PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Tom Boonen doet na een fantastisch seizoen niet mee aan de Tour, Pol Van Den Driessche zal waarschijnlijk niet meteen een ander publiek ambt nastreven, Geert Bourgeois gaat de kladversie van zijn volgende starterskit twee keer goed lezen en Georges Leekens zal hopelijk de woorden ‘negentig procent van het werk’ niet al te gauw weer in de door al het heen-en-weergeklooi scheefgegroeide mond nemen.

Kortom: de meeste mensen leren uit het verleden. Life is not a dress rehearsal, dus we moeten zo goed mogelijk omgaan met onze misstappen en zodoende iets opbouwen wat je zelfkennis zou kunnen noemen. Of tenminste enige voorzichtigheid.

Een groep die vreemd omgaat met die voorzichtigheid, is die van de tv-bazen. Enerzijds zijn ze te bang om zelf beslissingen te nemen, dus laten ze dat over aan oeverloos marktonderzoek en praatgrage kijkpanels. Anderzijds zijn ze wel megalomaan genoeg om zenders te blijven uitvinden en die vervolgens op te vullen met inferieur piepschuim.

Nu was ik sinds lang een grote supporter en kijker van de Vlaamse openbare omroep. Tot er – Erika Van Tielen die op een fiets door de Vlaamse Ardennen bolt daargelaten – niks meer te zien was op de gezellige volkszender één dat niet evengoed op de gezellige volkszender vtm had kunnen komen. Weet je nog, vtm, van de jaren negentig?

Dan maar naar Canvas, waar ze heel veel goede dingen kopen van de BBC, en die zotten ondertitelen dat nog eens gratis, ook. En in TerZake kon je terwijl nieuws meepikken zonder al te veel gezeik over koddige otters of een snel gebluste huisbrand in Jabbeke. Ik was al bij al tevreden.

Maar sinds kort loopt het weer helemaal mis. Ik vreesde het al toen ik een of andere marketing-aap in het eigen Journaal zag uitleggen wat nu precies werd bedoeld met dat nieuwe ‘Op 12’. Het was geen echte zender, nee, het was een ‘label’. En dan zei hij nog van alles, maar toen was mijn aandacht al weggezonken naar wat de diepere betekenis kon zijn van ‘Op 12’. En toen besliste ik dat mij dat werkelijk geen kloten kon schelen. En dat allemaal op minder dan 12 seconden. Echt, veel minder.

Vervolgens kwam er een geweldig snobistische reeks spotjes ter promotie van het nieuwe Canvas, waarin op legendarisch ongrappige wijze de draak wordt gestoken met het debiele werkvolk dat in de eindeloze VRT-gangen rondloopt. Waarna exact vier bedlegerige oud-leraars Duits en een hogeropgeleide vlo naar het vernieuwde Canvas keken en nog altijd niemand wist wat nu precies ‘Op 12’ betekende.

Het lijkt wel of de leegte die het vertrek van een of ander productiehuis slaat, moet worden opgevuld met zo veel mogelijk lucht die zelfs niet meer serieus gebakken is, maar in het beste geval snel werd opgewarmd in de microgolfoven. Lauwe lucht met chique labels. Lucht die er vroeger ook al was – Iedereen SAM, iemand? – maar hij viel minder op, omdat er tussendoor ook al eens iets te zien was.

Alles leidt er alleszins toe dat er steeds meer tv-zenders, labels en kanalen komen, maar er steeds minder te beleven valt. Wat niet onlogisch is, want het beschikbare talent en het geld moeten breder worden uitgesmeerd. Niet onlogisch, maar daarom niet minder erg.

‘IK WAS SINDS LANG EEN GROTE SUPPORTER EN KIJKER VAN DE VLAAMSE OPENBARE OMROEP.’