‘Ik heb veel laten vallen voor de liefde’
Dankzij winst in De Nieuwe Lichting en een grijsgedraaide eerste single was Soldier’s Heart een van de vaderlandse electropopsnoepjes van 2013. Drie jaar later is het tijd om te bevestigen, weet Sylvie Kreusch, die bij Soldier’s Heart de broek draagt. En de pruiken. ‘Ik heb trekjes van een tomboy.’
Zelfdestructie, onbeantwoord verlangen, het aantrekken en afstoten van geliefden: voor een meisje van halfweg de twintig bezingt Sylvie Kreusch op Night by Night, het debuutalbum van Soldier’s Heart, niet bepaald vederlichte thema’s. En aan het einde van de clip bij de nieuwe single Randy – très eighties! – knalt ze de man neer op wie ze obsessief verliefd is.
‘Allemaal uit het leven gegrepen!’ lacht ze, terwijl ze van haar sigaret trekt. We zitten aan de keukentafel van het optrekje in de Antwerpse Zurenborgwijk – Helmut Lotti en Guy Mortier wonen om de hoek – dat ze deelt met Stef Van Looveren, de kunstenaar die de videoclips en het artwork van Soldier’s Heart verzorgt. ‘In een niet zo ver verleden heb ik heel veel laten vallen voor de liefde’, vervolgt Kreusch. ‘Niet opdagen op mijn werk omdat ik de kerel waar ik zo gek van liep eindelijk in bed had gekregen, uit geldgebrek liften tot in Parijs om er de Londense muzikant die ik aanbad te kunnen zien, een sigaret uitdoven in het gezicht van de gast die me net keihard gekwetst had: het zijn stuk voor stuk waargebeurde situaties, die ik in de songteksten weliswaar fel overdrijf of in het absurde trek. Zelfspot is zeer belangrijk bij ons, zowel in de muziek als in de beeldtaal. Trouwens, intussen zit ik al een hele tijd in een vaste, stabiele relatie, hoor.’
Met Maarten Devoldere van Balthazar. Is hij een goed klankbord?
SYLVIE KREUSCH: Absoluut. Ik vraag te allen tijde naar zijn mening. Hij komt ook heel vaak naar onze concerten kijken. Dan durft hij zich wel eens met het geluid te bemoeien, maar daar kunnen we alleen maar iets van opsteken. Nu ik met hem samen ben, besef ik pas dat succes nooit vanzelf komt. Hij werkt er enorm hard voor, staat net als elke werkende mens vroeg op. Rocksongs schrijven, het is een job als een andere! Toeren is dat veel minder. Ik zie aan hem hoe vermoeiend het is om drie maanden aan een stuk weg van huis te zijn. Toch zou ik meteen tekenen voor een parcours als dat van Balthazar: niet te snel het hoogtepunt bereiken, maar op het gemakje groeien door veel te spelen over heel Europa.
Moet lukken, nu de manager van Balthazar en ook dEUS jullie belangen behartigt.
KREUSCH: Het geeft zeker vertrouwen dat hij in ons gelooft, maar het is niet omdat je een goeie manager hebt dat je er automatisch zult raken. Om zo naïef te blijven denken hebben wij al te veel tegenslagen gekend. Kleine tegenslagen, welteverstaan: een single die niet het verhoopte succes oplevert, of een tournee in het voorprogramma van een grote artiest die niet doorgaat.
Over welke grote artiest heb je het?
KREUSCH: Het was ons bijna gelukt om met Róisín Murphy de hort op te gaan, maar uiteindelijk wilde ze toch geen hele band mee op tournee. Jammer, want ik ben grote fan. Net als de Nieuw-Zeelandse psychpopper Connan Mockasin, nog zo iemand die ik mateloos bewonder, neemt zij haar muziek niet al te serieus. Ze flirt met mode, maar niet op een te gestileerde manier. Haar verkleedpartijtjes geven vooral blijk van humor. Ik heb hier thuis zelf ook een doos vol met pruiken staan, die ik tijdens concerten zeker wil gaan benutten. Typetjes neerzetten op het podium, dat spreekt me wel aan.
Op z’n Bowies. Net als de hoes van Night by Night.
KREUSCH: Het genderneutrale waar we mee spelen, doet wat aan Bowie denken, ja, al hadden we dat zelf pas achteraf door. Ik heb altijd trekjes van een tomboy gehad, zoals Edie Sedgwick in de jaren zestig, bekend van haar vertolkingen in Warhol-films. Het waren niet zozeer haar kleren die mij boeiden, maar wel de mysterieuze vibe die rond haar hing. Ik wilde vooral niet te mooi op de hoes staan. Hopelijk straalt ze iets bevreemdends en intrigerends uit, en zullen de mensen ernaar blijven kijken.
Dat zal niet mankeren. Je borsten staan erop. Of toch min of meer.
KREUSCH: Ik draag een ‘Second Skin’-pakje van de Nederlandse kunstenares Esmay Wagemans, een replica van mijn borsten in latex. Mijn roomie Stef heeft me daarin gefotografeerd. Ons appartement is ook zijn studio, en omdat we hier nog niet zo lang wonen, hebben we er nog geen gordijnen hangen. Ik daar maar naakt poseren, zonder te beseffen dat een medewerkster van ons label pal tegenover mij woont. Die wist dus al een tijdje dat ik op de hoes amper iets om het lijf zou hebben. (lacht)
NIGHT BY NIGHT
Uit bij Universal Music. Soldier’s Heart speelt op 19/3 in Het Bos in Antwerpen en op 29/4 in de AB in Brussel. Alle info: hetbos.be en abconcerts.be
DOOR MICHAEL ILEGEMS – FOTO ATHOS BUREZ
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier