HARTVERWARMING ALS BUSINESS

De eerste soloplaat van GUY GARVEY prikkelt het langetermijngeheugen.

Guy Garvey springt uit de band. Niet letterlijk, want alles is nog koek en ei bij Elbow, maar soms wil een zanger nu eenmaal eens zot doen.

Courting the Squall bevat songs die Garvey niet aan zijn medebandleden kon slijten of liever niet aan het democratische groepsproces wilde overleveren. Is zijn eerste soloplaat dan een tweederangsaffaire geworden, in lijn met Elbows restjesverzamelaar Dead in the Boot? Geenszins.

Akkoord, de vrees een ratjetoe van wilde ideeën en lang opgekropte wensen in de maag gesplitst te krijgen, maakt zich al van u meester bij de groovy openingssong Angela’s Eyes. Garvey sluit rammelpercussie à laTom Waits en schrille funksynths op de wijze van Bernie Worrell (Parliament-Funkadelic) samen in een kamer op, in de ijdele hoop dat ze het een beetje met elkaar zullen vinden.

Ik schreef ‘zot’, maar erger wordt het niet. Wel hoort u geregeld een Garvey die u nog niet goed kende. Harder Edges sleept er Elbows brassband bij, maar koppelt die aan een nerveus drumpatroon dat van drum-‘n-bass zit te dagdromen – heel aanstekelijk, heel goed. Op plaatkant twee doet Belly of the Whale die truc over, maar voegt er het grootstedelijke raffinement van dEUS’ Theme From Turnpike aan toe. Electricity is een andere vreemde eend: schemerig, romantisch en vooral jazzy, Garvey in duet met Jolie Holland, die de dubieuze instructie ‘denk in de eerste plaats aan Billie Holiday’ moet hebben meegekregen. Dan toch een wens te veel.

De rest van deze beknopte plaat bestrijkt bekender terrein. Want Garvey hoeft nog maar zijn glooiende, melancholische keel en notitieboekje met knusse zinnen te openen (‘in the hills it’s an overcoat colder‘), of men realiseert zich weer hoe succesvol deze man is in de business van de hartverwarming. De spontane werkwijze, waarbij Garvey zich omringde met ‘mijn favoriete muzikanten buiten Elbow’, levert in vergelijking met zijn day job een ingetogener en soberder resultaat op. Alsof hij, met bassist Pete Jobson (I Am Kloot), gitarist Nathan Sudders (The Whip), toetsenist Ben Christophers en drummer Alex Reeves in het getouw, deze keer niet de snelste maar wel de meest idyllische route op zijn gps heeft ingesteld.

Sluipwegen is het woord, want sluipen is wat nummers als Unwind, het bij elke beluistering aan glans winnende Juggernaut en vooral de wondermooie kleine parel Three Bells doen. Tot ze alsnog aankomen op hun eindbestemming: uw langetermijngeheugen.

GUY GARVEY ****

Courting the Squall

pop/rock

Universal

DOWNLOAD

Harder Edges

Juggernaut

Three Bells

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content