Hier zijn we

Eerste zin Jack bleef in de coulissen staan.

Geen goochelaar zonder knappe assistente. Dus werft illusionist Ronnie de oogverblindende Evie aan, een deerne die hij naar hartelust in stukken kan zagen en die hem met een stralende glimlach konijnen aanreikt. In een theater in Brighton maken ze aan het eind van de jaren vijftig furore als duo, maar in de coulissen ligt presentator Jack op de loer. Ooit waren Ronnie en Jack legerkameraden, nu strijden ze om hetzelfde meisje.

Veel meer heeft deze novelle van Booker Prize-winnaar Graham Swift niet om het lijf. Dat hoeft niet – grote talenten kunnen elk verhaal laten schitteren – maar nu oogt de bühne wel heel leeg. Geen lovertjes, geen literair getover, geen duizelingwekkende trapezezinnen. De knappe passage over Oxford tijdens de Blitz doet nog even hopen op een mooie apotheose, maar je leest vooral gemiste kansen. Evie die na de dood van haar man terugblikt op diens carrière, Ronnie die via het goochelen ontsnapt aan een arbeidersbestaan, de horror van de bombardementen op Londen: Swift laat het allemaal als een dompteur op valium door zijn vingers glippen. Rest een braaf kabbelend interludium dat nooit ontluikt of ontroert. Bizar, voor een auteur met zo’n palmares.