Na 28 jaar is de cirkel rond voor George Lucas’ Star Wars-saga. ‘Episode III – Revenge of the Sith’ wordt een kolkende strijd tussen goed en kwaad. Anakin wordt Darth, de Wookiee wordt wild, en er wordt een tweeling geboren. Zet je schrap voor de laatste trip naar ‘a galaxy, far far away’. Door Tom Roston

‘REVENGE OF THE SITH’

VANAF 19/5 IN DE BIOSCOOP

EXTRA OP WWW.FOCUSKNACK.BE

alles over de vorige episodes in de star wars-saga

Lang geleden, zo rond m’n achtste, deed ik mijn eerste Darth Vader-imitatie’, zegt acteur Hayden Christensen. We zitten in Hugo’s op Santa Monica Boulevard in Los Angeles, waar de 24-jarige Canadees net een ontbijt heeft besteld. Wanneer hij de eerste Star Wars-film heeft gezien, weet hij niet meer. Maar hij was er genoeg van doordrongen om er zijn kleine zus tijdens trips naar New York de stuipen mee op het lijf te jagen. ‘Eigenlijk is er niet zo veel veranderd’, grijnst hij.

Dat klopt niet, en dat weet hij maar al te goed. Sinds George Lucas’ Star Wars 28 jaar geleden insloeg als een bom, is het genre van de sciencefiction aan een nieuw leven begonnen, werden acteurscarrières gelanceerd of gereanimeerd, was er een technologische revolutie, en maakte ook de filmindustrie zélf ingrijpende veranderingen door.

De eerste drie Star Wars-films ( Episode IV û A New Hope; Episode V û The Empire Strikes Back; Episode VI û Return of the Jedi) vertelden het verhaal van Luke Skywalker en Prinses Leia, een tweeling die vecht tegen de boosaardige Keizer en zijn hielenlikker Darth Vader. De inzet: de controle over het heelal. Na een pauze van zestien jaar maakte Lucus een prequel-trilogie over de vader van de tweeling, Anakin Skywalker, een Jedi-ridder die uit de gratie valt en transformeert tot Darth Vader ( Episode I û The Phantom Menace; Episode II û Attack of the Clones). De eerste vijf films brachten wereldwijd meer dan 3,4 miljard dollar in het laatje.

Ooit was Star Wars -regisseur George Lucas een filmmakende nerd onder de beschermende vleugels van Francis Ford Coppola. Vandaag leidt hij een entertainmentfabriek met een jaarlijkse omzet van één miljard dollar. Met Episode III û Revenge Of The Sith maakt hij zijn levenswerk af. Het is een prestatie zonder weerga in de filmgeschiedenis, die Lucas alleen kon realiseren dankzij de deal die hij met de eerste Star Wars sloot: hij zou de inkomsten van de merchandising én de rechten op sequels krijgen. ‘Natuurlijk voel ik voldoening als ik zie hoe alle stukken op hun plaats vallen’, zegt Lucas over de telefoon vanuit zijn Skywalker Ranch in Californië. ‘Een groot deel van mijn leven zit in deze reeks vervat. Nu kan ik ze rustig achterlaten, want ik weet dat dit het beste is wat ik kon maken. Ik ben er gelukkig mee.’

Maar waar Lucas gelukkig mee is, maakt zijn fans niet noodzakelijk gelukkig. In 1997 remasterde de regisseur het oorspronkelijke drieluik. Hij stopte er computeranimatie in, maakte de beelden digitaal schoon, stelde sommige scènes bij en joeg de Star Wars-getrouwen massaal de kast op. Met episodes I en II ontgoochelde hij ze opnieuw, door uit te pakken met een patserige regie en onverholen onnozelheid (kent u Jar Jar Binks nog?) en af te dingen op de charmante slechtheid die in de eerste trilogie zat – Darth Maul even daargelaten. ‘Als er al fouten zijn gemaakt – en ik denk niet dat het de fouten zijn waar iedereen het over heeft – dan zijn die voor mijn rekening en ik blijf ze verdedigen’, aldus Lucas. Er zijn legioenen Episode I en II-haters te vinden, maar Lucas lijkt zowat de enige mens op aarde die vindt dat de eerste trilogie niet deugde en een oppoetsbeurt nodig had – vooral dan Episode IV. De vraagt dringt zich dan natuurlijk op: welke trilogie zal in Episode III het meest doorschemeren?

In het oog van de storm staat Hayden Christensen, de acteur die de jonge Anakin Skywalker speelt in II en III. Voordien stond hij vooral bekend als de getormenteerde tiener in Life as a House, kreeg hij bakken kritiek om zijn houterige manier van acteren en vond niemand hem waardig om één van de grootste slechteriken uit de filmgeschiedenis te vertolken. Maar hier aan de ontbijttafel, tussen een hoop schreeuwerig geklede Angeleno’s, straalt Christensen een Darth Vader-achtige présence uit in zijn lange, zwarte overjas met kap. En hoewel hij vertederd vertelt over de kinderen die hem op straat aanklampen, kijkt ook hij uit naar het einde, want Episode III maakt de cirkel rond. ‘Dit is het verhaal waarin Anakin verandert in Darth Vader, en de Republiek in het Rijk. Alle verhaallijnen komen hier samen’, zegt hij. ‘Dit is de film die iedereen zal willen zien.’

‘Vergeet niet dat dit hele ding 30 jaar geleden werd geschreven’, zegt Lucas over het originele Star Wars-verhaal. Eigenlijk wou hij vertellen hoe Julius Caesar aan de macht kwam, maar dan in een sciencefictionomgeving. In die tijd zat de regisseur, die toen net American Graffiti had afgewerkt, tot aan zijn nek in de Vietnamoorlog en de affaire-Nixon. ‘Een erg krachtige en technologische supermacht die probeert een klein boerenland in te nemen, dat speelde zwaar in mijn hoofd’, zegt hij. ‘Het feit dat diezelfde geschiedenis zich maar blijft herhalen, vind ik nog steeds choquerend.’

Lucas schreef een episch verhaal bij elkaar dat volstond om verschillende films van te maken. ‘Toen hij IV, V en VI begon te schrijven, moest hij overal de voorgeschiedenis inbouwen’, zegt Rick McCallum, producer van de prequels. ‘Hij had een arm gegeven om met Episode I te kunnen beginnen, maar hij was realistisch genoeg om te weten dat hij het gemakkelijkste stuk éérst moest verfilmen.’ (Lucas zélf beweert graag dat hij altijd al in het midden wou beginnen, om het gevoel te benadrukken dat het onderdeel was van een serie, zoals de matineefilms in de jaren dertig.)

Na het succes van de originele films kon Lucas alles doen wat hij maar wou. Hij zag hoe de special effects-industrie zijn ideeën bijbeende, en begon in 1994 aan de prequels. Lucas: ‘Zelfs binnen ons bedrijf waren er mensen die ervan uitgingen dat ik nu zou vertellen hoe Darth Vader zich ontpopte tot Darth Vader. Maar ik zei: “Nee, dat is pas voor Episode III. Episode I gaat over een jongen van tien.” “Niemand zal dat willen zien”, riep iedereen. Waarop ik: “Het tweede deel wordt nog erger, want dat is een liefdesverhaal.” En zij weer: “Dat zal niet pakken, stop er meer actie in.” Maar daar gaat Star Wars niet over. Ik heb een verhaal te vertellen, snap je?’

‘De eerste trilogie, Episodes IV tot VI, is het verhaal van de kinderen’, legt Lucas uit. ‘ Episodes I tot III vormen het verhaal van de vader. De Star Wars-saga gaat over vaders en kinderen, en hoe de ene generatie de puinhoop van de andere moet opruimen. Maar het grootste verschil is, dat IV, V en VI een positief einde hebben en I, II en III niet. Het is een Griekse tragedie.’

Lucas begon aan het script van Episode III in augustus 2002, drie maanden na de release van Episode II. ‘ Episode I en II waren niet zo’n probleem’, zegt hij. ‘Maar in Episode III moest ontzettend veel materiaal verwerkt worden. Ik besefte dat ik tegen hetzelfde probleem aankeek als ten tijde van Episode IV: ik had genoeg ideeën voor drie films.’ Een cliché? Niet echt, want het is genoegzaam bekend dat George Lucas oorspronkelijk drie trilogieën plande. Maar omdat hij vreesde dat hij dan tot het einde van zijn leven aan de Star Wars-saga zou werken, moest Episode III nadrukkelijk het sluitstuk worden. En dus haalde Lucas de schaar boven. ‘Dit is het verhaal van Anakin. Alles wat niet rechtstreeks met hem te maken had, moest wijken. Stukken over Obi-Wan, Padmé en R2-D2 gingen eruit.’

Het schrijfproces was een hel voor Lucas, als we prequel-producer Rick McCallum mogen geloven. Om de gaten te vullen moest de regisseur een brug slaan over de 22 jaar die tussen episodes II en IV lagen. Plotlijnen moesten met elkaar verbonden worden, het traject van de personages moest kloppen, de thematische ondertoon moest consequent blijven, continuï-teitsproblemen dienden opgelost, zoals waarom C-3PO zijn eigen planeet Tatooine in Episode IV niet herkent (‘Van de baan in één lijn dialoog’, zegt Lucas). ‘Ik maak deze trilogie in de veronderstelling dat mensen de reeks van I tot VI zullen bekijken’, aldus nog de regisseur. ‘Ik vond het interessant om de bekende films ondersteboven te draaien. Plots zien mensen in dat het verhaal helemaal niet om Luke draait maar om zijn vader. In IV wisten ze niet eens of hij een robot of een monster was, of dat er een mens in zat. Als ze de serie van I tot VI bekijken, en ze zien Vader in IV in het ruimteschip stappen, weten ze meteen: Goeie God, het is Anakin; de arme man zit nog altijd opgesloten in dat pak. Op die manier worden de spanning en het drama helemaal omgedraaid.’ Voor Lucas was de vraag niet wát er in Episode III zou gebeuren, maar hóé het zou gebeuren. ‘Verrassingen zijn er niet’, zegt McCallum. ‘Het is als de Titanic die op het eind van de film zinkt.’

Episode III begint met een ruimtegevecht met de planeet Coruscant als inzet. In de rode hoek: de Republiek, geleid door de Jedi’s. In de blauwe hoek: het Separatistische robottenleger, opgericht door Count Dooku (Christopher Lee) en geleid door General Grievous (een computerfiguur). De Separatisten kidnapten eerder Supreme Chancellor Palpatine (Ian McDiarmid), ook bekend als Darth Sidious, die Anakins ziel voor zich probeert te winnen. Ondertusen ziet Padmé Amidala (Natalie Portman, die zich voor haar rol liet inspireren door Carrie Fischers Prinses Leia in The Empire Strikes Back, maar dan ‘met meer grooviness, fut en lipgloss’) voor het eerst in vijf maanden haar man Anakin terug. De man krijgt op slag te horen dat ze zwanger is. De Dark Side krijgt stilaan vat op hem, en Anakin is niet bepaald een blije zwangere papa. Palpatines pogingen om Anakin in bekoring te brengen (Sidious is lid van de Siths, een oude splintergroep van de Jedi die toch vasthoudt aan de traditionele relatie tussen leraar en leerling) bestaan uit enkele tests. Op een gegeven moment raakt Anakin verwikkeld in een duel met Jedi-meester Mace Windu (Samuel L. Jackson). ‘Dat is het moment waarop Anakin moet kiezen’, zegt McCallum. Hij neemt de wijk naar het kamp van Palpatine, die een genocide van de Jedi orkestreert. Maar het lot van Anakin wordt pas echt bezegeld bij een dramatische ontmoeting met Padmé en zijn mentor Obi-Wan Kenobi (Ewan McGregor). ‘Anakin neemt het op tegen Obi-Wan’, zegt Christensen, ‘en er hangt een overweldigend gevoel van verraad in de lucht. Ze beslissen om er onmiddellijk komaf mee te maken. Mano a mano, tot der dood.’

De toon van Episode III is dus donker, maar de grauwe uitkomst van het gevecht – Anakin/Vaders draagbare ijzeren long – wordt getemperd door de geboorte van zijn tweeling, Luke en Leia. ‘De geboorte komt zo goed als op het eind van de film’, zegt Lucas, waarmee hij weggeeft dat III ondanks de tragiek eindigt met de boodschap dat de redding van de kinderen zal moeten komen. Daarmee spant hij netjes een boog: Lucas geeft de laatste zin in Episode III aan het geliefde personage dat als eerste spreekt in Episode IV. Lucas peperde de Star Wars-saga met terugkerende dialogen ( ‘I’ve got a bad feeling about this’), karaktertrekken (zeurende Skywalkers) en gebeurtenissen (Skywalkers die aanhangsels verliezen). Het is een soort poëzie, vindt hij zelf, en Episode III zit er vol van. (Kijk bijvoorbeeld uit naar een dramatisch beeld dat Lukes meest melancholische moment op Tatooine oproept.)

Het werk voor Episode III begon in oktober 2001, zeven maanden voor de release van Episode II . ‘Het waren hectische tijden’, zegt McCallum, die met een grove samenvatting van het script op zoek ging naar geschikte locaties in ongeveer 40 landen. ‘We lagen verder achter op schema dan met I een II.’ Voor Episode I creëerde Lucas voor het eerst een volledige wereld met computeranimatie – van hoofdrolspelers (Jar Jar Binks werd gehaat maar hij leek wél echt) tot gigantische decors. Voor Episode II werd Lucas de pionier van digitale camera’s in hoge definitie, maar volgens McCallum zitten in Episode III geen grote technologische vernieuwingen: ‘Op geen enkel moment wisten we niet hoe we moesten bereiken wat we voor ogen hadden.’

Het eigenlijke filmen begint in juni 2003 – Lucas had het script pas een week klaar – en alles verliep vlotjes. Dat was bij de eerste trilogie wel anders geweest. ‘Vooral Episode IV was een hoop miserie, alles zat tegen’, herinnert Anthony Daniels zich, de enige auteur met gesproken rollen in alle zes de Star Wars-episodes. ‘De studio vertrouwde Lucas niet, de Britse crew deed moeilijk, het weer maakte hem zenuwziek en de technologie liet het afweten. En tot overmaat van ramp ging mijn C-3PO-pak tijdens élk shot kapot. De lichten in de ogen gingen uit, de knieën blokkeerden… Lucas kwam telkens weer naar me toe en staarde me aan met… haat zou ik het niet noemen, maar wel diepe woede.’ Aan Episode III beleefde Lucas duidelijk meer lol. Hij doet een cameo als Baron Papanoida – een creatuur met een wel érg buitenaardse teint – en ook zijn drie kinderen duiken in de film op.

Het hart van elke Star Wars-film is natuurlijk het scifi-spektakel, dat in de prequels meestal met computers werd geleverd door Lucas’ bedrijf Industrial Light + Magic FX (ILM). ‘In 1996 kwam George bij ILM met de woorden: ‘Oké, jullie zijn klaar voor de nieuwe Star Wars-trilogie’, zegt animation director Rob Coleman. Voordien had ILM zijn kunsten al getoond in Dragonheart en Jurassic Park. ‘In Episode I zat 60 minuten animatie. Episode II had er 70. De derde heeft er 90. George geniet echt van de postproductie’, glimt Coleman. ‘Ik krijg véél meer van zijn tijd dan de acteurs.’

Het werk aan Episode I was indertijd zo overweldigend dat ILM begon te twijfelen of het de klus wel kon klaren. In Episode II was de grote vraag of ze Yoda, die in de voorgaande producties een pop was, met computer grafics geloofwaardig konden maken. Maar voor Episode III loopt alles met de meer dan 2000 special effects perfect gesmeerd. De makers zijn vooral trots op de decors. Met name de uitwerking van Mastafar, de vulkanische planeet waar Obi-Wan en Anakin hun finale duel uitvechten, brengt de technologie alweer een paar niveaus hoger. (Voor wie vreest dat de geboorte van Luke en Leia ook computeranimatie is, daar werd een ander soort gegoochel voor gebruikt: tijdens de productie werd een robotbaby gefilmd. Later werd de echte boreling van een lid van de crew boven de robotbeelden geplakt.)

Eén van de grootste uitdagingen voor Episode III was het lichtsabelgevecht tussen Yoda en Darth Sidious, dat afwisselend werd gemonteerd met de strijd tussen Anakin en Obi-Wan. ‘De tijd was gekomen om de twee hardste kerels van het universum tegen elkaar te zien uitkomen’, zegt Lucas. Geen makkelijke klus, want in Episode II was de lat al bijzonder hoog gelegd met het duel tussen Yoda en Count Dooku. Twintig ILM-medewerkers waren vier maanden zoet om het gevecht van de groene dwerg met de puntoren in III in beeld te brengen. De scène speelt zich af in de Galactische Senaat op Coruscant. Gigantische ruimteshuttles worden als appels weggeslingerd, en de lichtsabels zoemen als vanouds. Maar wat nog het meest opvalt: Yoda ziet er niet langer uit als de Tasmanian Devil. Hij vliegt door het zwerk en landt met de gratie van een kungfu-krijger. Close-ups tonen zijn vertrokken kop, zijn zweet en zijn pijn.

‘Het is het universum van George’, zegt Hayden Christensen boven zijn bord eieren. ‘Hij heeft deze personages ontwikkeld. Wij zijn gewoon hier om zijn visie te helpen verwezenlijken.’ Die bescheidenheid is hem de afgelopen vijf jaar, sinds hij werd gecast voor Episode II, goed van pas gekomen. Hij werd uitvoerig geprezen voor zijn performance in Shattered Glass (2003), en lijkt niet echt te lijden onder de kritiek op Episode II, maar het Lucas-kamp aarzelt geen seconde om het voor zijn zwarte prins op te nemen. ‘Het acteerwerk staat op een ander niveau’, zegt McCallum. ‘Wanneer je naar een film van Bergman kijkt, zie je elk moment, elke gedachte. Zo is Star Wars niet gefilmd. Het acteerwerk dient om het plot aan te sturen.’

Nog een handige repliek om de kritiek te counteren, is het feit dat veel fans een hekel hadden aan het personage van Christensen, niet aan zijn performance (wat meteen suggereert dat hij perfect gestalte gaf aan Anakin). ‘Het personage is verkeerd begrepen’, meent Ian McDiarmid, die zowel Palpatine als Darth Sidious vertolkt. ‘Hij lijkt nukkig. Filmjournalisten zaten te wachten op de volgende Grote Held, en die leverde Hayden niet.’ Tijdens het draaien van Episode II was dat ook Christensen duidelijk geworden. ‘ I’m going to get fucked‘, liet hij zich op de set ontvallen. Vandaag kiest hij zijn woorden iets voorzichtiger. ‘Als je analyseert hoe deze films gemaakt worden, dan beschouw ik dit als een digitale film met een live geacteerde tegenhanger. Het is niet aan mij om hun werkproces in twijfel te trekken.’

Christensen bevestigt dat Lucas berucht is om zijn vaste regie-aanwijzingen ‘faster’ en ‘more intense’. ‘Hij zegt het als een grapje maar als je ermee lacht, slaat hij helemaal om. Dan krijg je iets als: “Wel, zal ik je eens wat vertellen? Ik wíl het zo!” Niet dat het op de acteur z’n lever ligt – hij is de eerste om Lucas te bewieroken. Toch krijgt hij nauwelijks uitgelegd hoe moeilijk zijn vertolking van Anakin Skywalker was. Hoe hij zijn stem modelleerde naar die van Mark Hamill (Luke Skywalker in de eerste trilogie) en Darth Vader. Hoe hij een personage tot leven moest brengen dat iedereen kende maar altijd onder een masker verborgen was gebleven. ‘Makkelijk was anders’, geeft Christensen toe. ‘Ik heb een zucht van verlichting geslaakt toen ik het gros van Episode III te zien kreeg.’

‘De mensen zullen hem nu een stuk hoger inschatten’, meent Lucas. ‘Hij speelt nu de rol die iedereen van hem verwachtte.’ Anders gezegd: Anakin zal minder tegen stenen schoppen en meer in Jedi-reten, inclusief die van Obi-Wan. Het eindduel met de Jedi is een sequentie van 20 minuten. Christensen had drie maanden nodig om er zich voor klaar te stomen en won 12 kilo spiermassa. De shoot duurde amper vier dagen, maar zal hopelijk de uitkomst brengen waar iedereen op zat te wachten sinds Obi-Wan in Episode IV op de dood van Lukes vader alludeerde.

‘Tijdens de twee films heb ik het meest plezier beleefd aan het licht-sabelgevecht met Ewan (McGregor)’, zegt Christensen. ‘Je voelt je weer een jongetje van tien.’ De beroemde lichtsabels zijn in werkelijkheid aluminium staven – het licht wordt er in de postproductie opgezet – en niet helemaal onschuldig. ‘Die staven doen verdomd zeer,’ aldus Christensen. ‘Ewan en ik zijn competitiebeesten, en we wilden allebei onze trucs tonen – gelukkig had ik ze iets beter onder de knie dan hij.’ Lucas benadrukt dat hij de scène niet kunstmatig heeft versneld. ‘Het was een uitputtingsslag’, zegt McGregor. ‘Voor elke take moest je jezelf weer opladen. In Episode II was ik niet erg goed in dat vechten. Ik heb mezelf toen niet helemaal gegeven, maar nu heb ik me geen spatje ingehouden.’

Zoals iedereen weet, raakt Anakin in het gevecht zo zwaar gewond dat hij het zwarte pak van Darth Vader moet dragen om te overleven. ‘Het eerste shot dat we van hem zien als Vader, is wanneer hij na zijn operatie rechtop wordt gezet’, zegt McCallum. ‘We draaiden de scène een dag of acht voor het eind van de shooting, en iedereen van de crew had gehoord dat het de Grote Darth Vader-Dag was. Er stond zeker 1000 man aan te schuiven om de opname te volgen. Ik heb de deuren gewoon opengegooid.’

Vaders outfit werd wat aangepast aan de fysionomie van Christensen. De eerder Vader-pakken verschilden enigszins van elkaar. De variant van Christensen lijkt het sterkst op het ontwerp uit Episode IV, waarbij het nekstuk in het schouderstuk wordt gestopt. De ingreep doet het personage mechanischer bewegen. De helm uit polyester ging er met de update het meest op vooruit. Vroeger werd het ding met de hand gemaakt, waardoor het niet helemaal symmetrisch was. Dankzij driedimensionale scanning is de nieuwe versie helemaal perfect.

Toen Christensen in een golfwagentje de set werd opgereden, werd Anthony Daniels overvallen door sympathie voor de jonge acteur. ‘Darth Vader is jarenlang een deel van mijn leven geweest’, aldus de man in C-3PO. ‘Maar er wás iets met Hayden in dat pak… Hij had zo’n uitstraling. Ik zat ermee in dat die vriendelijke jongen de ultieme verpersoonlijking van het kwaad was geworden.’

Christensen vond het een zinderend moment. ‘Erg onwezenlijk, want ik had het gevoel dat ik rondliep op hoge hakken en met twintig kilo op mijn schouders. Ik was ook behoorlijk zenuwachtig. Ik wou niet omvallen en het kostuum bekrassen.’ Maar uiteindelijk waren dat futiele details. Hier waren hogere emoties aan de orde: ‘Lucas stond naar me te kijken en lachte van oor tot oor. Het was een van die surrealistische momenten waarvan je weet dat je ze heel – héél lang – zult onthouden.’

De apotheose van Star Wars heeft een hechte band geschapen tussen deze twee mannen: Christensen, die pas aan het begin van zijn carrière staat en Lucas, die zijn magnum opus heeft voltooid. Christensen ziet ook een gelijkenis tussen zijn regisseur en zijn per-sonage, de fictieve Anakin Skywalker, de meest gerenommeerde antiheld uit de popcultuur. ‘Anakin moet afrekenen met een gevoel dat George wellicht ook heeft getroffen: het gevoel van een onrechtvaardige wereld’, zegt hij. ‘En ook: controle proberen te hebben over toestanden die je niet kunt controlen. Na een tijd kies je dan gewoon je eigen pad en creëer je je eigen wereld.’ Zelf heeft Christensen, die binnenkort de hoofdrol speelt in The Decameron, genoeg aan Toronto en Londen. Hij voelt er zich beter dan in Los Angeles, waar ook hij niet aan het gevoel van vervreemding ontsnapt.

Een buitenstaander maar met een non-conformistisch karakter en een sterke wil? Het zijn trekken die Anakin naar de afgrond leidden, maar ook verklaren hoe Lucas zijn Star Wars tot een goed einde wist te brengen. Maar ook waarom de serie zulke curieuze gebreken vertoont. Het is nu eenmaal de visie van één man. ‘Wellicht is dat zowel een zegen als een vloek geweest’, zegt McCallum. ‘De aanpak heeft hem ongelooflijke onafhankelijkheid opgeleverd, maar daar staat tegenover dat hij buitensporig veel tijd heeft besteed aan één idee. Ik heb hem nog nooit zo opgewonden gezien over het vooruitzicht op wat vóór hem ligt – dit hoofdstuk is afgelopen, tijd voor iets nieuws.’

Naast een nieuwe Indiana Jones heeft Lucas intussen werk gemaakt van een film over zwarte gevechtspiloten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij wil ook nieuwe speelfilms regisseren – ‘films die minder toegankelijk lijken, maar van nature visueler zijn’ – en hij bekent dat hij staat te springen om voor tv te werken, waar hij verder de Star Wars-animatieserie The Clone Wars wil producen, naast een serie met nevenpersonages uit Star Wars.

De saga blijft dus duren, zij het op… tv? ‘Het is een leuk medium’, zegt Lucas. ‘Het vereist veel creativiteit, maar dan zonder de druk van de box office. Je hebt er meer lol aan dan aan de gedachte dat je film het voortbestaan van de studio of van de wereld moet redden. Tv-programma’s komen en gaan. En jij mag het werk doen. Langspeelfilms zijn jammer genoeg grootse evenementen geworden, en dat zuigt het plezier uit het werkproces.’ Vraag is of de een of andere zesdelige saga die tendens niet in de hand heeft gewerkt. ‘Nou, niet echt’, zegt Lucas plots verlegen. ‘D.W. Griffith deed dit lang voor mij. David Lean en ‘Cubby’ Broccoli ook. En zeker David O. Selznick – hij is een van de uitvinders van de blockbuster.’ Het is al goed, George: je hebt de plaats op het lijstje meer dan verdiend.

Tom Roston

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content