HET BELOOFDE LAND

Nu de moeder aller verkiezingen fris gewassen en netjes gekapt voor de deur staat, zet de ene zender al wat meer manschappen en materiaal in dan de andere om hand in hand met de politieke tenoren door hun partijprogramma’s, kasten vol vergeten gadgets en computermodellen van de werkelijkheid te dwalen. Bij de VRT reikt de ambitie het verst in de tijd: zij willen dat de politici van dienst ons meenemen naar Het beloofde land zoals zij dat zien.

Het is zelden een land waar het fijn en ontspannen toeven is en waar mensen mogen genieten zonder eerst te bewijzen dat ze ook recht hebben op genot. Van Liesbeth Homans kreeg ik streng en stuurs te horen, zoals de lerares biologie die uitlegt waarom het zinvol is een rat open te snijden, dat in haar land geen nutteloze bussen meer zullen rijden. Er zullen ook geen nutteloze mensen meer wonen. Nutteloze mensen worden tot nuttigheid gedwongen. Want nut, lieve vrienden, dat is vooruitgang. Ik noteerde: in Homansland heerst het nut. En: nut is goed.

Ondertussen zocht de jonge, beloftevolle reporter Danira Boukhriss een trouwe partijsoldaat op – deze keer was het een brave man die hart en ziel en tijd verdeelde tussen vrouw, kinderen, het onkruid op de oprit en de CD&V. Het was toen dat mijn oog viel op een bericht in de krant. Depressie is de eerste ziekte bij jongeren. Als dat zo is, dacht ik, heeft deze samenleving een probleem dat verder reikt dan vergrijzing, luie leefloners, nuttige bussen en een begroting in evenwicht. Als de toekomst aan de prozac zit, zegt dat misschien wel veel over het nu waarin we leven en waarin we vooral aangemoedigd worden om voor de betere boekhouder te stemmen? Kan het zijn dat het beloofde land dat politici trachten te schetsen, een onberekenbare droom mist? Stel je voor dat Martin Luther King nadat hij had geroepen dat hij een droom had, werd onderbroken door een man uit de menigte die wel eens wilde weten of hij de kostprijs van die droom eigenlijk berekend had?

Nu alle verkiezingsprogramma’s naast de meetlat zijn gelegd, durft geen enkele politicus nog iets te beweren dat niet door de studiedienst is bewezen. Ieder debat over wat voor beloofd land dan ook verwatert tot een gesprek over de kostprijs van de beloftes. Ook al is het met cijfers een beetje zoals met vier gin-tonics snel na elkaar: beide wekken alleen maar de indruk de werkelijkheid te verduidelijken.

Gelukkig kwam Geert Bourgeois de volgende avond met een boodschap voor jongeren. ‘Moeten ze aan pensioensparen doen?’ vroeg Wim De Vilder hem, bijgestaan door een op maat gemaakt reclamespotje. ‘Dat is absoluut een goed idee.’ Ik noteerde: in Bourgeoisland doet men aan pensioensparen. Hij zal wel gelijk hebben, maar is dat het meest hoopvolle dat de politiek te bieden heeft? Een mens zou van minder depressief worden.

Tijdens Het nationale debat (VTM) tussen Bart De Wever en Paul Magnette vatte een 17-jarige uit Scherpenheuvel het het beste samen. ‘Jullie vergeten ons te interesseren voor jullie politiek.’ De Wever rolde nog wel met zijn ogen en liet zijn mondhoeken tot ver onder zeeniveau zakken, maar verder werd het vooral stil. Daar hadden de cijfers die de studiedienst in zijn vestzak had geschoven niet meteen een antwoord op.

*** Tot donderdag 22/5, één

DOOR TINE HENS

KAN HET ZIJN DAT HET BELOOFDE LAND DAT POLITICI TRACHTEN TE SCHETSEN EEN ONBEREKENBARE DROOM MIST?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content