf. Lars heeft dan ook de juiste beslissing genomen door pornoacteurs in te huren.

Staat jouw personage symbool voor de rede en dat van Charlotte voor de natuur?

Dafoe: Lars wilde geen uitleg geven en dat zou ook niet wenselijk zijn geweest. Het is een trip die je moet ondergaan en waar iedereen zijn eigen interpretatie aan kan geven. Voor mij zijn beide personages afsplitsingen van een en dezelfde persoon en zitten het geweld en sadisme in beiden. In de kern is dit dan ook geen vrouwonvriendelijke film, hoewel Charlotte in narratieve termen de slechterik is en ik diegene die zichzelf moet beschermen tegen haar.

Ook voor Charlotte was het veeleisend. Hoe ging het met haar na haar hersen-operatie?

Dafoe: Ik denk dat we goed op elkaar gepast hebben. Ze is nogal gereserveerd maar we hebben alle scènes vooraf grondig doorgenomen. Waar mocht ik haar aanraken? Waar niet? Dat soort dingen. Maar ze is er zowel fysiek als emotioneel honderd procent voor gegaan.

Is het niet lastig werken met eendepressieve regisseur?

Dafoe: Veel hing inderdaad af van Lars’ mood swings, maar hij heeft een vast team van medewerkers dat hem door de lastigste momenten heen helpt en ook die afgelegen locatie te midden van de bossen heeft hem goed gedaan. Er was in de wijde omgeving echt niks om gestrest door te geraken, behalve die paar wilde everzwijnen die af en toe op de set opdoken. (lacht)

Je combineert al jaren kunstzinnige projecten met mainstream Hollywoodfilms. Dienen die laatste om de hypotheek af te betalen?

Dafoe: Zo werkt het niet. Ik doe sowieso altijd mijn best en kijk zeker niet neer op populair entertainment. Bovendien word je soms beter betaald voor kunstfilms dan voor blockbusters. Het hangt er maar van af met wie je werkt. Gelukkig bleek Lars een vrijgevige broodheer want ik vind dat ik mijn cheque wel verdiend heb. Ik voel het verdorie nog altijd tintelen tussen mijn benen. (lacht)

Dit is een korte versievan het interview.U kunt het integraal lezen op

focusknack.be

(D.M.)