Zelfs de fans van het populaire videospel waren teleurgesteld in de eerste Tomb Raider-film, maar omdat de prent bijna driehonderd miljoen dollar opbracht, was een vervolg onvermijdelijk. Angelina Jolie kruipt dus weer in de huid van het personage dat haar wereldberoemd maakte. Een gesprek over Lara Croft en Tomb Raider, maar vooral over haar turbulente privé-leven.

tomb raider : the cradle of life

Vanaf 20/8 in de bioscoop

Welgeteld twee jaar geleden zaten we al eens met Angelina Jolie aan tafel om te praten over de verfilming van het populaire videospel Tomb Raider. Een maand geleden kwam de vraag of we geen zin hadden om haar ook nog eens aan de tand te voelen over het vervolg op het lamlendige actievehikel. Een uitnodiging waar we graag op ingingen, want het vervolg kon niet anders dan beter zijn dan het origineel, dat evenveel bruiste als een fles spuitwater waarvan het dopje al twee dagen zoek is. Of zoals de producent van de franchisereeks onlangs nog vertelde aan het Amerikaanse tijdschrift Entertainment Weekly: ‘The first one did not have a strong story, but we learned from our mistakes and this new one is better.’

En kijk, het vervolg is beter dan het origineel. Er zit zelfs een verhaal in, met een begin, een midden en een einde. Maar dat betekent allerminst dat The Cradle of Life een goede film is: Lara Croft behoedt nog altijd met meer succes de wereld van de ondergang dan de bioscoopzalen van de verveling. Gelukkig hadden wij nog een reden om de plas over te steken: Angelina Jolie. De dochter van Jon Voight is zonder meer een genot om te interviewen: oprecht, grappig, ongedwongen, rondborstig en – welja – rondborstig. ‘Zo goed zien ze er heus niet uit,’ zegt ze bescheiden. ‘Voor Tomb Raider voegen ze er gewoon wat meer volume aan toe.’

Ze zal het wellicht niet graag horen, maar eigenlijk heeft Jolie haar bekendheid minder te danken aan haar acteerprestaties dan aan haar mysterieuze schoonheid, haar druk besproken relatie met haar vader, haar nog drukker besproken liefdesleven en haar rol als Lara Croft. Naast Tomb Raider speelde ze de afgelopen tien jaar in ruim twintig films, maar wie kan er daarvan (uit het hoofd) vijf opsommen? Girl, Interrupted misschien, omdat ze een Oscar kreeg voor haar vertolking van een krankzinnige tiener in de film. Gone In Sixty Seconds misschien, al komt ze daarin hooguit tien minuten in beeld. Original Sin en Life or Something Like It misschien, omdat beide films kort na de eerste Tomb Raider in de zalen werden gebracht, weliswaar zonder succes.

Hoe je het ook draait of keert, de persoon is een stuk interessanter dan de actrice. Dat onderstreepte ze het afgelopen jaar andermaal zelf: ze kreeg het aan de stok met haar vader en liet de naam Voight van haar paspoort schrappen, zette een punt achter haar storm-achtige huwelijk met Billy Bob Thornton en liet zijn getatoeëerde naam van haar arm verwijderen, werd ambassadrice van de Verenigde Naties en verhuisde naar Groot-Brittannië, ‘omdat ik me daar meer verbonden voel met de rest van de wereld.’ Inmiddels is Jolie zelfs moeder geworden. Ze adopteerde een Cambodjaanse jongen en kocht gelijk een landhuis in Cambodja. ‘Sinds kort voel ik me zonder overdrijven een ander mens’, zegt ze voldaan. ‘Eigenlijk is mijn leven nu een pak wilder en chaotischer dan vroeger, maar dan op een volkomen andere manier. En neen, ik hunker intussen niet naar de diensten van Kiefer Sutherland, Fred Durst, Nicholas Cage of wie dan ook. Als je de tabloids mag geloven, lag ik het afgelopen jaar al met heel Hollywood tussen de lakens. De waarheid is dat ik al een jaar geen seks heb gehad, maar probeer dat maar eens aan de pers te verkopen (lacht)!’

Om toch maar met een obligate vraag over de film te starten, had je nog wel zin om een tweede keer in een spannend topje de wereld rond te reizen?

Angelina Jolie: Iedereen verklaarde me gek toen ik voor het eerst in de huid van Lara Croft kroop. Maar ik hield van haar wilskracht en zag de rol meer als een uitdaging dan als een manier om mijn bankrekening te spijzen. Contractueel was ik verplicht om er nog een vervolg aan te breien, maar uiteindelijk kon niemand mij verplichten een tweede keer dag in dag uit naar de gym te trekken of op een paard te kruipen. Ik wou met andere woorden zelf nog eens Lara Croft spelen, temeer omdat het personage nu veel meer diepgang heeft gekregen. Het scenario van de tweede film is een pak beter dan dat van het origineel, al was dat niet zo moeilijk (lacht).

Hoe bevalt het moederschap je intussen?

Jolie: Het heeft mijn aspiraties op professioneel vlak alvast flink teruggeschroefd, al kan ik me moeilijk voorstellen dat ik er ooit mee zal kappen. Ik heb het trouwens nog nooit zo druk gehad als het afgelopen jaar, wat natuurlijk vloekt met wat ik zonet zei. Ik werd gewoon overstelpt met interessante projecten die ik niet kon weigeren. Dat neemt niet weg dat ik ontzettend veel tijd vrijmaak voor Maddox. Ik neem hem overal mee, niet alleen omdat ik hem constant bij mij in de buurt wil hebben, maar ook omdat ik hem sinds kort alleen opvoed. Billy Bob is zo goed als volledig uit ons leven verdwenen. Hij heeft gekozen voor zijn carrière, ik heb besloten me op onze zoon te concentreren. Dat bevalt me overigens prima. Mijn vader heeft zich evenmin iets aangetrokken van mijn opvoeding. Na de scheiding van mijn ouders heb ik hem nog maar zelden gezien. Het moet ongetwijfeld fijn zijn om twee ouders te hebben, maar als een ervan niet bereid is om mee te helpen, is het beter dat hij of zij een stap opzij zet. Een kind hoort niet week na week te verhuizen, het heeft nood aan een liefdevolle thuis.

Jouw vader is er anders niet van overtuigd dat jij een geschikte moeder bent.

Jolie: Ik vind het nog altijd onvergeeflijk wat mijn vader gedaan heeft. Na mijn echtscheiding is hij in een talkshow gaan verkondigen dat ik psychiatrische hulp nodig had, omdat ik een vermeende mentale afwijking zou hebben. Geloof mij, ik ben in mijn leven nog maar één keer naar een psychiater gegaan en daar heeft de man in kwestie nog altijd spijt van, vermoed ik (lacht). Nu kan ik er om lachen, maar een jaar geleden vond ik het allerminst amusant om mijn vader op televisie over mijn persoonlijke leven te horen vertellen, temeer omdat het nergens op sloeg. Ik heb gekke dingen gedaan in mijn leven, maar ik ben nooit gek geweest. Stel je voor dat mensen hem hadden geloofd en Maddox waren komen weghalen. Daar was ik toen echt bang voor. Zoiets doet een vader zijn eigen kind toch niet aan.

Vermoedelijk kunnen nog wel meer mensen zich moeilijk voorstellen dat je sinds kort met een kind op de arm rondloopt.

Jolie: Ach, ik heb me altijd al verkeerd begrepen gevoeld. Mensen denken dat ik een feeks ben, dat ik dweep met de duivel omdat ik vaak praat over de dood en ooit eens heb verteld dat ik vroeger messen heb gebruikt in bed. Ik ben me gewoon ontzettend bewust van mijn lichaam. Vind je dat zo vreemd? Natuurlijk ben ik geen heilige, dat weet ik zelf ook, maar ik vind mezelf een bijzonder evenwichtig persoon. Maar wellicht was ik minstens even verbaasd over mijn beslissing om moeder te worden als de lezers van de verschillende roddelbladen, die mij waarschijnlijk een onstabiel en krankzinnig wicht vinden. Ik heb nooit neefjes of nichtjes gehad, laat staan dat ik ooit een kind heb vastgehouden voor we mijn zoon op de luchthaven gingen oppikken. Aanvankelijk wist ik ook niet hoe ik met hem moest omspringen. Gelukkig heeft hij mij al vlug geleerd een goede moeder te zijn. Dat was ook nodig, want hij reisde al meteen met mij mee naar de set van Beyond Borders in Namibië.

Was je niet ontgoocheld toen Oliver Stone zich uit dat project terugtrok? Als ambassadrice van de Verenigde Naties moet je toch achter zijn visie op de problematiek in Afrika hebben gestaan.

Jolie: Ik heb gisteren nog met Oliver gesproken omdat we binnenkort samen op de set staan van Alexander, een monsterproductie over het leven van Alexander De Grote. Hij vertelde mij dat hij het project eenvoudigweg uit handen moest geven, omdat hij er geen vat meer op had. Zijn relatie met de producenten was verzuurd en het project dreigde in het water te vallen. Hij kon moest dus wel zelf de handdoek in de ring gooien. Weet je, Oliver trekt vaak te hard van leer en schrikt op die manier mensen af, net als ik.

Omdat ik in de film bleef geloven, heb ik dan zelf de reis van het scenario door Afrika gemaakt en zo ben ik in contact gekomen met de Verenigde Naties. Toen ik Oliver over mijn ervaringen in Afrika vertelde, moedigde hij mij aan het project alsnog van de grond te proberen krijgen met een andere regisseur. Ik denk dat hij tevreden zal zijn met het eindresultaat, al zou hij wellicht nog wat meer onderwerpen hebben aangesneden en zou hij er vermoedelijk ook de CIA bij betrokken hebben (lacht).

Vanwaar jouw belangstelling voor de derde wereld?

Jolie: Ik vind het boeiend om op een vliegtuig te springen en naar een onderontwikkeld land of een oorlogsgebied te reizen, om maatschappelijke problemen aan te pakken of op zijn minst de wereldbevolking op de hoogte te brengen van wat er allemaal gebeurt. Het maakt niet uit of ik daarvoor mijn leven soms in gevaar moet brengen, zolang ik me maar kan engageren voor iets waar ik in geloof. Neem maar van mij aan dat je onmogelijk nog langer van op de zijlijn toe kan kijken, zodra je de plekken hebt bezocht waar ik de afgelopen jaren ben geweest. Intussen ben ik ook het verzamelde werk van Subcommandant Marcos aan het lezen, over de onderdrukking van het Mexicaanse volk. Het boek toont haarfijn aan hoe de strijd van de Zapatistas gerechtvaardigd is en ik kijk er dan ook naar uit hem ooit te ontmoeten. Maar in de loop van de komende maanden staan eerst nog Rusland en Kongo op het programma.

Je hebt duidelijk moeite om Lara Croft van je af te schudden.

Jolie:(lacht) De realiteit ziet er heel anders uit dan mijn avonturen als Lara Croft. In Tomb Raider gedraag ik me als onverschrokken ontdekkingsreizigster, tijdens mijn missies met de Verenigde Naties heb ik al vaak bijna in mijn broek gedaan. Zo heb ik in Sierra Leone eens een konvooi van tweehonderd mensen begeleid, die hun land waren uitgevlucht maar terug wilden keren naar hun geboortestreek. Het was de eerste keer dat het konvooi door het land zou reizen en alles was verschrikkelijk slecht georganiseerd. Uiteindelijk waren we maar met vier om het konvooi te begeleiden en onderweg hebben we nog twee collega’s moeten achterlaten omdat hun truck was stilgevallen. Met z’n tweeën hebben we de vluchtelingen langs de verschillende controleposten van de verschillende rebellengroepen moeten loodsen. Ik was doodsbang. We moesten onderhandelen met mensen die erom bekend stonden armen en benen af te hakken en die ook allesbehalve tevreden waren dat we vluchtelingen vervoerden. Op zo’n moment maakt het niet uit hoe bekend je bent, want van Angelina Jolie hadden ze nog nooit gehoord. En misschien maar goed ook.

Door Ben Van Alboom

‘Geloof mij, ik ben in mijn leven nog maar één keer naar een psychiater gegaan en daar heeft de man in kwestie nog altijd spijt van.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content