Soms is het beter een programma te bekijken met het doelpubliek binnen handbereik. Het zijn net mensen was aangekondigd als een gezellig familieprogramma met snedige weetjes over meerpotigen. Hoe gezellig mijn familie precies is, weet ik niet. Maar onze oudste zoon heeft wel een bijzondere voorkeur voor alles met meer dan twee poten. Overal waar we komen, graaft hij wel een dood dier op dat volgens hem perfect te bewaren is. Zo staren vanaf zijn vensterbank een opgezette marter, een hondshaai op sterk water en de schedel van een koe je met dode, al dan niet holle ogen aan.
Toen Het zijn net mensen begon, hadden mijn beide zonen dan ook meer oog voor de dieren dan voor de mensen in het decor. Ze tuurden ingespannen naar het scherm om alle beesten te ontleden die in de glazen kasten stonden. Een kerkuil! Een miereneter! Pas daarna merkten ze het hoofd van de mens op voor de miereneter – als iets vervelends dat hun het zicht op een boeiend spektakel ontnam. ‘Samson?’ vroeg de jongste. ‘Da’s Gert, oen’, bitste de oudste hem toe, wat de jongste niet over zich heen liet gaan, waarop ik vermanend sprak dat we hier waren om samen naar de televisie te kijken, als een echte gezellige familie, waarop de oudste iets mompelde over kak en ogen, waarop de jongste de klassieker ‘alles wat je zegt ben je zelf’ bovenhaalde, waarop ik zei dat ze net als dieren waren en ermee dreigde ze hier en nu naar bed te sturen.
Het werd stil en we konden samen genieten van alle intrieste en verbazende dierenverhalen die Gert met de hulp van dierenkenner Joeri Cortens uit zijn mouw schudde. Dat gorilla’s minder haren hebben dan mensen, bijvoorbeeld. Of dat een kale poes eigenlijk een mislukking van de natuur is – heeft ooit iemand iets anders beweerd? Natuurlijk debiteerde Gert die heerlijk gegratineerde dierenweetjes niet gratis en voor niets, nee, zo is Gert niet. Hij liet ze vakkundig uit zijn neus peuteren door een – wat had u gedacht – panel! Geen programma dit jaar of er draaft wel een panel Bekende Vlamingen in op, al heten die tegenwoordig Interessante Mensen.
Aan de ene kant zat Karen Damen een tweekoppige ploeg voor, aan de andere Marc-Marie Huijbrechts. Voor hem was het als een thuismatch op verplaatsing. Het programma is een bijna perfecte kopie van een Nederlands origineel. Paul de Leeuw presenteerde dat en ook daarin strooide Marc-Marie Huijbrechts op eigen wijze weetjes in het rond. Zo serveerde hij er een olijk verhaal over kakken in een tent. Kakken – proest – in -proest proest – een tent. U begrijpt dat dat tot ingestudeerde hilariteit onder de panelleden leidde. Kak, pis, en alle soorten zinspelingen op erogene zones, het is al vaker de pechstrook van de humor gebleken. Het doelpubliek dat naast me zat, begreep eerlijk gezegd niet goed wat die mensen in dat programma over dieren zaten te doen.
Maar het pièce de résistance moest nog komen. Om de punten uit te delen, had men de huisarchitect een promenade laten ontwerpen voor cavia’s. Nicole heette de ene, Hugo de andere en als een panellid ze met de nodige oehs en ahs losliet, liepen ze door een poortje met punten boven. Volledig willekeurig. Het zijn net mensen is een programma voor de lol, niet om te winnen of te verliezen. Maar kijk, dat ging er bij het doelpubliek niet in. ‘Wat is de zin hiervan?’ klonk de onverwacht filosofische vraag. We staarden een beetje voor ons uit en dachten er elk voor zichzelf over na. ‘Wat is de zin?’ We kwamen er niet uit.
*** elke zaterdag, 20.35, VIER
DOOR TINE HENS
HET DOELPUBLIEK DAT NAAST ME ZAT, BEGREEP EERLIJK GEZEGD NIET GOED WAT DIE MENSEN IN DAT PROGRAMMA OVER DIEREN ZATEN TE DOEN.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
