Ten tijde van hun Rock Rally-overwinning in 2008 waren de vier heren van postcoregezelschap Steak Number Eight nog prille tieners. Zeven jaar en drie saignante platen later zijn hun testikels helemaal tot de juiste hoogte ingedaald. Zanger-gitarist Brent Vanneste over rockende mama’s, acupunctuur en de nieuwe plaat Kosmokoma. ‘Elke plaat van ons is een stap in het rouwproces om mijn overleden broer. Ook deze.’
‘Hotel Mama’, drukt het plakkaatje aan de deurbel van Brent Vannestes ouderlijke huis ons op het hart. En opdat niemand het zou vergeten, staan dezelfde twee woorden ook nog eens vermeld op de deurmat. Vanneste, nog altijd maar 23 en toch al tien jaar muzikaal aan de slag, woont en werkt aan zijn nummers in Gent, maar repeteren doet Steak Number Eight nog steeds hier in Wevelgem, de West-Vlaamse thuisbasis waar het allemaal begon. ‘Er wordt al eens een pintje gedronken na de repetitie’, zegt Vanneste terwijl hij een stevige kater uit zijn haren schudt en de koffie met sloten naar binnen werkt. ‘Dan is het goed dat ik hier kan crashen.’ Die mama is trouwens niet zomaar een mama, zo blijkt.
Je moeder ziet er overigens heel rock-‘n-roll uit, met haar hoodie, warrige haren en strakke jeans. Zelfs als ze hier de was staat te plooien. Je voelt meteen waar die liefde voor muziek vandaan komt.
BRENT VANNESTE: Die heb ik inderdaad met de paplepel binnengekregen. Mijn beide ouders zijn heel muziek-minded. Ook mijn oudste broer speelde in een band, maar het is mijn moeder die me op dat gebied het meest heeft bijgebracht. Het is allemaal begonnen toen ze me – ik moet elf geweest zijn – een cd van Godspeed You! Black Emperor gaf. Het heeft een jaar of twee geduurd voordat ik die muziek echt kon vatten, waarna we, zwaar beïnvloed door hun postrock, met Steak Number Eight begonnen zijn.
Met welke drugs heb je eigenlijk geëxperimenteerd om Kosmokoma te schrijven? De psychedelica spatten van de songs af.
VANNESTE: (wenkt richting zijn moeder, die rustig met de was in de weer blijft) Ma, ga eens weg. (lacht) Neen, serieus, verder dan koffie en sigaretten moet je het niet zoeken. Wellicht heeft het met mijn gezondheidstoestand te maken. Ik heb drie jaar aan de plaatgewerkt, en daarvan heb ik er twee met zware chronische hoofdpijn rondgelopen. Spanningshoofdpijn. Daar voelde ik me helemaal anders door, en wellicht is dat vreemde gevoel, dat onbehagen in de nummers geslopen. Ik zat redelijk diep. De dokters hebben alles geprobeerd om dat op te lossen: antibiotica, pijnstillers, antipsychotica, ze hebben zelfs een stukje bot uit mijn neus verwijderd. Het probleem bleef aanslepen, en op aanraden van kennissen heb ik acupunctuur geprobeerd. Wonder bij wonder heeft dat geholpen. Na een viertal sessies was ik ervan af. Ik moest toen ook Chinese wortels eten. Die naar kak smaakten. (lacht)
De invloeden van Pink Floyd liggen er op Kosmokoma vingerdik op.
VANNESTE: Dat is in elk geval niet bewust, ook al is Pink Floyd al sinds jaar en dag mijn favoriete band. We proberen altijd heel eerlijk te zijn en zo onberedeneerd mogelijk te werk te gaan.
Dus kiezen jullie als single een loeihard, vrijwel volledig instrumentaal nummer als Return of the Kokomon. Lijkt op een middenvinger richting Studio Brussel.
VANNESTE: Dat is perceptie. (lacht) StuBru heeft ons altijd gesteund. Maar we zullen écht onze broek niet afsteken om eens een radiohitje te scoren. De bands die dat wel doen, begrijp ik niet. Onze sound is tussen The Hutch (2013), onze vorige plaat, en Kosmokoma blijkbaar minder postrock en meer psychedelisch geworden. Misschien heeft dat ook te maken met het feit dat de vorige platen meer beïnvloed zijn door mijn eigen donkere gevoelens, en Kosmokoma door een soort algemene, kosmische duisternis.
Als in: we zijn allemaal een speelbal van de kosmos?
VANNESTE: Ongeveer. We weten nog zo weinig over de kosmos, en elke dag worden er nieuwe dingen ontdekt. Die kwantumshit en zo, dat interesseert me mateloos. Ik lees daar graag over. Los daarvan is ‘kosmokoma’ gewoon een leuk woord.
Je bent een man van weinig woorden. Teksten zijn ook heel schaars in de songs van Steak Number Eight.
VANNESTE: De teksten van Kosmokoma beslaan alles samen nog geen twee A4’tjes. In lettergrootte 16. (lacht) Ik probeer in een paar zinnen altijd zo duidelijk mogelijk te zijn. Ik schrijf wel graag teksten, maar ik moet er veel moeite voor doen, het is soms echt zwoegen. Daarom wacht ik er altijd mee tot helemaal op het einde.
Je kunt ondertussen van je muziek leven. Dat is in ons land weinigen gegeven.
VANNESTE: Ik doe niet alleen Steak Number Eight, hé, ook al omdat ik er mijn ei niet volledig in kwijt kan. Ik speel in Raveyards, een electroproject met onder meer Stefan Bracke van The Subs en François Demeyer van Disko Drunkards. Zij maken veel muziek voor reclamespots, en zo kon ik plots meewerken aan de muziek bij de nieuwe look and feel van tv-zender één. Dat gaat van de tunes voor het weerbericht tot de deuntjes die je bij de programma-aankondigingen hoort. Met de eindmeet daarvan in zicht heb ik de anderen wel in de steek moeten laten, want ik moest dringend aan de opnames van Kosmokoma beginnen.
Onlangs, op Allerheiligen, speelde je samen met Amenra een korte set op een kerkhof in Kortrijk.
VANNESTE: Voor Reveil, een jaarlijks initiatief van de Deerlijkse band Zinger. De ideale gelegenheid om eens iets anders te doen, om te improviseren ook. De mannen van Zinger hadden net hun trompettist Jef Six verloren in een verkeersongeval (twee dagen eerder werd Six samen met zijn vader aangereden op de pechstrook van de autostrade, nvdr.). Dat zorgde voor een heel bijzondere, intieme sfeer.
Omgaan met dood en verlies is je niet vreemd. Je oudste broer is heel jong en plots gestorven. In hoeverre is dat nog van invloed op je muziek?
VANNESTE: Elke Steak-plaat is een stap in dat rouwproces, ook nu nog. Ik was destijds dertien, dus zijn dood heeft me wel getekend, maar me ook gemaakt tot wie ik ben. Was mijn broer er nog geweest, dan was ik misschien nooit in de muziek gestapt. Wie zal het zeggen?
KOSMOKOMA
Uit bij Indie Recordings. Op 16/12 presenteert Steak Number Eight dat album in een – nu al uitverkochte – AB.
DOOR JOOST DEVRIESERE
Brent Vanneste : ‘WE GAAN ÉCHT ONZE BROEK NIET AFSTEKEN OM EEN RADIOHITJE TE SCOREN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
