P.B. GRONDA, van wie dit voorjaar de nieuwe roman Straus Park verschijnt, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik kom eigenlijk nog maar voor twee redenen naar België. Om nog eens echte, door hardverdienende Vlamingen persoonlijk geïmporteerde champagne te drinken in de plaats van prosecco, en om bij Annelies van Occhi mijn bril heel grondig te laten reinigen na maanden intens schrijfwerk in het alpiene verborgene.

Het was waarschijnlijk niet toevallig in de brillenwinkel dat ik dacht: die Google Glasses, dat is toch maar iets belachelijks. Wat ik, omdat het nu eenmaal 2013 is, ook deelde met mijn zeventien miljoen volgers op Twitter. Ik kan er een miljoen naast zitten.

Kwam daar meteen redelijk serieuze reactie op van gasten die waarschijnlijk heel stipt het onderhoud van hun fiets opvolgen en zonder ironie kunnen poolen met vrienden.

‘Dankzij Google gebeurde er tenminste iets’, zo klonk het ongeveer, ‘in de trage IT-markt.’ De wat? De trage IT-markt, meneer. Oké. Even kijken.

Toen ik geboren werd in 1981 was de mensheid er nog niet helemaal van bekomen dat je via een toestel dat met een draad aan de muur vastzit audiotechnisch contact kon maken met gelijk wie in de wereld die ook over zo’n toestel beschikte. Ja, het kostte wel wat, zeker eens je als een zot buiten de zone ging liggen bellen, alsof dat zomaar even kon.

Paar decennia later en mijn dochter van twee snapt niet dat haar grootmoeder haar niet kan zien als ze zwaait door een gewoon, niet van een camera voorzien toestel dat zelfs kan opladen zonder draad. Ze kan wel mijn iPhone open swipen, naar de foto’s gaan en daar een video van zichzelf in de tuin bekijken. ‘Dat waren nog eens tijden, deze voormiddag’, zeggen we dan.

Kortom, traag zou ik de IT-markt niet meteen noemen. Ik denk dat het probleem van de verveling eerder is dat we even geen nieuwe behoeften meer voelen. We hebben, als zoogdieren en als onderdeeltjes van een samenleving, tijd nodig om even te wennen voor we weer nieuwe dingen gaan wensen. Hetzelfde gebeurt trouwens in de tv-markt. Die evolueert al meer dan een halve eeuw volgens een voor heel de sector winstgevend plan van geleidelijke vernieuwing. Tot nu. Als je zwart-wit kijkt, kun je nog denken: maar de echte wereld is toch in kleur? Maar wat wil je meer dan een haardun ding tegen je muur dat het scherpst waarneembaar beeld geeft?

En laten we ook eerlijk zijn: we zijn met zijn allen, pardon my Leuvens, dikke vette nerds geworden. Tijd weer om wat anders te gaan doen en de gespreksonderwerpen weg te laten varen van nieuwe apps en de verschillen tussen de iPhone 5 en de alweer nakende 5S. Laat me raden, daarna komt de 6, en dan misschien de 6S? Ook dat ik een USB-stick van 10 terabyte in mijn gat kan steken om dan via mijn neusgaten een 3D-film te streamen en tegelijk te back-uppen op de cloud… Noem me gek, maar het kan me niet meer boeien.

Dus, trage IT-markt, doe maar even nog wat trager. Ga eens allemaal samen naar de Ardennen, drink daar te veel Jupiler en kom dan binnen een jaar terug met iets plezants. En dus niet de Google Glasses. Die zijn nog altijd belachelijk.

P.B. GRONDA

HET WAS WAARSCHIJNLIJK NIET TOEVALLIG IN DE BRILLENWINKEL DAT IK DACHT: DIE GOOGLE GLASSES, DAT IS TOCH MAAR IETS BELACHELIJKS.