Waar moet u de volgende maanden voor thuisblijven? Een overzicht van de meest veelbelovende programma’s van het najaar, onderverdeeld per genre.

Beste reality

Terra Incognita

Vanaf 1/9, elke donderdag – VT4

Laten de werkelijkheid ook herleven:

Beste show

Sterren en kometen

Vanaf 31/8, elke woensdag – 22.30 VTM

Zet de BV’s ook in hun hemd:

Beste documentaire

No Direction Home

26 & 27/9, BBC2

Stemmen ook tot nadenken:

Beste docusoap

Zonnekinderen in Schotland

Vanaf 2/9, elke vrijdag – 20.00 één

Tonen ook het leven van alledag:

Beste serie

Rome

Najaar, BBC2

Vragen ook een wekelijkse stek in uw agenda:

Beste comedy

Trigger Happy

Vanaf 1/9, elke donderdag 22.05 Kanaaltwee.

Heruitzending elke dinsdag.

Willen u ook aan het lachen brengen:

Toen de Nederlandse tv-mogol John De Mol zijn hand kon leggen op de rechten op Expeditie Robinson en het programma doorverkocht aan Kanaaltwee, moesten ze bij VT4 even bij hun positieven komen. VT4 had immers van Robinson in de afgelopen jaren een publiekstrekker en een sterk merk gemaakt, en nu ging een concurrent ermee lopen. Maar zoals Johan Cruijff al wist: elk nadeel heeft zijn voordeel, en in het geval van VT4 heet dat voordeel Terra Incognita. In plaats van in het buitenland te gaan shoppen, bedacht productiehuis Kanakna, maker van Expeditie Robinson en ook Peking Express, een volledig nieuw format, waarin reality en antropologie broederlijk naast elkaar staan. In Terra Incognita trekken 18 kandidaten naar de Andaman-zee nabij Thailand om er in de voetsporen van de zeenomaden te treden. Ze moeten zich de cultuur van dat vergeten volk eigen maken, om steeds dieper door te dringen in de onbekende wereld en uiteindelijk het mysterie van Rang Nok te ontsluieren. Andaman-zee? Zeenomaden? Rang Nok? Als u het nu in Bangkok hoort donderen, geen paniek, want ook voor presentatrice Roos Van Acker hadden de zeenomaden evengoed van Mars kunnen komen.

Roos Van Acker: Neen, ik had nog nooit van ze gehoord toen Kanakna het programma-idee aan mij kwam voorstellen. Maar ze bestaan dus wel echt, hé. Dat vond ik ook zo interessant aan dit concept, dat je wat kunt bijleren over dat volk. De bedoeling is om – als Terra Incognita aanslaat natuurlijk – ieder jaar naar een andere beschaving te trekken, naar de woestijn of naar een Afrikaanse stam bijvoorbeeld.

De kandidaten moeten aan de hand van een boek proberen inzicht te krijgen in de cultuur van de zeenomaden. In hoeverre kloppen de dingen die in dat boek staan?

Van Acker: Er staan geen verzinsels in, als je dat bedoelt. Wij zijn vooraf naar Thailand gereisd om de zeenomaden te bestuderen en daarvan hebben we dan aantekeningen gemaakt, over hun leefgewoontes, hoe ze speren maken, enzovoort. Ook het mysterie van Rang Nok bestaat trouwens echt, wij hebben het gewoon geïntegreerd in het spel. Maar meer kan ik daarover niet verklappen.

‘Terra Incognita’ moet ook een stuk minder wreed worden dan ‘Expeditie Robinson’. Was dat een pluspunt voor jou?

Van Acker: Het wordt absoluut geen survival. De kandidaten moeten net zoals de zeenomaden met beperkte middelen rondkomen, maar daar houdt het ook op. Bovendien word je als deelnemer niet weggestemd: je kunt alleen maar promoveren naar een hoger niveau of terugvallen naar het begin.

Alleen: sommige kandidaten raken nooit weg van dat eerste eiland. Fijn!

Van Acker: Ja, voor een paar deelnemers houdt het spel op bij het begin. Dat dringt langzaam tot ze door, ook al omdat wij erop zitten te hameren dat ze echt wel weinig kansen krijgen om te promoveren, en dat zorgt wel voor frustratie. Maar dat is nog iets anders dan van de honger omkomen hé? Ik vond het wel leuk dat de kandidaten minder afzien. In het laatste jaar van Expeditie Robinson zijn we echt ver gegaan, met die kooi bijvoorbeeld, daar zaten we tegen de grens aan. Ik was triest toen we Robinson verloren, maar eigenlijk ben ik ook blij. Het is zoals in de liefde: anders en beter (lacht).

The Block (6/9 VT4) De Olympische Spelen naar Vlaanderen halen was te hoog gegrepen, maar reality in Mechelen, daar kon Bart Somers wél voor zorgen. Het Leven Zoals Het Is wijdt een hele reeks aan Somers-city en ook The Block zakt voor het tweede seizoen af naar de Dijlestad.

De Saga van Oberon (14/10 één) De Nederlandse acteur Huub Stapel is de scherprechter in deze strijd om de macht in het koninkrijk Oberon. ÉÉN waagt zich ondanks Wit in Vegas opnieuw aan reality, ditmaal zelfs ‘met een meerwaarde’. Want Oberon moet niet alleen spannend zijn maar de kijker ook een snelcursus Middeleeuwen geven.

‘Ik teken meteen voor nóg tien jaar’

We zijn gul vandaag, want Luk Alloo krijgt van ons twee prijzen: die van ‘beste show’ én die van ‘beste comeback van het najaar’. Oké, Alloo is de afgelopen jaren nooit van het scherm weggeweest, maar ook al heeft hij voor VRT en VT4 een paar fijne dingen gedaan, toch vonden wij hem nooit beter als toen hij voor VTM op de hort ging en in Sterren en Kometen de Vlaamse BV’s in het ootje nam. In 2001 zette Alloo een punt achter het programma, maar vanaf vandaag trekt hij er weer op uit. Het dilemma-interview is verdwenen – applaus! – maar voor de rest zijn er geen grote veranderingen in de formule: de nieuwe Sterren en Kometen is helemaal de oude.

Luk Alloo: We hebben het eens opgezocht : vier jaar geleden zijn we met Sterren en Kometen gestopt bij aflevering 97. Wel, dan beginnen we nu bij aflevering 98. Dat heeft als extra voordeel dat we over een paar weken bij aflevering 100 zitten; kunnen we meteen iets speciaals doen (lacht).

Toen je overstapte naar VTM, zei je dat je nog niet wist wat je zou doen. Maar ‘Sterren en Kometen’ moet dan toch op je verlanglijstje gestaan hebben?

Alloo: Ja, maar het was maar een van de voorstellen. Ik heb vier dingen aan VTM voorgelegd, waaronder een mediaprogramma à la Sterren en Kometen. De bazen wilden echter al in de eerste week van september met iets komen en dan heb je niet veel keuze hé: voor een studioprogramma moet je te veel voorbereiden, terwijl je dit bij wijze van spreken uit de losse pols kunt doen. Ik had natuurlijk een andere titel kunnen kiezen, maar zo principieel ben ik ook weer niet. Ik heb gewoon gezegd: ‘Let’s do the same thing.’

Je hebt je medewerkers van vroeger ook weer opgetrommeld. Op zoek naar het ‘jongens-onder-elkaar-sfeertje’?

Alloo: Dat maakt dit precies zo leuk. Om elf uur ’s ochtends beginnen, een BV interviewen, iets gaan eten en een pintje pakken, nog een reportage draaien, dat leven on the road is ongelooflijk plezierig. Bovendien zit je telkens met die spanning: zou het lukken om die BV te pakken te krijgen? Eerlijk waar: als VTM mij zou vragen om dit nog tien jaar te doen, ik teken meteen.

Niet bang voor de reactie dat het vroeger beter was?

Alloo: Ik sta daar niet bij stil. Mag je als rockgroepje geen plaat meer opnemen als je een hit hebt gescoord? Sterren en Kometen moet weer wat fun brengen op tv, de rest is niet belangrijk. Ik ga me niet verstoppen omdat ik vroeger iets gelijkaardigs heb gedaan. Als je daar niet mee kunt omgaan, dan moet je maar een ander beroep zoeken.

De Beste Belg (najaar, VTM) De BV’s worden hier niet figuurlijk maar letterlijk in hun hemd gezet. Staf Coppens trekt de hele wereld rond op zoek naar de meest waanzinnige wedstrijden, zoals The Frozen Dead Guy, in het gezelschap van één Bekende Vlaming – van Tanja Dexters tot Bart De Pauw – die zijn of haar kans mag wagen. Eén troost: omdat ze als enige landgenoot meedoen, zijn ze automatisch De Beste Belg.

Raging Bob

Muziekliefhebbers stippen bovenstaande data met rood aan in hun agenda, want dan komt No Direction Home op het scherm, de langverwachte documentaire van Martin Scorsese over Bob Dylan. Scorsese, al zijn hele leven fan van Dylan, focust in deze tweedelige film van ongeveer drie uur op de Dylan van begin jaren zestig, toen hij klassiekers als Like A Rolling Stone opnam en de overgang maakte van folkartiest naar

rockicoon. De documentaire bevat nooit eerder geziene beelden, onder meer van het beroemde Newport Folk Festival waar Dylan onder gejoel van folkfanaten voor het eerst een elektrische gitaar omgordde.

Bovendien heeft Dylan er voor het eerst in twintig jaar mee ingestemd om een tv-interview te geven over zijn carrière. Niet aan Scorsese weliswaar: Dylan praatte tien uur lang met zijn manager Jeff Rosen, die van Scorsese een hoop vragen had gekregen, en de regisseur ging daarna aan de slag met de tape en alle archiefbeelden. Of het resultaat het enigma Dylan zal ontrafelen valt te betwijfelen, maar No Direction Home – dat tegelijk op BBC en op de Amerikaanse publieke omroep PBS wordt uitgezonden – is wel vast en zeker de documentaire van het najaar.

Spraakmakers (2/9, Canvas) Nieuwe reeks interviews, met onder meer Colin Dexter (bedenker Inspector Morse) en Hitler-biograaf Ian Kershaw.

Zero Hour: 9/11 (11/9, Canvas) Documentaire waarin de aanslagen van 11 september minuut per minuut naverteld worden.

Space Race (najaar, BBC2) Gedramatiseerde reconstructie van de wedloop om de eerste mens op de maan te krijgen.

Huilen in de Highlands

Het was een van de mooiste programma’s van vorig jaar, en met voorsprong het meest onroerende: Zonnekinderen, de docusoap waarin het wel en wee werd gevolgd van zeven licht mentaal gehandicapte jongeren op vakantie in de Provence. De kalverliefde van Ilse voor een knappe Franse visser, Maxim die in een huilbui wegzinkt als hij zijn geitje moet achterlaten, de podiumact van Sven, met veel humor en zonder pathetiek werd getoond hoe de kinderen de wereld met open vizier tegemoet traden en hoe ze het hart stalen van de mensen om hen heen – en van de kijker thuis. Dit najaar kunnen we kennismaken met een nieuwe groep. In Zonnekinderen in Schotland trekken zeven jongeren samen met hun begeleiders voor een week naar de Schotse Highlands; elke dag staat een van de zeven centraal en samen met hem of haar ontmoeten we een bijzondere inwoner van de streek.

Het concept van het programma blijft dus hetzelfde, maar de invulling zal er helemaal anders uitzien, zegt eindredacteur en regisseur Steven Demedts. ‘We hebben heel lang getwijfeld of we nog een tweede reeks zouden maken. Je wilt de herinnering aan die eerste Zonnekinderen puur houden, hé. Maar uiteindelijk hebben we besloten om gewoon het basisidee te behouden en voor de rest alles te veranderen wat we konden veranderen.’ Een van de verschillen tegenover vorig jaar is dat er ditmaal een paar kinderen met het syndroom van Down meegaan op reis. ‘Bij de eerste reeks hebben we er bewust voor gekozen om dat niet te doen’, zegt Demedts. ‘Toen wilden we jongeren die licht mentaal gehandicapt waren, waar je het dus op het eerste gezicht niet aan kon zien. Ditmaal wilden we zeven matig verstandelijk gehandicapte jongeren volgen, en dan kom je automatisch terecht bij kinderen met het syndroom van Down. Of dat veel veranderde? Wat mij betreft niet. Natuurlijk vertrek je wel met een hoop vragen. Vorig jaar was de band met de groep zo sterk dat ik schrik had dat ik niet meer hetzelfde zou kunnen voelen. Of dat ik de anderen niet zou kunnen vergeten en zou beginnen te vergelijken. Maar eerlijk gezegd: zodra ik de groep zag, was mijn angst helemaal weg en nu ben ik heel blij dat we het toch nog eens aangedurfd hebben. Vorig jaar blijft heel speciaal – dat is zoals in de liefde: het is en blijft de eerste keer – maar emotioneel gezien had deze reis dezelfde impact. En ik ben er zeker van dat als je thuis begint te kijken, je na twee minuten mee bent. Je zult de groep van 2004 niet vergeten, maar je krijgt gewoon zeven prachtige nieuwe kinderen cadeau.’

Het Leven Zoals Het Is (najaar, één) Het programma dat de docusoap introduceerde in Vlaanderen schakelt in een hogere versnelling. De volgende maanden komen er maar liefst elf HLZHI’s op televisie, gaande van een nieuw seizoen over de Antwerpse Zoo tot reeksen over thuisverzorgers, voedselinspecteurs en Vlamingen die bouwen. Wij kijken in ieder geval uit naar de serie over het leven in de Brusselse Marollen en naar HLZHI: bij ons in de stad, waarin Mechelen centraal staat.

Dik voor mekaar (najaar, één) Docusoap waarin we 8 kinderen tussen 10 en 13 jaar volgen die samen met hun ouders en begeleiders proberen hun eet-, beweeg- en leefgewoonten te verbeteren. Van de makers van Zonnekinderen.

Rome zien en sterven

Rome is misschien niet de beste tv-serie van het najaar (die eer gaat naar Lost), maar het is wel de duurste. Honderd miljoen dollar hebben producenten BBC en HBO in de reeks gepompt, en op het scherm kun je perfect zien waar elke denarius naartoe is gegaan. In de Cinecittà-studio’s werd het volledige Forum heropgebouwd en ook van Alexandrië is een replica gemaakt. De makers lieten drieduizend kostuums naaien, sloegen in de kelders van het Vaticaan echt Romeins geld en richtten zelfs de openbare latrine van de stad opnieuw op.

De serie begint in 52 voor Christus, als Julius Caesar na zijn veldtochten in Gallië terugkeert naar de stad en zo een machtstrijd ontketent, vol bruut geweld en veranderende coalities. Parallel met het gevecht om Rome volgen we de belevenissen van twee soldaten, waardoor het verhaal zich niet alleen in de tempels en de senaat afspeelt maar ook op de straten van Rome zelf. Rome wil immers het dagelijkse leven laten zien in de antieke stad, die volgens de makers goed leek op de broeierige wereldsteden van vandaag, genre Mexico City of Calcutta. Het is een plaats waar stank overheerst – de latrine, remember – en waar erotiek en seks heel gewoon zijn. De Romeinen waren niet bepaald verlegen, denk maar aan de vele badhuizen, en Rome schrikt er niet voor terug om alles in volle glorie te laten zien. I, Claudius op Viagra.

Joey (31/8 Kanaaltwee) De spin-off van Friends, rond would-be acteur Joey Tribbiani (zie Focus nr. 33).

Desperate Housewives (2/9 één) ÉÉN pikt na een zomerreces het eerste seizoen weer op van deze heerlijk zwartgallige serie over het leven van enkele huisvrouwen in Wisteria Lane.

Taken (najaar Kanaaltwee) Tiendelige SF-reeks van Steven Spielberg over ontvoeringen door buitenaardse wezens.

‘Het was gekkenwerk’

Een man met een gigantische gsm, roze reuzenkonijnen of een opvliegende interviewer die een onschuldige voorbijganger afrost. Wie de voorbije maanden een van de voorgaande drie op straat is tegengekomen, kunnen we geruststellen: neen, die overdadige alcoholconsumptie begint zijn tol niet te eisen, u hebt gewoon een opname meegemaakt van Trigger Happy, het nieuwe verborgencameraprogramma waarin Tom Waes (Tom De Pauw uit Het Geslacht De Pauw), Koen Van Looveren en Jan Van Impe bekende en onbekende Vlamingen in de zeik zetten. Zet alle vooroordelen tegenover verborgencameraprogramma’s opzij, want Trigger Happy – gebaseerd op een Engels format – heeft weinig gemeen met bijvoorbeeld Kan Dit? In plaats van lang uitgesponnen filmpjes krijgen we een vinnige en supersnelle opeenvolging van surrealistische sketches, waarbij onschuldige voorbijgangers geconfronteerd worden met absurde situaties – zoals twee reuzenkonijnen die met elkaar op de vuist gaan – en hun reactie wordt getoond. Trigger Happy, dat soms doet denken aan de straatinterviews en sketches van Bart De Pauw en Tom Lenaerts in Schalkse Ruiters, is te dwaas om los te lopen, maar je moet al een gigantische zuurpruim zijn om er serieus bij te blijven. Sterker nog: zelfs Hugo Coveliers kon ermee lachen!

Iedere aflevering bevat ruim dertig sketches. De opnames moeten hels geweest zijn.

Tom Waes: Dat houd je niet voor mogelijk. In totaal hebben we ongeveer vierhonderd filmpjes gemaakt, dat is echt gigantisch veel werk. De meeste zijn wel uit de losse pols opgenomen, met een digitale camera zonder al te veel technische poespas, maar het bleef stressen. Bovendien was de mop telkens zo duidelijk dat als je het minste rateerde, je meteen opnieuw mocht beginnen.

Er zitten ook een aantal interviews met BV’s in het programma, waarbij jij dan als interviewer bijvoorbeeld een voorbijganger die iets te veel lawaai maakt in elkaar slaat. Hoe moeilijk was het om daar serieus bij te blijven?

Waes: Ik heb een paar keer echt op mijn lip moeten bijten. Als je bij een gewone sketch op straat in de lach schoot, was dat niet zo erg, want je kon het nog eens proberen. Maar het vergde zoveel werk om die BV’s bij ons te krijgen, dat je dat niet mocht laten schieten. Sommigen van die mensen hadden zich trouwens een halve dag voorbereid, omdat ze geloofden dat het een serieus interview zou worden – Hugo Coveliers dacht bijvoorbeeld echt dat hij in een talkshow zat. Of het ooit is misgelopen? Wel, ik vrees dat ik de sketch met Patricia Ceyssens naar de bommen geholpen heb (lacht).

Werd je als halve BV eigenlijk vaak herkend?

Waes: Helemaal niet. Vooraf was ik zelf bang dat de sketches in het water zouden vallen als de mensen mij zouden zien, maar ik ben eerlijk waar nooit herkend.

Dat meen je niet. Zelfs niet als je onder een grote poster van jezelf stond (zie foto)?

Waes: Grappig dat je dat zegt, want die sketch was nu echt één waarvan ik dacht: Dit gaat nooit lukken. Ik moest onder die poster staan en aan voorbijgangers vragen of ze geld wilden geven voor de herintroductie van de klopstaarteekhoorn in Antwerpen. Je zou ervan versteld staan hoeveel mensen gegeven hebben. En niemand heeft me herkend, neen.

‘Trigger Happy’ was eerst bedoeld voor VTM, nu zit het op Kanaaltwee. Was je te stout voor een familiezender?

Waes: Daar is een heel lange discussie aan voorafgegaan. Jan Verheyen heeft Trigger Happy nog besteld toen hij programmadirecteur was. Maar toen we een paar maanden geleden de tapes toonden, zei de nieuwe directie dat het toch te absurd, te ontoegankelijk was voor VTM. Toen vond ik het echt jammer dat ze het niet aandurfden, maar ondertussen heb ik het programma aan een paar andere mensen laten zien en die vonden de humor toch ook niet simpel. Ik kan de bazen dus wel volgen: stel dat we bij de VRT zaten, dan was Trigger Happy eerder iets voor Canvas geweest.

Het Peulengaleis V (2/9, Canvas) Vijfde en laatste seizoen. Met de terugkeer van Petrik en Jehan en enkele nieuwe typetjes zoals De Mijmerende Professor.

Untitled Peter & Stany Project (25/9, één) Van het eerste programma van Peter Van den Begin en Stany Crets voor de VRT, wou men alleen de startdatum kwijt en ‘dat het grappig wordt’. Wij geven u beide onder voorbehoud.

Geknipt voor de show (later Kanaaltwee) De pseudodocusoap is ondertussen alweer afgezaagd, maar uit wat we konden zien, leek Geknipt voor de show – over het leven achter de schermen van een talkshow – veelbelovend. Met Johan Terryn en Veerle Dobbelaere in de hoofdrollen. En tóch veelbelovend, we konden het zelf ook nauwelijks geloven.

In de ban van Urbanus (later, één) Van Urbain komt er gelukkig geen tweede seizoen, maar Urbanus krijgt wel een nieuw programma. Hij gaat hierin de confrontatie aan met jonge Vlaamse komieken.

Stefaan Werbrouck