HEYLEN EN DE HERKOMST

Zou het een voorwaarde zijn bij de keuringscommissie van titels van Woestijnvis? Bestaat er een regel als: weert wat niet allitereert? Er waren al Scheire en de schepping en – bijna – Geubels en de Belgen. Nu is er ook Heylen en de herkomst. Iedere week vliegt het avontuurlijke Suske, Martin Heylen, met een bekende medemens met een vreemde achternaam naar het land waar de naam vandaan komt. Ze zoeken al dan niet gekende ouders op, maken familiefeesten mee, bladeren in foto-albums, snuiven lokale geuren en kleuren op en dippen tot slot de tenen in een filosofisch bad waarin vragen ronddobberen als ‘wat is familie’, ‘wat is thuis’ en ‘wat is een bloedband’?

Een kind, zo leerde de eerste aflevering, waarin hij met Elodie Ouedraogo naar Burkina Faso reisde, is soms collateral damage van de weg omhoog, het pad uit het lemen hutje van het eigen verleden. Ooit was Elodie een kind dat in het station wachtte op een moeder die nooit kwam. Vader was toen al een verre schim. Een man zonder gezicht, stem of geur die ze enkel kende van een brief die hij haar schreef toen ze achttien werd. Ze groeide op met een Koreaanse en twee Belgische broers, bij Denise die ze altijd mama heeft genoemd.

Omdat moeders wel vaker weten waarom, was het Denise die Heylen onverwacht ernstig toesprak en zei: ‘Jij bent haar toeverlaat.’ Het was de ochtend voor het vertrek. Niemand leek goed te beseffen waar deze reis om draaide. Behalve Denise. Zij was altijd het contact geweest tussen de moeder in Burkina Faso – of elders ter wereld – en de dochter in België.

Aanvankelijk wordt Elodie overrompeld door een wervelwind aan bloedbanden. Overal duiken hele en halve broers en zussen op. Er wordt een fles Moët & Chandon gekraakt. Haar moeder blijkt een belangrijke vrouw. Met drie huizen en een bodyguard. Iedereen is vrolijk en blij om de hereniging. Maar een achtergelaten kind stuur je niet met wat feestjes en traditionele kleren weer naar huis. Er moeten vragen beantwoord worden. ‘We hebben vandaag een gesprek over het verleden. Iets waar Elodie erg naar uitkijkt’, lispelt Heylen als commentaar. ‘Waarom ben je weggegaan?’ Ouders die hun kinderen achterlaten als overtollige bagage, verzinnen verhalen om het ondenkbare aanvaardbaar te maken. De moeder ratelt het verhaal af dat ze zichzelf al die jaren wijsmaakt. Een verhaal dat enkel háár voldoening schenkt. Elodie haakt haar gelakte nagels in de armsteunen van de zetel. Ze wil weg. De sfeer kantelt. De vrolijkheid krijgt iets hols, iets wat meer past bij de situatie: je wordt niet zomaar familie, ook al deel je hetzelfde bloed.

‘Hoe vertel je dit?’ vraagt Elodie zich af net voor ze weer vertrekt. Het is een vraag waar ook de makers zich het hoofd over braken. Of net niet? Zoals alles wat Heylen doet, blaakt Heylen en de herkomst van de goede wil en de sympathie. Maar de montage is onbeholpen, slordig en weinig verrassend. De film van het leven van Elodie waarmee het programma begint, en die met veel omhaal in een geïmproviseerde bioscoop wordt aangekondigd, wordt nergens afgerond. Tenzij met een vrouw die op een vliegtuig stapt om niet onmiddellijk terug te keren.

*** Elke maandag, VIER

Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld

DOOR TINE HENS

‘HOE VERTEL JE DIT?’ VRAAGT ELODIE OUEDRAOGO ZICH AF. HET IS EEN VRAAG WAAR OOK DE MAKERS VAN HEYLEN EN DE HERKOMST ZICH HET HOOFD OVER BRAKEN. OF NET NIET?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content