Met zijn Balkanweemoed en chansons uit Nantes overrompelde Zach Condon, boegbeeld van Beirut, de indiewereld. Voor zijn derde album, ‘The Rip Tide’, joeg hij de buitenlandse invloeden met een riek de studio uit. Want het schoonste land is het binnenland.
Ook al eens geprobeerd op Facebook, die applicatie ‘The Museum of Me’? Om je een oog uit te blèten. Nooit geweten dat ik zo interessant was. Zach Condon (25) deed het in het écht, tijdens een blitzbezoekje aan zijn geboortestaat New Mexico. ‘Ik zag mijn oude slaapkamer, met al mijn oude instrumenten. Het was zo vreemd – mijn kamer zag er nog precies zo uit als toen ik er vertrok’, vertelt hij. ‘Bijna alsof mijn ouders het opzettelijk zo hadden gelaten, als een minimuseum.’ Een museum vol landkaarten, raden we, het kán niet anders. De recentste wellicht een van de Verenigde Staten. Een derde van de nummers op zijn nieuwe album, The Rip Tide, gaat nu over plekken die haast bij Condon om de hoek liggen. Au revoir Nantes, hello East Harlem, Goshen en thuisstad Santa Fe.
De vermeldingen van steden in jouw nummers, ze zijn niet te tellen. Er bestaan ongetwijfeld pilletjes voor dat soort obsessies.
Condon: ( Lacht) Ik weet zelf ook niet waar het vandaan komt. Ik ben hopeloos verliefd op de manier waarop ze klinken. Toen ik nog een kind was, schreef ik de muren van mijn slaapkamer er vol mee. Het was een exotische soort poëzie voor me. Daarom koos ik ook Beirut als naam voor de band. Twee, drie jaar geleden verzon ik daar nog grote theorieën bij, maar als ik eerlijk ben is het heel simpel: ik hou van de klank als mensen het uitspreken.
Het is goed voor één keer. In het nummer ‘Santa Fe’ zing je dat de verleiding gewonnen heeft. Is dat wel waar? Niet liegen, of er komt een zwart kruis op je voorhoofd.
Condon: ( Schuifelt ongemakkelijk heen en weer) Dat gaat over… Goh, ik weet niet of ik het eigenlijk wel mag zeggen. Het gaat over… eerste ervaringen.
Zoals?
Condon: Wat denk je?
(Denkt vuile gedachten, maar laat zich niet kennen) Laat me raden: meisjes?
Condon: Precies.
Je hebt het wel vaker over de meisjes op dit album
Condon: Ik euhm, ik ben intussen getrouwd.
Gefeliciteerd! Gaat The Rip Tide over hoe je gesetteld bent en alles in de plooi valt?
Condon: Dat is het idee, maar zo voelt het nooit. Het is een echte strijd, hoor. Trouwen, een huis kopen en tegelijk in je verleden graven… Ik wilde een persoonlijk popalbum schrijven. Na alle experimenten op de vorige platen vond ik het daar wel tijd voor. Zeker omdat ik eindelijk mijn eigen geluid heb gevonden.
In je achtertuin nog wel. Genoeg rondgereisd?
Condon: Op een bepaald moment moest dat stoppen, weet je, ik was bijna nooit thuis. Ik besefte dat ik ook mijn eigen verhaal kon vertellen. Op mijn oudere platen liet ik vaak een personage aan het woord. Met als resultaat dat heel wat van die nummers nogal vaag klinken. Ik was nog jong toen, ik dacht niet dat mensen geïnteresseerd waren in wat ik te zeggen had. Ik zocht telkens naar inspiratie van buitenaf, en die buitenlandse invloeden klonken heel sterk door. Dat is nu minder het geval, na al die jaren heb ik mijn muzikale thuis gevonden.
Toch zijn de nieuwe nummers meteen herkenbaar als de jouwe.
Condon: ( Zucht) Ik kan het moeilijk verwoorden, ik kan het alleen spelen. Kijk, sinds mijn vorige album is de verwachting al die tijd dezelfde gebleven – een nieuw Nantes – maar daar had ik geen zin in. Eigenlijk had ik helemaal geen zin in een nieuwe plaat. Tot mijn verbazing werd mijn creativiteit toch geprikkeld vanaf het moment dat ik begon te schrijven. Plots was daar het geluid waar ik al zo lang naar zocht. Het sluit nauw aan bij de liedjes die ik op mijn slaapkamer in Santa Fe maakte toen ik vijftien was. Heel gefocust, wat minder bombastisch en met meer melodie – de essentie van Beirut zowaar. Dat is wat je hoort op The Rip Tide.
Met permissie, die titel klinkt wat slapjes na vondsten als ‘The Gulag Orkestar’ en ‘The Flying Club Cup’.
Condon: Meen je dat? Ik kwam erop toen ik in Brazilië in een rip tide, een gevaarlijke onderstroom, terechtkwam. Weet je wat je moet doen als je wordt meegesleurd door zo’n stroming? Je gewoon laten meedrijven. Terwijl ik me dus probeerde te ontspannen, dacht ik plots aan hoe ik en iedereen die ik ken werden meegesleept in deze getikte carrière. Ik probeer het nog altijd te vatten.
Het lijkt me meer een metafoor voor je inzinking uit 2008.
Condon: ( stil) Ja, dat klopt eigenlijk wel. Mentaal zijn het gewelddadige jaren geweest. Ik probeerde uit te vissen wat ik van de toekomst verwachtte, en tegelijk moest ik aanvaarden wat ik al had. Precies daarom is dit zo’n persoonlijk album geworden. Ik zat met veel dingen in mijn hoofd en daar worstelde ik mee. Intussen gaat het wel beter – die reis naar Brazilië heeft me goed gedaan. Hele dagen aan het strand liggen… ( Droomt weg) Het was dat of mezelf laveloos drinken in het café.
Nu je het zegt: tijdens je eerste tournees zag je er vaak doorzopen uit.
Condon: ( Knikt) Gênant hoe ik daar stond, toch? Nu heb ik niet zo veel alcohol meer nodig om het podium op te kunnen. Precies twee vingers whisky met honing volstaan. Ik heb mijn inner performer gevonden.
DOOR TINNE STRAUVEN
‘Twee vingers whisky met honing: meer heb ik niet meer nodig om een podium op te durven.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
