Spiegeltje, spiegeltje aan de wand: wie is de prinses van Hollywoodland? Kristen Stewart natuurlijk, de 22-jarige ster uit Twilight die nu zowel in indiefilm On the Road als het nieuwe avonturensprookje Snow White and the Huntsman te zien is. Een gesprek over girl power, beatniks en de druk van Twilight. ‘Er zijn mensen die meer over me weten dan ik. That’s fucking weird.’

Beeld jezelf het perfecte sprookjeskas-teel in – torens, balzalen, kerkers en kantelen – en je komt aardig dicht in de buurt van Arundel Castle, de volledig gerenoveerde, ooit door de Normandiërs opgetrokken burcht en een van de kroonjuwelen van West Sussex. Alleen al de troonzaal, waar blinkende harnassen de wacht houden en geschilderde graven je hooghartig aangapen, is indrukwekkend. Het kasteel is het toepasselijke decor voor de promotoer van Snow White and the Huntsman, een fantasy-avontuur dat losjes gebaseerd is op het klassieke Grimm-sprookje Sneeuwwitje. Het is hier dat de heersende prinses van Hollywood, wier leven de voorbije jaren veel weg heeft van een modern sprookje, audiëntie houdt.

Haar naam? Kristen Jaymes Stewart. Haar eretitels? ‘De tienerkoningin van de Twilight-saga’. ‘De beatnikmuze van On the Road‘. En nu dus ook: ‘Het Sneeuwwitje van de 21e eeuw’, de koene prinses die in Snow White and the Huntsman de strijd aanbindt met haar boosaardige stiefmoeder Ravenna, oftewel Charlize Theron met kroon en korset. ‘ Kristen will be arriving any minute now‘, komt een nerveuze lakei me waarschuwen, wat me de tijd geeft nog even mijn interviewstrategie te overlopen. Houd ik het best bij vragen over Snow White, dat na Twilight normaal gezien haar tweede hitfranchise moet worden? Focus ik me op haar florissant verlopende acteercarrière, die als dochter van een tv-producer en een scriptdokteres al begon op haar achtste? Of probeer ik haar – zoals de meeste journalisten die bij Stewart op schoot mogen – ook wat sappig nieuws te ontfutselen? Over haar toplessscènes in de recente Jack Kerouacadaptatie On the Road, over de diep uitgesneden galajurk waarmee ze de rode loper van Cannes sierde of over – zoeksuggestie nummer één op Google – haar relatie met Twilight-vampier Robert Pattinson, met wie ze straks in november voor de laatste keer het scherm deelt in het sluitstuk van de successaga?

Vooraleer ik mijn gewetensonderzoek kan afronden, komt Stewart naast me zitten, gekleed in een zwartlederen rok en een loofgroene, nauwsluitende blouse. ‘Ik krijg geen adem in dit ding’, vertrouwt ze me toe, terwijl ze de strakke col om haar nek uitrekt en zich in een makkelijke houding wrikt. ‘Maar goed: wie mooi wil zijn, moet lijden, right? Vraag maar raak!’

Sneeuwwitje: hoe, wat en waarom?

KRISTEN STEWART: Als kind had ik er geen speciale band mee en ik zie de film ook niet als poging om het personage heruit te vinden. Het is gewoon een archetype dat me leuk leek om te spelen en een menselijk gezicht te geven. En het is ook cool dat de film geen klassiek sprookje is met allerlei bovennatuurlijke poespas, maar een aards verhaal over liefde en vriendschap en over strijd en doorzettingsvermogen.

Is jouw Sneeuwwitje een feministe dan?

STEWART: Ze heeft girl power, dat in elk geval. In het originele verhaal is ze een sloortje dat de was en de plas doet, in deze versie is ze een jonge, sterke vrouw, niet omdat ze zich wil meten met mannen maar omdat ze gedreven en standvastig is.

In een bepaalde scène zit Sneeuwwitje te bidden. Doe je dat zelf ook wel eens?

STEWART: Ik ben niet religieus. Ik praat wel vaak tegen mezelf, weliswaar niet hardop, maar bij wijze van meditatie. Ik kan ook best bijgelovig zijn. Als ik ’s morgens een kop laat vallen, denk ik meteen: ‘ Fuck. Vandaag ben ik er-aan. Alles gaat mislopen.’ Vandaar dat ik geobsedeerd ben door positieve energie uitsturen. ‘Zo mag ik niet denken. Zo mag ik niet denken’, herhaal ik dan voortdurend tegen mezelf. Dat is onnozel natuurlijk, maar goed: er zijn ergere afwijkingen.

In de film moet je opboksen tegen Hollywoodkoningin Charlize Theron, die je boosaardige stiefmoeder speelt. Was er op de set sprake van rivaliteit?

STEWART: In die vechtscène op het einde hebben we mekaar flink afgerost. Ik zat vol schrammen en blauwe plekken, maar je had haar eens moeten zien. (grijnst) Voor de rest is Charlize fucking amazing, een enorm talent en een nog grotere persoonlijkheid. Een film maken is altijd een beetje gokken, maar als je weet dat Charlize de lijm is die alle puzzelstukken samenhoudt, dan geeft je dat een gevoel van zekerheid. Het is wel jammer dat ik maar vier dagen met haar kon werken, aangezien we amper scènes samen hebben.

Weegt een popcornfilm als ‘Snow White & The Huntsman’ op tegen een ambitieuze boekverfilming als ‘On the Road’?

STEWART: Die twee ervaringen kun je onmogelijk vergelijken. Snow White was plezierig om te doen. On the Road heeft mijn leven veranderd. En niet alleen als actrice. Ik heb met Walter (Salles, regisseur van On the Road; nvdr. ) en zijn equipe in Montréal gedraaid, in Argentinië, New Orleans en Phoenix. Daarna zijn ze doorgereisd naar San Francisco, terwijl ik terug naar LA moest om een nieuwe Twilight-film op te nemen. Toen heb ik wel even gevloekt.

Omdat je uitgekeken bent op ‘Twilight’?

STEWART: Nee. Daar had ik ook wel zin in. Alleen voelde het aan alsof mijn reis fysiek en mentaal onderbroken werd. Ik kreeg niet genoeg tijd om alles te verwerken. Marylou, mijn personage in On The Road, was een vrouw uit de duizend. Luanne Henderson, zo heette ze in het echt, was de enige uit de Beatbeweging die zich niet bewust was van het feit dat ze getuige was van een culturele revolutie en omringd was door geniale schrijvers als Jack Kerouac, Neal Cassady en Allen Ginsberg. Luanne, die vrij recent is overleden, is zowat de enige die nooit haar memoires heeft gepubliceerd of interviews heeft gegeven. Ze beleefde het instinctief en passioneel. In tegenstelling tot Kerouac en Cassady was ze helemaal geen rebel. Ze was ook geen seksspeeltje. Ze was gewoon voor de volle honderd procent zichzelf. Ze zag haar leven niet als een project, maar als een opeenvolging van unieke ervaringen. Dat is een kwaliteit waar ik een moord voor zou plegen.

Wat zijn de kwaliteiten van Walter Salles?

STEWART: Heb je een uur of vijf? Walter is de meest gedreven en wijze man die ik ooit heb ontmoet. De beste motivator ook. Hij is veel meer dan een goede regisseur. I would do fucking anything for that guy.

Dat zal Robert graag horen. Kende je Kerouacs klassieke beatroman al lang?

STEWART: Ik was vijftien toen ik hem las. Toen ik nog rondliep in punk T-shirts en met anarchietekens op mijn rugzak was het mijn favoriete boek. Niet alleen omdat het las als een fucking rollercoaster, het zette me echt in brand van binnen. Ik kom uit een gelukkig, bemiddeld gezin uit de Valley en dan is het makkelijk om zelfgenoegzaam te worden. On the Road leerde me om zelf dingen te ontdekken en daar trots uit te halen. Mensen vragen me vaak: waarom leest een modern meisje van vijftien een boek over wilde, ronddolende, drugs slikkende twintigers uit de jaren 50? Maar willen die dan niet weten hoe de tegencultuur precies begonnen is? Of hoe het voelt om op zoek te zijn naar je plek in de wereld? On the Road slecht vinden lijkt me… onnatuurlijk.

Wat soms ook onnatuurlijke proporties aanneemt is de ‘Twilight’-hype. Hoe wapen je jezelf daartegen?

STEWART: Door er niet te veel over na te denken. Ik deel iets speciaals met miljoenen mensen, wat me wellicht nooit meer zal overkomen. Er zijn fans die meer over me weten dan ikzelf. That’s fucking weird. Het zal ook altijd een deel van mijn leven blijven. Op mijn zestigste zal ik nog Twilight-posters signeren, maar dat is prima voor mij. Het zou ondankbaar zijn om te klagen. Als ik al ergens last van heb, dan is het niet van de Twilight-fans maar van de paparazzi. En dan nog valt het allemaal wel mee.

Kun je nog rustig op restaurant gaan?

STEWART: Nee. Maar daar leer je mee leven. Sort of. Toen ik zeventien was en de Twilight-hype losbarstte, vond ik het belachelijk om jezelf als actrice ‘verkoopbaar’ te vinden. Waarom zou je me aangapen op restaurant? Toch niet omdat ik films maak. Als ‘ster’ moet je ook zo veel mensen zien te plezieren dat je wel honderd verschillende versies van jezelf speelt en je jezelf op de duur afvraagt: Wie ben ik nu ook alweer? Maar ook dat went.

Vrees je niet dat ‘Twilight’ je parten zal spelen in je verdere carrière?

STEWART: Nee. Als Twilight al een schaduw op me geworpen heeft – wat ik betwijfel – dan heeft On The Road die weer weggenomen. Vergeet niet dat ik ook voor Twilight een carrière had en meespeelde in films van Sean Penn, David Fincher, Mike Figgis en noem maar op. Ik probeer de toekomst tegemoet te zien als Luanne. Een carrière is geen project, maar een reeks ervaringen. Soms goeie, soms minder goeie, maar zo gaat dat in het leven.

Zeg je gelouterd op je 22e.

STEWART: Ik ben nog jong, maar draai lang genoeg mee om dingen te relativeren. In welke film ik ook meespeel, Bella Swan zal ik altijd in me dragen. Maar dat betekent niet dat er geen ruimte meer is voor andere personages. Kijk naar Daniel Craig. Die doet tussen de James Bondfilms de meest uiteenlopende en serieuze dingen en je hoort bij The Girl with the Dragon Tattoo ook niemand zeggen: ‘Hé, daar heb je 007 die doet alsof hij een onderzoeksjournalist is.’

Als het leven een reeks ervaringen is, wat is dan de leukste ervaring die je overhield aan ‘Snow White and the Huntsman’?

STEWART: (denkt na) Dat ik mocht leren paardrijden en boogschieten. En dat ik voor de actiescènes ook zo veel moest hardlopen en fitnessen. Door de film ben ik in de vorm van mijn leven. Voor de allereerste keer heb ik mijn beste vriendin, die groter en forser is dan ik, verslagen bij het armworstelen. Wie weet, word ik ooit nog een actieheldin. (grijnst)

SNOW WHITE AND THE HUNTSMAN.

Vanaf 13/6 in de bioscoop.

DOOR DAVE MESTDACH

KRISTEN STEWART: ‘BELLA SWAN ZAL IK ALTIJD IN ME DRAGEN, MAAR DAT BETEKENT NIET DAT ER GEEN RUIMTE MEER IS VOOR ANDERE PERSONAGES.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content