Herr Bachmann und seine Klasse

In de klas van Herr Bachmann, onderwijzer in het Duitse industriestadje Stadtallendorf, vind je altijd wel een gitaar of drumstel, maar hij is géén muziekleraar. De sympathieke zestiger met AC/DC-shirt en beanie geeft Duits en maatschappijleer, maar dan op zijn eigen non-conformistische manier, en vooral: met veel affectie voor de kinderen uit zijn klas, die thuis eerder Turks, Russisch of Bulgaars spreken. Eigenlijk wilde Maria Speth een documentaire draaien over de wapenfabrieken en kampen voor Oost-Europese dwangarbeiders die de nazi’s indertijd in Stadtallendorf hadden gebouwd. Tot ze de lokale basisschool bezocht en daar Herr Bachmann en zijn klas bezig zag, waarop ze besefte dat je onderwerpen als migratie, integratie en emancipatie ook kunt bekijken met een school als microkosmos. Dat doet ze aan een ongedwongen tempo – de film duurt dik drie uur – en met een gelaagde fly-on-the-wallaanpak die doet denken aan klassieke onderwijsdocu’s als Frederick Wisemans High School (1968) en Nicolas Philiberts Être et avoir (2002). Eindrapport: een kaleidoscopische, vorig jaar in Berlijn met de Zilveren Beer bekroonde reflectie over een veranderend Europa, maar bovenal een warmhartige hommage aan het soort leraar dat je elk kind toewenst.