PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en het nieuwe Onder vrienden duikt elke week in de populaire cultuur.

Zoals ik eerder al schreef, zat ik tijdens de befaamde kerst van 2010 net zoals bij de befaamde kersten van 2006, 2007, 2008 en 2009 na het verorberen van acht kilo pandorocake aan het haardvuur van een huis aan de Italiaanse Alpen om daar na te denken over het leven, de dingen en de vraag waarom ik ooit nog een hap pandorocake zou eten.

Vorig jaar maakte ik met een paar clicks op mijn telefoon een account aan op Facebook, ongeveer anderhalve eeuw nadat de rest van de wereld dat had gedaan. Daar schreef ik dan weer over dat ik er in een jaar tijd niet veel zinnigs had meegemaakt. Nu, enkele weken en wat objectieve reflectie later, moet ik daar helaas helemaal niet op terugkomen .

Tot zover het geklaag. Want je kunt niet om Facebook heen. Nu ja, je kunt dat wel, net zoals je kunt kiezen om geen tv-abonnement te nemen of je connectie met de waterleiding te verbreken en regenwater op te vangen in een ton om een bad en de afwas van het nodige vocht te voorzien.

Facebook is in die zin een beetje de E40. Je hebt hem nodig, maar ontroering of schoonheid zal je er niet snel vinden. Je bent er… Tja, om dezelfde reden dat de mensen van Borgosesia hier naar de piazza gaan. Omdat iedereen dat nu eenmaal doet. Is er iets te zien? Niet echt. Andere mensen. Maar laat dat nu net zo boeiend blijken.

Toch hebben we naast de E40 ook gezellige dorpen en kronkelende landschapswegen nodig. Instagram is zo’n landschapsweg. Of zo’n dorp, naargelang welk prachtig beeld je hier verkiest.

Maar! Exact een jaar na de te veel pandoro-Facebook-avond kwam gelukkig de te veel pandoro-Path-avond. Wath? Path. Met de P van Path. Bestaat ook al even hoor, daar niet van. Path is een van de vele toepassingen die de voorbije jaren zijn uitgevonden voor mensen die tijd te veel en sociale vaardigheden te kort hebben, maar toch het gevoel willen ervaren van verbonden te zijn met van die dingen. Medemensen.

Op zich echt niets om enthousiast over te worden. Ik word trouwens niet meer enthousiast sinds de beste band ooit, te weten – de Zweedse hardcoreband Purusam – besloot om ermee te stoppen. En dat was in 1999.

Maar bij het opstarten van Path had ik ongeveer het gevoel dat ik had toen ik voor het eerst een Mac had gekocht. Plots werd alles mooier en eenvoudiger. Het leek alsof iemand effectief had nagedacht over hoe de dingen het best aan te pakken. En kijk, dat blijkt weer eens geen slechte strategie.

Je kunt foto’s, filmpjes, locaties en boodschappen met elkaar delen. Dat worden dan op een nogal geurkaarsachtige manier ‘momenten’ in je ‘pad’. Mja. Als ik het mezelf zo hoor uitleggen, klinkt het wat flets. Maar ik kan heel slecht dingen uitleggen. Echt waar. Dat je kunt laten weten wanneer je gaat slapen en weer opstaat, is misschien ook wat sullig. Anderzijds maakt het het hele gedoe wel wat menselijker.

Enfin, Path, dus, voor zij die in een rustig dorpje ver van de E40 willen gaan wonen. Maak er reclame voor, maar ook niet te veel, want voor je het weet, moet je tegen wil en dank lezen wanneer die hele rare met haar grote voortanden uit het vierde leerjaar naar bed gaat. Behalve als je daar net op kickt. Viezerik.

PB GRONDA

‘PATH: IDEAAL VOOR MENSEN DIE TIJD TE VEEL EN SOCIALE VAARDIGHEDEN TE KORT HEBBEN.’