HET GELIJK VAN PHIL COLLINS

De broers DAVID (l.) en PETER BREWIS: een cadeau voor wie Prefab Sprout, XTC, 10cc en Todd Rundgren hoog heeft zitten.

Hoera: de nieuwe Field Music verschilt in weinig tot niets van de oude. Of kunnen de gebroeders Brewis met Commontime toch nieuwe deukjes in de publiekelijke animo slaan?

Vier seconden maar, en elke voorbijfietsende connaisseur zal deze plaat onbetwistbaar als een praktijk van Field Music identificeren. Niet moeilijk: zowat de hele discografie van deze twee broers uit het Noord-Engelse Sunderland is opgetrokken uit hoekige maar melodieuze artrock – hun soloprojecten The Week That Was (Peter) en School of Language (David) inbegrepen.

Die gewoontegetrouwheid verhindert niet dat Commontime alweer een cadeau is voor wie andere intelligente popstrevers zoals Prefab Sprout, 10cc, Todd Rundgren of XTC hoog heeft zitten. De Brewissen, allebei zanger en multi-instrumentalist, zijn net zo vatbaar voor een glorieuze melodie of een klassiek kamerarrangement als Paul McCartney in een jofele bui. Maar ze vinden het even boeiend om van dat snoepgoed abstractie te maken in postpunkachtige staccatogitaren en netelige maatsoorten. En uiteraard: die ostentatief vooraan gemixte drums die de al dertig jaar afgebrande Phil Collins terecht een ‘zie je wel’ zullen ontlokken.

Een waarschuwing, tussendoor: ondanks de strelingen van strijkers, piano en zangharmonieën liggen deze nuchtere broeders bijzonder droog in het gehoor. Ook onderwerpen zoals de rekeningen betalen, een schoolreünie bijwonen of als dertiger op tijd slapengaan, dragen niet bij aan Field Musics glamourgehalte.

Maar wat dan nog? Het stralende It’s a Good Thing, het al even briljante Disappointed en het pastorale The Morning Is Waiting (Peter Brewis’ lofzang aan zijn pasgeboren zoon) kan men bijzetten in het rijtje You Can Decide, Give It Lose It Take It, Closer at Hand, Them That Do Nothing, Effortlessly en (I Keep Thinking about) A New Thing, de koninginnennummers op eerdere langspelers. Maak aan die playlist!

Met het strakke, funky Don’t You Want to Know What’s Wrong wijst het duo in de richting van Prince en Michael Jackson, al evenmin voor het eerst. Wél nieuw, en voor toekomstige ontplooiing geschikt: de goedgemutste koperblazers in The Noisy Days Are Over, en elders ook wat vrouwelijke vocale steun die het solitaire duo toch wat dichter bij de mensen brengt.

Commontime kreunt niet onder overbelasting, zoals dubbelaar Measure (2009), en vloeit beter dan het wat gekunstelde Plumb (2001). Grabbel niet langer naar excuses: deze Field Music is mogelijk uw ding.

FIELD MUSIC ****

Commontime

artrock

Memphis Industries

DOWNLOAD

The Noisy Days Are Over

It’s a Good Thing

The Morning Is Waiting

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content