Laatste werk: The Harder They Fall (1956)
14 januari 1957
Leeftijd bij overlijden: 57
Acteur
‘Tegen de tijd dat deze deal afloopt, zijn al mijn tanden en haren uitgevallen’, grapte Humphrey Bogart toen hij in 1947 bij Warner Bros een contract van vijftien jaar binnenrijfde. Hij kreeg nog gelijk ook: tien jaar later was de acteur al dood. Een megavoorschot van 5 miljoen werd hem beloofd bij de onderhandelingen, maar toen na aftrek van de kosten, maar 4 999 925 dollar overbleef, weigerde hij prompt te tekenen. Waarop de advocaat van Warner woedend 75 cent uit zijn eigen zak betaalde. ‘Een typische practical joke van Bogie’, aldus boezemvriend David Niven. ‘Elke eerste kennismaking met Bogart loopt gegarandeerd verkeerd af. Die sardonische humor, die snoevende glimlach: ook voor mij duurde het lang voor ik begreep dat dit Bogies tactiek was om zijn zachte inborst te camoufleren.’
Ook zijn ondraaglijke keelpijn – de prijs voor een levenslange sigaretten- en whiskyverslaving – kon Bogart lang goed wegsteken. Op de set van The Harder They Fall, zijn laatste film, werd het echter gênant: hij praatte zo onverstaanbaar stil dat acteur Paul Frees nadien hele passages moest overdubben. Eind december 1956 was de situatie onhoudbaar. Tijdens een diner in Romanoff’s was Bogie zo hard beginnen te hoesten, dat hij er bijna in bleef. De acteur kreeg de raad om meteen dokter Maynard Brandsma in de Beverly Hills Clinic op te zoeken. Die had een vreselijk verdict voor de filmster: terminale slokdarmkanker. Of hij zijn nieuwste filmproject Melville Goodwin, U.S.A. nog mocht afwerken, wilde Bogie weten. ‘Dat kan,’ zei de dokter, ‘als je per se als een held onthaald wil worden op Forest Lawn Cemetery.’
Tegen de tijd dat The Harder They Fall in mei 1956 in de zalen liep, waren bij Bogart al zijn slokdarm, twee lymfeknoppen en een rib operatief verwijderd. Het bleek een maat voor niets, want zelfs voor chemo was zijn kanker al te ver uitgezaaid. Gevolg: Bogie sleet de rest van zijn dagen in een rolstoel en in een (ziekenhuis)bed. Hoewel de film-noirlegende zienderogen afzwakte – hij woog op het einde amper dertig kilo – bleef hij verrassend optimistisch. Vooral als er bezoek was. ‘Gooi me in de goederenlift en ik raak ook elegant op de eerste etage’, grapte hij over zijn immobiliteit in de kliniek. Telkens als zijn Rat Packdrinkebroer Frank Sinatra, acteur Spencer Tracy en Katharine Hepburn (zijn tegenspeelster in African Queen) op visite kwamen, was het ambiance à la Bogie. Behalve bij Tracy’s laatste bezoekje, op 12 januari 1957. Toen ze afscheid namen, zei Tracy zoals altijd: ‘Goodnight, Bogie.’ Waarop de acteur voor één keer antwoordde: ‘Goodbye, Spence.’ De ochtend nadien deed hij de scène nog eens over met zijn vierde vrouw Lauren Bacall: toen zij naar school vertrok om hun kinderen Steve en Leslie af te halen, zei Bogart stilletjes ‘Goodbye, Kid.’ Bij terugkomst was hij al in coma. Diezelfde nacht stierf hij.
Lauren vroeg Spencer Tracy een grafrede voor te lezen op de crematie, maar die had zo’n krop in de keel dat acteur-regisseur John Huston uiteindelijk de rotklus klaarde. Op de plaats van de doodskist stond een maquette van Bogarts favoriete jacht, de Santana. Een troostprijsje, want Bogie wilde zijn as in de oceaan laten strooien, maar dat was toen nog verboden. In Bogies urne lag trouwens een gouden fluitje, dat hij Bacall cadeau deed net vóór ze trouwden. ‘If you want anything, just whistle’ staat erin gekerfd, een knipoog naar de eerste film waarin ze samen acteerden. Naar zijn eeuwige trouw kon ze alvast fluiten. Op zijn sterfbed biechtte Bogie nog een langdurige affaire op met zijn kapster Verita Thompson. En zopas publiceerde Darwin Porter de biografie The Making of a Legend, waaruit blijkt dat Bogart dik duizend vrouwen neukte, maar eigenlijk met zijn geaardheid worstelde. Een typische camouflagetruc van Bogie, we hadden het kunnen weten.
THIJS DEMEULEMEESTER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier