Hoe Robert uit Stoke-on-Trent evolueerde tot Robbie-de-popster, komen we niet helemaal te weten. De tekst van ‘The 90s’ (het logische vervolg op ‘The 80s’), waarin het hoofdstuk over Robbies ontslag uit Take That ook aan bod komt, werd in opdracht van zijn platenmaatschappij EMI sterk afgezwakt.

Na zeven soloalbums, een berg gouden platen en uitverkochte massaconcerten lijkt Robbie Williams nog steeds niet te hebben afgerekend met zijn verleden bij de boysband Take That. In de oorspronkelijke versie van de song The 90’s haalt hij als vanouds uit naar ex-manager Nigel Martin-Smith. Hij noemt hem onder meer een klootzak van wie hij acht kilo moest vermageren en niet met meisjes mocht omgaan, fantaseert dat hij hem de ogen uitsteekt met een stanleymes ( Such an evil man I used to fantasize/Take a Stanley knife and go and play with his eyes), en beschuldigt er Martin-Smith ook van Take That te hebben bestolen ( ‘You don’t make Money in Europe boys’/Well I fucking have, so where did it get to/You’re a thief or you’re shit/Which one d’you admit to).

Hoe Nigel Martin-Smith over de song ingelicht werd is onduidelijk. Feit is dat de ex-manager zich stevig in het kruis gepakt voelde, via zijn advocaten meteen eiste dat The 90’s van het album geweerd zou worden en alvast een schadeclaim van 300.000 pond indiende, mocht dat niet gebeuren. Onder zachte dwang van platenmaatschappij EMI moest Williams de gewraakte passages vervolgens schrappen. Aanvankelijk weigerde hij. Tijdens een concert in Milton Keynes, midden september, rapte hij het nummer nog voor 65.000 fans om duidelijk te maken dat hij niet zou inbinden. Tevergeefs. The 90’s zoals het op de definitieve versie van het album staat, is niet het nummer dat Robbie oorspronkelijk in gedachten had. Wat rest is een gekuiste versie van hoe hij zijn Take That-verleden heeft beleefd, met hier en daar hoogstens een vage sneer naar de rest van de band ( And I’m thinking/ I can sing/Why am I stood at the back).

Platenfirma EMI/Chrysalis zit duidelijk zeer met de zaak verveeld en pakt uit met harde maatregelen tegen eenieder die de oorspronkelijke tekst zou durven publiceren. Met succes. Zelfs de Britse spektakelkrant The Sun, die eerder enkele regels uit The 90s citeerde, heeft het bewuste artikel ‘om juridische redenen’ intussen verwijderd van zijn website.

In heel deze context is het aardig om weten dat Robbie Williams’ eerste solosingle een cover van George Michael was, Freedom (1996). Ook Michael is door zijn conflicten met platenfirma’s vertrouwd met de rechtzaal. Maar waar die laatste de prijs voor zijn integriteit cash betaalde, bindt Williams wel in. Dat hij zich eerder al mispakte aan afrekeningen met zijn ex-manager zal daar niet vreemd aan zijn. De Colonel Parker van Take That eiste in 1997 al een miljoen pond schadevergoeding wegens ‘contractbreuk en geleden verliezen’ nadat Robbie uit de groep was gestapt. De zanger verloor het proces en moest uiteindelijk een niet bekendgemaakt bedrag aan schadevergoeding betalen. Sindsdien wreekte hij zich al in het nummer Karma Killer op het album I’ve Been Expecting You (1997): ‘Why haven’t you managed to die yet/You could prop up the bar in hell’, zong Williams toen al, en verderop ‘I hope you choke/On your Bacardi and Coke’. Rum-cola was het favoriete drankje van… u raadt het al. Later, in zijn biografie Feel (2004) trapte Robbie opnieuw na door Martin-Smith ‘spawn of Satan’ (‘duivelsgebroed’) te noemen.

Voor de volledigheid: Nigel Martin-Smith is tegenwoordig een belangrijk figuur in de homoscene van Manchester, waar hij manager is van verschillende gay bars en clubs.

(K.D.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content