de radicale roadmovie ‘The Brown Bunny’ gooit ons van de ene verbazing in de andere. Maar wie is er nu het hardst getikt? De critici of Vincent Gallo? Door Bram van Moorhem

JIGSAW CIRCUS : ‘THE BROWN BUNNY’

OP 16/2, 20.00, SPHINX (GENT); OP 17/2, 20.00, UGC CINEMA’S (ANTWERPEN)

EN OP 18/2, 22.30, UGC DE BROUCKèRE (BRUSSEL).

Mei 2003: The Brown Bunny wordt tijdens de wereldpremière in Cannes met de grond gelijkgemaakt door de ruim 1500 aanwezige filmcritici. Na amper tien minuten galmt de zaal van het gejoel en de vernietigende opmerkingen. ‘ Bullshit‘, vat een journalist de slechtste screening in de geschiedenis van het filmfestival samen. De volgende ochtend staat Vincent Gallo in het oog van een mediastorm. Variety heeft zelfs een heuse complottheorie: festivaldirecteur Thierry Fremaux zou de prent opzettelijk geselecteerd hebben om de Verenigde Staten te laten beschimpen door de Fransen. The Brown Bunnywritten, directed, edited, produced and starred by Vincent Gallo – krijgt ondanks (of net dankzij) een vijf minuten lange fellatioscène van Chloe Sevigny een gemiddelde waardering van 0,5 in de polls, het laagste cijfer ooit.

September 2003: een nieuwe wereldpremière van The Brown Bunny op het filmfestival van Toronto. Gallo snoeide flink in het origineel en treedt naar buiten met een final version van 90 minuten. ‘De film zoals die altijd al in mijn hoofd zat’, dixit Gallo. De lange travels van Bud Clay die over een zoutvlakte in Utah scheert zijn ingekort, en het melodramatische slot (met een rondsnuffelend bruin konijn, symbool voor de verloren liefde van het hoofdpersonage) werd aangepast. The Brown Bunny wordt een hype. Iedereen wil met eigen ogen zien hoe slecht ‘ one of the most widely talked-about and debated films in Cannes history‘ wel is. ‘Bij de vorige vertoning’, zegt Gallo vlak voor de afgeladen Canadese première, ‘wilden de critici van fuckin’ Cannes me vermoorden. Maar jullie zijn een normaal publiek. Oordeel zelf.’ Na de voorstelling oogst hij een wervelwind van applaus.

Oktober 2003: het filmfestival van Wenen, de Viennale, organiseert een retrospectieve rond Gallo. Plots is The Brown Bunny geen schandaalfilm, geen schaamteloze egotrip en geen ‘ unendurable 90 minutes of uneventful banality‘ meer, maar ‘opmerkelijke en gevoelige cinema’. Vincent Gallo ontvangt de FIPRESCI-prijs uit handen van een jury van internationale filmjournalisten.

De eenmansproductie Vincent Gallo (Buffalo, 1962) zigzagde zich een weg door zowat alle mogelijke artistieke disciplines. Als acteur draafde hij op in prenten van Emir Kusturica, Abel Ferrara en Claire Denis, als regisseur gooide hij hoge ogen met het experimentele Buffalo ’66 (1998) – net zoals zijn The Brown Bunny een eenmansproductie -, en als muzikant maakte hij tedere albums als When en verzorgde hij de soundtrack voor zijn films en die van anderen ( The Way It Is, If You Feel Froggy, Jump, Downtown ’81 en Buffalo ’66). Daarvoor was hij onder meer fotograaf, schilder, schrijver, fotomodel voor Calvin Klein en dichter. Eén talent komt tijdens zijn hele carrière voortdurend bovendrijven: Gallo trekt altijd op met de juiste mensen.

Zo zal Gallo als muzikant wellicht nog lang bekend staan als ‘die kerel die begin jaren ’80 een groepje had met Jean-Michel Basquiat’. Basquiat (graffiti-artiest, schilder, multimiljonair, heroïneverslaafde en intimus van Andy Warhol) was amper negentien toen hij zichzelf speelde in Downtown 81 van modefotograaf Edo Bertoglio en beat-auteur Glenn O’Brien. Gray, de band van Gallo en Basquiat, had een aandeel in de soundtrack van deze semi-documentaire over de New Yorkse kunstscene in 1981. Het songmateriaal en de soundtracks die Vincent Gallo uitbrengt bij Warp Records, het legendarische platenlabel uit Sheffield dat ook de geschifte elektronica van Aphex Twin en Autreche uitgeeft, is op zijn zachtst gezegd wisselvallig. Afwachten of de recente samenwerking met Sean Lennon iets productiever is.

Maar voorlopig heeft uw brein dus genoeg te herkauwen met The Brown Bunny. Of de zoektocht van eenzaat Bud Clay (Gallo, wie anders?) naar een lang verloren liefde irritatie dan wel bewondering zal losweken, laten we over aan uw deskundige blik. Of om Gallo te parafraseren: oordeel zelf.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content