‘IK KAN NIET TEGEN ELLENDE, IK BEN EEN DANSER’

© PIET GOETHALS

°1984, Beveren

Een boekenwurm die na een jaartje Germaanse talen besluit dat hij letterlijk door het leven wil dansen. Hij studeert aan de Fontys Hogeschool voor de Kunsten in

Tilburg en nadien aan het conservatorium in Antwerpen, waar hij woont en werkt.

‘Ik heb in mijn leven vaak uitersten opgezocht. Ik wilde altijd iets extreems doen en ging dan nog een stap verder dan het extreme. Nee, wat precies, dat vertel ik liever niet, maar als jongste zoon wilde ik zo snel mogelijk volwassen zijn. Tot ik op mijn zeventiende Jan Fabres As Long as the World Needs a Warrior’s Soul zag. Wow! Zo extreem gruwelijk en sensueel tegelijk. Ik stortte me in de dans- en kunstenwereld en voelde me er meteen thuis. Sindsdien verleg ik altijd weer mijn grenzen binnen de veilige muren van het theater. Zo maak ik in 2015 mijn eerste grotezaalproductie, A Wood. Dat is zeer spannend en ik weet echt niet hoe ik dat voor mekaar ga krijgen, maar dat living on the edge maakt nu eenmaal deel uit van wie ik ben.

‘In mijn werk tracht ik met dans en muziek het onbenoembare te tonen. Ik zoom graag in op de schoonheid van een detail: een hand op een rug, de kracht van een omhelzing… Mijn werk kruipt heel dicht op de huid van de toeschouwer. De sfeer die ik vaak opzoek, is de intieme en spannende sfeer van een goed boek lezen. Ik verslind boeken. Nu wat minder dan vroeger, maar ik houd er ontzettend van om stilletjes op te gaan in een heel andere wereld. Die ervaring wil ik mijn publiek ook geven. Dat kan een sensuele wereld zijn, zoals in het liefdesduet Sweat Baby Sweat of een rauwere, meer confronterende wereld zoals in Dialogue, dat te zien is tijdens December Dance. Dat is een dubbele solo waarin twee vrouwen – een meisje en een oudere dame – open en bloot hun onconventionele schoonheid tonen. Met hun lijf én hun stem.

‘Soms vraag ik me af of het wel genoeg is, wat ik doe. Ik heb menswetenschappen gestudeerd. We kregen in het zesde middelbaar de kans om voor de Damiaanactie met leprapatiënten te werken. Na een intakegesprek mocht ik een week in Bangladesh aan de slag. (stilte) Ik kan niet tegen die ellende. Daar ben ik niet voor gemaakt. Ik ben een danser. Zo draag ik mijn steentje bij aan een mooiere wereld. Het is niet veel, maar het is wat ik kan. En wat ik graag doe. Bovendien kan dans ook mensen helpen. Het kan troosten of schoonheid tonen waar je er geen vermoedde. Dialogue bijvoorbeeld toont de schoonheid van lijven die in onze maatschappij als ‘oud’ of ‘dik’ worden bestempeld. Terwijl ze prachtig zijn. Als Dialogue toeschouwers daarvan kan overtuigen, is er toch alweer een grens(je) verlegd.’

ZIJN VANDEKEYBUS-FAVORIET

BLUSH (DE FILM, 2004)

‘Niet zozeer de energieke, haast pulserende dansbeelden fascineren me, maar Vandekeybus’ talent om dans- en natuurbeelden tot een betoverend geheel te monteren.’

DIALOGUE

7/12, 17 uur, Stadsschouwburg

janmartens.com

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content