PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en het nieuwe Onder vrienden duikt elke week in de populaire cultuur.

PB GRONDA

Ik werk niet voor bedrijven die in een oud industrieel pand in een ruig stadsdeel zijn gevestigd en die Bubbles, Dogs of Generations heten. Evenmin draag ik rolkraagtruien, T-shirts met logo’s van pc-games uit de eighties of loop ik elke dag in een ander paar moeilijk te vinden, op 222 stuks gemaakte sneakers rond. Kortom: ik ben geen trendspotter, -watcher of -analist.

Toch valt het zelfs mij op dat in mijn nabije omgeving de meest hoogopgeleide, vrijgevochten en zelfstandige vrouwfiguren zich gaan bezighouden met wat ik na lange brainstormsessies en het ontwikkelen van talloze moodboards ‘oldschool vrouwenshit’ zou noemen. Koken en bakken, naaien en breien, stikken en stoppen. En geen hippe fusionrotzooi, nee, vlaaien en koekjes, taarten, stoemp en saucisse. Ik zie de Singernaaimachines overal opdoemen en voor de minder gefortuneerden komt IKEA met een betaalbaar alternatief.

De tekenen zijn natuurlijk al lang daar, met onder andere het succes van Pan Am, Mad Men, de kledinglijn van Banana Republic die gebaseerd is op Mad Men, de zoveelste comeback van de jumpsuit, de moderevival voor alles wat bruin, beige of goudachtig is, en de populaire soulmuziek van bijvoorbeeld Sharon Jones and The Dap Kings. We leven, op onze manier, weer in de jaren vijftig-zestig.

En dat vind ik prima. Zolang de taken van de man zich beperken tot het gewinnen van de kost, degelijk gereedschap aan een houten bord in de garage ophangen, soms eens de hemdsmouwen opstropen en de kinderen over hun bol aaien bij het thuiskomen en vermanen bij het beledigen van hunner moeder, zal je mij zeker niet horen klagen.

Toch zou ik de wellustige vrouwen met iPhones in de zakjes van hun zelfgemaakte keukenschorten willen waarschuwen voor de mogelijke nefaste gevolgen van hun hervonden huiselijkheid. De man, met name, heeft de evolutionair redelijk eenvoudig aantoonbare drang om zich interessant te willen maken bij het veeleer feminiene deel van de bevolking. Wat hij daarvoor moet doen, hangt af van lokale cultuur en tijdsgeest, maar algemeen geldt dat hij zich aanpast aan het duidelijk beter ontworpen geslacht. Vrouwen krijgen dus in zekere zin de mannen die ze verdienen.

Lees daarom niet alleen nostalgisch uitgegeven kookboeken, maar ook Richard Yates. Zo kan ik zeker Paasparade aanraden. Het verhaal van twee zussen, jonge vrouwen in de jaren vijftig, waarvan de luchtige sfeer meteen al wordt gezet in de eerste zin, tevens een van mijn persoonlijke favorieten in het grote canon der openingszinnen: ‘Neither of the Grimes sisters would have a happy life, and looking back it always seemed that the trouble began with their parents’ divorce.’ Zo. En dan moet het boek nog beginnen.

Nu zal je bij lezing van de roman merken dat de mannen in het boek geen aantrekkelijke mix van Don Draper en Ryan Gosling zijn. Drank, ceintuurs, pillen, ja, dat dan weer wel. Alleen in een hotelkamer liggen snikken op bed, stinkend naar de drank en de wanhoop, het kan ook heel mooi zijn. In een boek dan toch.

Dit gezegd zijnde: welke jongedame kan me helpen met een overtollig gat in mijn wollen trui?

‘VROUWEN DIE PER SE IN DE JAREN VIJFTIG WILLEN LEVEN, LEZEN BETER RICHARD YATES.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content