IEDEREEN DUIVEL

Ik hou van voetbal, en van de Rode Duivels. Niet dat ik op een of andere grote markt ga staan schreeuwen als het nationale team een oefeninterland tegen Japan af moet werken, maar bij wedstrijden die ertoe doen, zit ik wel trouw voor de televisie. De matchen op het komende wereldkampioenschap staan ook al aangekruist in mijn agenda, en als ik er een paar uur slaap voor moet missen, dan doe ik dat gaarne. Om maar te zeggen: voetbal interesseert me, en wat deze generatie Duivels de afgelopen maanden op het veld heeft laten zien, heeft dat alleen maar sterker gemaakt.

Desalniettemin ontgaat het nut van een programma als Iedereen Duivel mij een beetje. Een team dat maar om de zoveel weken of maanden bij elkaar komt, aangevuld met wat verhalen over de supporters van de ploeg? Het lijkt eerder het onderwerp voor een uitgebreide reportage op de vooravond van de start van het WK dan de basis voor een docusoap die zoveel weken lang meegaat. Maar goed, aangezien vooraf werd gezegd dat Iedereen Duivel een nooit eerder geziene blik achter de schermen van de Rode Duivels zou werpen, en een heel nieuwe kant van de voetballers en hun entourage zou tonen, wilde ik het programma toch zeker een kans geven.

Na afloop van de eerste aflevering was er geen teleurstelling, maar veeleer het besef dat Iedereen Duivel precies bracht wat je ervan zou verwachten. Er waren een hoop scènes van voetballers die tijdens een afzondering op hotel samen eten, samen golfen, samen tv-kijken en op allerlei wijzen met elkaar dollen – het enige wat verrassend genoeg een beetje ontbrak, waren beelden van de trainingen. Er zat wat peptalk in van Marc Wilmots, die het hele team omschreef als één grote familie en vertelde dat een goede sfeer en discipline naast het veld tot betere prestaties leiden – een inzicht waar vermoedelijk geen enkele trainer ter wereld uit zijn zetel van gevallen is. En er waren wat beelden over hoe het volk meeleeft met de voetballers en hoe de uitdagingen die de Rode Duivels de afgelopen maanden de wereld in hebben gestuurd, werden beantwoord.

Nu waren die uitdagingen natuurlijk geen spontaan bedenksel van Kompany en co. maar maakten ze deel uit van een uitgekiende OR-campagne rond de Rode Duivels, en eigenlijk kreeg je bij Iedereen Duivel een beetje hetzelfde gevoel: het was allemaal wat te afgelikt en te veel jolige mannen onder elkaar, te veel feelgood en te weinig scherpe kantjes, een onschadelijk promofilmpje voor een ploeg die van haar coach op de wedstrijddag geen tweets mag versturen om toch maar het imago te vrijwaren. Niet toevallig was het enige verhaal dat echt een snaar raakte datgene dat het verst van de Rode Duivels af stond: dat van trouwe supporter Stijn Urmans, die door botkanker in een rolstoel zit, maar trouw alle matchen van het nationale team volgt en voor wie de kwalificatiecampagne een extra motivatie was om te vechten tegen zijn ziekte.

** Elke maandag, één

Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld

DOOR STEFAAN WERBROUCK

IEDEREEN DUIVEL IS TE AFGELIKT EN TE VEEL JOLIGE MANNEN ONDER ELKAAR, TE VEEL FEELGOOD EN TE WEINIG SCHERPE KANTJES.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content