Het brein van King Britt blijft maar malen. Terwijl hij broedt op twee nieuwe albums – de debuut-cd van zijn alter ego Scuba én het sluitstuk van zijn Sylk 130-trilogie – presenteert hij op 10 Days Off het Oba Funke-project. Een gesprek met een trendy producer.

Door Peter Van Dyck

‘Cosmo Afrique’van King Britt & Oba Funke is uit bij Karma Giraffe/Lowlands.

Concert: op 26/7 op 10 Days Off in de Vooruit in Gent.

King Britt wordt gemakshalve bij de house ondergebracht maar eigenlijk doet ieder etiket zijn muziek, een mengeling van gesofisticeerde, funky grooves met een jazzy toets, onrecht aan. Als producer van Oba Funke, een in Nigeria geboren toetsenman en beatmaster, snijdt hij een nieuw hoofdstuk van zijn muzikaal verhaal aan. Funke is naar verluidt een introverte kerel die, ook uit religieuze overwegingen, fotosessies en interviews weigert. Britt fungeert als zijn woordvoerder, hoewel sommigen speculeren dat hij de figuur van Oba Funke als alibi gebruikt om het hele project mysterieus te houden.

Hoe dan ook, het debuutalbum Cosmo Afrique van King Britt & Oba Funke is opzwepend. Britt introduceert op de plaat de afro-techsound, waarin geprogrammeerde beats en live-percussie perfect zijn versmolten. Cosmo Afrique loodst de afrobeat naar onontgonnen terrein en steekt het erfgoed van de betreurde Fela Kuti in een hedendaags jasje. ‘Mijn uitgangspunt was de vraag hoe Fela vandaag zou klinken. Op de computer hadden we zowat vijftig ritmepatronen uitgewerkt. Vervolgens hebben we in de studio Leonard ‘Doc’ Gibbs, de beste percussionist van Philadelphia, en de vocale acrobate Wumni van Soul II Soul op die ritmes losgelaten. Die jams heb ik dan thuis verknipt.’

Het valt op dat Britt altijd conceptalbums maakt. Een cd mag nooit een losse verzameling songs zijn. ‘Er moét een verhaal achter zitten. Dat maakt het pas interessant voor de luisteraar. Een plaat is voor mij als een film. Eerst moet je het scenario hebben en dan bedenk je daar de soundtrack bij.’

Van enige luiheid kun je King Britt niet verdenken. Momenteel sleutelt hij aan de eerste full-cd van zijn alter ego Scuba. Onder die alias maakte Britt al remixes voor Tori Amos, 4Hero, Jazzanova en Bebel Gilberto. Bovendien denkt de producer al volop aan het laatste luik van de Sylk 130-trilogie, dat voor 2003 is gepland. De vorige Sylk 130-albums When The Funk Hits The Fan en Re-members Only blikten terug op de jaren ’70 en ’80 maar keken tegelijk ook vooruit. Het was alsof Britt ons duidelijk wou maken dat je geen muziek voor de toekomst kan maken als je het verleden vergeet. ‘Het verleden dicteert de toekomst. Daarbij wil ik met die Sylk 130-trilogie mijn persoonlijk verhaal vertellen en dan kan ik uiteraard niet om mijn verleden heen. Maar goed, de derde cd wordt écht futuristisch. Daarin zal ik de toekomst voorspellen. (lacht)‘ Dat is misschien iets te hoog gegrepen maar Britt is wel vastbesloten om met de derde cd de mensen met verstomming te slaan. Daarom heeft hij nu al een uitgebreid verlanglijstje van mogelijke gasten klaar, met daarop namen als Björk en Brian Eno.

Destijds stampte Britt, gefrustreerd door de muziekindustrie, samen met Josh Wink het Ovum-label uit de grond. Ongeveer drie jaar geleden heeft hij Ovum echter vaarwel gezegd, om zich op het productiewerk te concentreren. ‘Ik geloofde in het label en we genoten de steun van Sony, maar groeipijnen en meningsverschillen hebben ons de das omgedaan. Josh en ik waren het er niet altijd over eens wie we moesten tekenen. Ik wilde méér dan enkel houseplaten op het label. Weet je, ik heb een brede smaak. Ik ben dol op popmuziek. Zo ben ik een grote fan van Ian Stanley, de producer van Natalie Imbruglia en Tears For Fears.’

En vreemd genoeg ook van The Smiths. Niet alleen blanke Europeanen die in de jaren ’80 hun adolescentie doorworstelden, dweepten dus met die groep. ‘Morrissey zong dan wel over het leven in Manchester maar die stad is heel goed te vergelijken met het grauwe West-Philadelphia waar ik opgroeide. Ik herkende dus heel veel in zijn teksten. Zal ik je wat vertellen: Louie Vega van Masters At Work zou dolgraag met Morrisey samenwerken. Ik ben benieuwd wat dßt zou geven.’