Al Gore die les milieuzorg geeft, tot daar aan toe. Leo DiCaprio die ons erop wijst dat er iets scheef zit in Afrika, dat zien we ook nog door de vingers. Maar J-Lo die vanop haar luxejacht voor haar mansion in Miami Beach de wereld een geweten meent te moeten schoppen: dat is meerdere bruggen te ver. De misplaatste goede bedoelingen van Hollywood: laat de Oscars voor pedanterie, halfbakken engagement en hypocrisie aanrukken.

Recentelijk wees de populariteitsmeter van J-Lo een all time low aan. Haar laatste drie films, Shall We Dance?, Monster-in-Law en An Unfinished Life, waren stinkers van formaat – en werden ook zo behandeld door het publiek, dat er met dichtgeknepen neus omheen liep. Haar jongste plaat, Rebirth, verkocht aanzienlijk slechter dan haar voorgaande. En niemand scheen haar desastreuze relatie met Ben Affleck te willen vergeten – zelfs niet nadat ze in het huwelijksbootje was gestapt met salsazanger Marc Anthony. Het was duidelijk: Jenny from the Block was aan een make-over toe.

Enter Gregory Nava. De arthousecineast met wie Jennifer in 1997 haar doorbraakfilm Selena draaide, zou haar carrière wel even een tweede boost geven. Meer bepaald met een op ware feiten gebaseerde film over een reeks onopgeloste moorden op vrouwen in een Mexicaans stadje vlakbij de Amerikaanse grens. Met Bordertown zou ze twee vliegen in één klap vangen, meende La Lopez: strenge filmcritici die wegsmelten bij haar intense vertolking van de heldhaftige journaliste, én een plaatsje in het coole Hollywoodclubje vol wereldverbeteraars van Out of Sight-collega George Clooney dankzij de ophefmakende thematiek.

Inmiddels is Jenny alweer een paar illusies armer. Op zijn première tijdens de jongste Berlinale werd Bordertown door de internationale filmpers onthaald op hoongelach. ‘De film wil zoveel dingen tegelijk zijn – spannende thriller, politiek pamflet en vehikel voor Lopez – dat je er duizelig van wordt’, schreef de Hollywood Reporter. En sommigen bestonden het zelfs de goede bedoelingen van de actrice – die alvast van Amnesty International een prijs in de handen gedrukt kreeg – in twijfel te trekken. ‘Misschien moet Miss Jenny die Amnesty-award maar braafjes teruggeven’, aldus de Berliner Zeitung: ‘De grotendeels in het Spaans gesproken productie is geen aanklacht tegen het onrecht dat de Mexicaanse vrouwen wordt aangedaan, maar één lange teaser voor Lopez’ op stapel staande latinoplaat Como Ama una Mujer.’

Nieuwe en oude liefdadigheid

La Lopez’ berekende engagement was de druppel die de emmer deed overlopen: ondertussen is de gewetensvolle filmster alle geloofwaardigheid kwijt. Sinds South Park-makers Trey Parker en Matt Stone het geheven wijsvingertje van linkse rakkers Susan Sarandon, Tim Robbins en Sean Penn beantwoordden met een gestrekte middelvinger in hun poppenfilmparodie Team America: World Police, is het hek van de dam. De Washington Post en de New York Times durfden het recentelijk aan om de motieven achter de liefdadigheidsorganisatie van R&B-ster en Smokin’ Aces-actrice Alicia Keys op de korrel te nemen. Maar wat wil je: het naïefste nonnetje zou veranderen in een stalen cynicus na een bezoekje aan de talloze websites gewijd aan ‘celebrities and their charities’ die vandaag het internet teisteren (onze favoriet: Ecorazzi.com – ‘The latest in green gossip!‘).

Ooit was het nochtans anders. Hollywood en liefdadigheid gaan al decennia hand in hand. Bob Hope organiseerde celebrity-golftoernooien voor het goede doel, Doris Day trad op als woordvoerster voor dierenbeschermingorganisaties en Jerry Lewis zette zich in voor musculaire dystrofiepatiëntjes. Maar de jongste jaren begonnen de filantropische neigingen van Tinseltown de spuigaten uit te lopen. Madonna en Angelina Jolie lijken bezig aan een wedstrijd om ter meest derdewereldkindjes adopteren, nobodies als Carmen Electra organiseren pokeravonden ter ere van een of andere vage humanitaire instelling, en de lelieblanke Gwyneth Paltrow prijkt, net als Richard Gere en Sarah Jessica Parker, trots op een I Am African-affiche van ‘African Awareness’-organisatie Keep a Child Alive. Superrijke filmsterren en straatarme hongerlijders: één strijd!

Madge Aid

Anderzijds valt het niet te ontkennen dat het engagement van Hollywood af en toe regelrechte filmklassiekers oplevert. Denk maar aan Clooneys recente dubbelslag Good Night, and Good Luck en Syriana, waarmee hij in één beweging de hedendaagse mediacultuur én de moordende oliebusiness een spiegel voorhield. En wanneer zo’n high profile celeb op de barricaden klimt, durft dat wel eens meer effect te sorteren dan de gemiddelde betoging.

Maar het verschil tussen de stille bijdragen van de oude garde en de maniakale aandachttrekkerij van de hedendaagse Hollywoodbimbo’s is hemelsbreed. Zo zal je Paul ‘Cool Hand Luke’ Newman nooit van de daken horen schreeuwen welke caritatieve organisaties hij zoal steunt, waar Madonna geen kans onbenut laat om over haar vele Goede Werken te beginnen tijdens interviews. Zou het kunnen dat ze daarmee haar chronische gebrek aan talent tracht te maskeren en niet zozeer bekommerd is om de zwartjes als om haar imago? Of anders gezegd: redt Madge Afrika als ze tijdens optredens beelden van hongerige baby’s toont, of is het Afrika dat haar carrière redt?

The Good Jolie

De ongekroonde koningin van goedmenend Hollywood is op dit moment zonder twijfel Angelina Jolie. De 31-jarige actrice, bekend van Tomb Raider en Brad Pitt en momenteel te zien in The Good Shepherd, schenkt aan niet minder dan negen liefdadigheidsorganisaties, waaronder Unicef, Global Action for Children en de Daniel Pearl Foundation. Die laatste stichting werd opgericht ter nagedachtenis van de Wall Street Journal-reporter die in 2002 door extremistische moslims werd onthoofd. Het is dan ook geen toeval dat Jolie alles op alles zette om A Mighty Heart, de memoires van Pearls echtgenote Mariane, te mogen verfilmen. Ze wist zelfs indiefilmer Michael Winterbottom ( In This World, 9 Songs, The Road to Guantánamo) te overhalen om zijn eerste prent voor een major-filmmaatschappij (Paramount) te maken. Laat de Brit zich reduceren tot de zoveelste pion in het Brangelinacircus,

of zit er meer in?

De eerste beelden van een bruingeschminkte Jolie – Mariane Pearl is van Afrikaans-Cubaans-Nederlandse origine – zorgden alvast voor de nodige opschudding en herinneren geen klein beetje aan de racistische ‘blackface’-traditie: blanke acteurs die hun gezicht zwart maakten met verbrande kurk of schoensmeer. En tijdens de opnamen liep het al een paar keer mis. Winterbottom, bekend om zijn wild geïmproviseerde regiestijl, vond het een goed idee om Jolie onaangekondigd op een trein te laten stappen in het Indische Mumbai – met de te verwachten opstootjes voor gevolg.

Het werd er niet beter op toen het productieteam naar een lokaal schooltje verhuisde. De opnames verliepen betrekkelijk vlot, maar toen de ouders hun kinderen kwamen oppikken, ontstond er complete chaos. Kinderen werden omvergeduwd, Jolies bodyguards vielen uit hun politiek correcte rol en scholden een paar onschuldige moeders uit voor ‘bloody Indians’ en een vader kreeg naar verluidt een flink pak slaag. Daar sta je dan als Hollywoodcoryfee die de hele wereld het goede voorbeeld wil geven!

Door Steven Tuffin

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content