P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en recent nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Een jaar of tien geleden speelde ik wel eens Risk met vrienden. Dat gebeurde rond een keukentafel in Rotselaar-Heikant en er werd vaak naar een belendende kamer gelopen om snel bilateraal te overleggen over een te volgen strategie of tactiek. Soms werden er woorden gegeven die later op de avond keihard gebroken werden. Soms werd er gehuild door de waarschijnlijk per vergissing rond de tafel belande meisjes. Ik heb volwassen mannen eronderdoor zien gaan aan die keukentafel.

Wie denkt dat Risk een spelletje is dat los staat van het leven, die vergist zich schandelijk. Dan zei er bijvoorbeeld iemand: ‘Als ge de Jakke aanvalt in plaats van mij, dan laat ik u zeker 4 beurten gerust in Australië.’ En dan zei ik bijvoorbeeld: ‘Fuck off met uw onnozel Australië, Skippy, en vertel eerst maar eens aan de Jakke waarom ge zijn lief gisteren een dikke slet hebt genoemd waar ge niet eens zou op kruipen als ze er u 200 euro voor zouden geven – no offence, Jakke, maar sorry: letterlijk citaat. Ik zou graag West-Europa aanvallen nu.’ Vreemd genoeg wilde niemand na een tijdje nog spelen want ‘het is toch maar een spel, man’. Kijk. Niet akkoord.

Doen alsof, ik snap dat niet. Behalve bij kinderen, natuurlijk. Maar er zijn ook opvallend veel volwassenen die alsof doen. Er is zelfs een hele industrie op gebaseerd, namelijk die van de games. Ik heb dat geprobeerd, gamen. Zo’n PlayStation gekocht en maar in het rond knallen, gewoon om eens te voelen hoe dat, ja, voelt. Thuis kregen we dat niet omdat dat ‘voor verwende kinderen was’. En dan gingen we zitten mokken aan de rand van het zwembad.

Na de eerste 100 headshots in Call of Duty had ik het wel gezien en na een paar maand deed ik heel de zooi cadeau aan een opvangcentrum voor jongeren met gedragsproblemen.

Nu zit GTA V eraan te komen. Het duurste spel ooit en de vijfde aflevering in een franchise van een spel waarvan ik de eerste twee edities graag gespeeld heb. Maar nu doet het me niets meer. Eerst dacht ik: je bent zo meteen 32, snul, natuurlijk doet je dat niks meer. Maar dertigers zouden het grootste deel van de markt uitmaken. En ik heb tussen mijn (toegegeven: schaarse en laagopgeleide) vrienden nog mensen zitten die er echt naar uitzien om in nog betere beeldkwaliteit te doen alsof ze auto’s pikken en naar de hoeren gaan.

Mijn raad: pik auto’s en ga naar de hoeren. Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel natuurlijk: in het echte leven.

Het is te zeggen: als dat is wat je wilt doen met je leven, natuurlijk. Als je liever in de sneeuw ligt te wachten om de vijand kapot te schieten als hij eindelijk uit zijn schuilplaats komt, ga dan bij het Russische leger. Als je graag met rallykarren door boswegen vlamt, ga dan achter Aarschot wonen en live gewoon the dream. Want het echte leven is zoveel plezanter. De realiteit gaat altijd de fictie te boven. Als je dat, net als ik, gelooft, dan heb je niks aan spelcomputers of gezellige bordspellen. Al de rest: schiet er maar op los. Enfin, doe alsof.

P.B. GRONDA

IK HEB VRIENDEN DIE ER ECHT NAAR UITZIEN OM IN GTA V IN NOG BETERE BEELDKWALITEIT TE DOEN ALSOF ZE AUTO’S PIKKEN EN NAAR DE HOEREN GAAN. MIJN RAAD: PIK AUTO’S EN GA NAAR DE HOEREN.