Hello Goodbye

Elke dinsdag, 21.00 – vtm

Hij leerde zijn Carmelita via de webcam kennen. Het was grote liefde. Vooral haar pittige karakter stond hem aan. Sommige mensen zien meer door een webcam dan anderen. En nu stond hij haar op de luchthaven op te wachten, samen met zijn twee bijna volgroeide dochters. ‘Of Carmelita een beetje hun tweede mama zou worden?’, wilde Dieter Coppens in Hello Goodbye van hen weten. De giechelende gezichten verstrakten. ‘Ze is een jaar ouder dan wij. Dus dat zal moeilijk worden.’ ‘Misschien een vriendin?’, trachtte Coppens dit pijnlijke moment met de mantel der vrolijke onbekommerdheid te bedekken. De meisjes beten even op hun lip. ‘Dat kan.’ En toen was ze daar. De muziek zwol aan. Er werd gezoend en in gebroken Engels ‘hello’ gezegd. Vervolgens verliet het internationaal samengestelde gezin de aankomsthall, enigszins hobbelend door al die ineengestrengelde armen en benen. Alsof ze zich aan elkaar vastklampten om niet te verdrinken in de poel van onwennigheid.

Van zichzelf beweert Dieter Coppens vlotjes dat hij als een pastoor is, waarmee hij dan bedoelt dat hij erg goed kan luisteren zodat mensen hem spontaan de littekens op hun hart tonen. Al moet je dat spontaan op televisie met tien containers zout nemen. Zoals een drugshond erop getraind is de geur van gevulde condooms in iemands aars te herkennen, zo is Dieter afgericht om het kleinste spoor emotie te detecteren. In tegenstelling tot drugshonden die zelden zelf de condooms in de aars van de koerier stoppen, deinst Dieter er niet voor terug de verlangde emotie wat te forceren. ‘U gaat haar toch wel heel erg missen’, vraagt hij nadrukkelijk aan de vader van het meisje dat voor een jaar naar New York vertrekt. ‘Ja, natuurlijk’, schokschoudert die vader dan. En om de stilte – die op televisie altijd wat gênant aandoet – snel en ondoordacht te vullen, voegt hij eraan toe dat hij ‘die nacht alle uren heeft zien verstrijken’. De emotiebarometer van Dieter schiet in het rood. ‘Zo erg?’, hoor ik hem vragen. De camera zoemt in op de ooghoek van de man, de minieme glinstering van de traan wordt geregistreerd en om de spanning niet helemaal ondraaglijk te maken, gooit de monteur er snel wat beelden van rennende kinderen tussen. Een visueel bruggetje, heet dat, want het meisje dat vertrekt, wordt au pair. ‘U houdt van kinderen’, is de logische volgende vraag. ‘Ik heb gestudeerd om voor kinderen te zorgen.’ Dat je daarvoor kon studeren, is duidelijk nieuw voor Dieter. ‘Wat heb je dan gestudeerd?’ ‘Kinderzorg.’ Zelden is een programma even langdradig als het onderwerp waarover het gaat. Wachten op de luchthaven, of je nu vertrekt of aankomt, is weinig anders dan vervelend. In Hello Goodbye doet Dieter er weinig tot niets aan om dat te ontkennen. Het programma heeft het ritme van een kreupele dromedaris die de Kilimanjaro beklimt.

Tot Dieter plots op emoties met Pattexkracht stoot – verhalen die je aan je sofa vastkleven of als een ijspegel bitterkoud door borstkas, spierweefsel en longinhoud boren. Een blonde dame met twee zwartharige meisjes. ‘Ze vertrekken naar hun vader in Egypte. Daar wonen ze.’ Acht jaar lang heeft ze haar kinderen niet gezien. Meegenomen door de vader. Sinds een jaar is er weer contact. Ze heeft het hoederecht, toch laat ze hen gaan. ‘Ik kies voor hen. Daar is hun thuis. Ik moet dat aanvaarden.’ Plots is het slenterende tempo van Hello Goodbye het enige gepaste. Maar zoals afscheid enkel bestaat omdat het beperkt is in tijd, is ook dat gevoel weer snel voorbij.

Lees nog meer recensies en bedenkingen in de blog Testbeeld op KNACKFOCUS .BE

Tine Hens

Zelden is een programma even langdradig als het onderwerp waarover het gaat. Wachten op de luchthaven is weinig anders dan vervelend.