Paul Baeten Gronda

Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.Zoals ik vroeger, toen ‘rechts’ in linkse kringen nog een vuil woord was, gelul over decibels gewoon niet verstaanbaar was omdat alles zo godverdomme luid stond, Liam nog de frontman van de beste band sinds The Band was en zichzelf niet belachelijk maakte met een groep waarvan ik de naam niet eens wíl onthouden, Erika Van Tielen nog een baken van maagdelijkheid was en alles – korter gesteld – beter was, al vaker heb gezegd: nostalgie wordt overschat. Een zinkende boei voor een hele generatie zwalpende sloepjes op een zee van emoties en dromen, een generatie waarvan de ouders er niets beters op vonden dan te herhalen dat ze niets fouts deden zolang ze maar ‘zichzelf’ en ‘gelukkig’ waren.

Wat op zich dan weer niet wegneemt dat sommige dingen vroeger echt beter waren. Bijvoorbeeld: rapmuziek, suikerwafels, de bokssport, bakkers, de scenario’s van Grey’s Anatomy en leren schoenen.

En wat eveneens niet wegneemt dat melancholie iets anders is dan nostalgie en zich misschien wel tot nostalgie verhoudt als een treurspel tot een blijspel. En een citaat van Raymond van het Groenewoud indachtig: van blije liedjes worden wij zo triestig, en omgekeerd.

Wat meteen een van de redenen zou kunnen zijn waarom The Guitar Song van Jamey Johnson mij op zo’n vreemde manier blij maakt. Er zit iets heel troostends in de miserie van anderen. Zeker als die anderen een gekraste stem, een gitaar en een huis in Alabama hebben.

The Guitar Song is naast het gelijknamige nummer The Guitar Song ook een dubbel-cd – ‘dubbel-cd’, toch een woord dat voorgoed verpest is door de Knuffelrock-reeks. De opvolger met name van The Dollar, met onder andere het nummer The Dollar, en ook van That Lonesome Song, met naast het nummer That Lonesome Song het op Amerikaanse countrystations van zoveel airplay voorziene In Color dat je je afvraagt waarom de meeste van Jameys nummers over geldgebrek gaan. Je zou bijna gaan geloven dat de titel van zijn voorgenoemde debuutplaat The Dollar sloeg op die ene dollar die hij effectief zou gaan verdienen aan zijn muzikale carrière – ‘muzikale carrière’, toch een begrip dat voorgoed verpest is door de Idool-reeks.

Neen, als je liedjes wilt horen over bimbo’s die met hun borsten de Piz Buin in je gezicht komen masseren, zodat je zeker geen zonnebrand zou oplopen, dan bestaan er andere bands. Denk ik. Enfin, misschien niet letterlijk met die specifieke scène, maar toch dingen die meer in de buurt komen dan het tooggeklaag van Jamey.

Maar! Het tooggeklaag van Jamey is wel superieur in zijn soort, niet gespeend van enige zelfrelativerende balsem en vooral voorzien van pretty, pretty, pretty fantastische countrymuziek. En omdat de eerste helft van de dubbelaar een Black Album is, zoals dat van Metallica, en de tweede een White Album, zoals dat van The Beatles, zie je dat hij, op een vast goedbedoelde racistische wijze (ach, hij komt uit Alabama, je kunt ook niet alles willen) heeft willen aangeven dat de zwaarmoedigste, meest deprimerende nummers op het eerste deel staan, en de positievere vibes op de tweede helft te vinden zijn – wat bewezen wordt met Norah Jones meets Tracy Chapmanske songtitels als Thankful For The Rain en Good Morning Sunrise.

Al wie al eens droomt van een lange, in de avond en vervolgens nacht overlopende namiddag op een front porch van een houten huisje, down south in de US, met als enige gegeven spelmateriaal een schommelbank, een roestige pick-up zonder motor, een meertje, drie keien, een fles whisky, lakens die op de wasdraad hangen te sterven van de hitte, een heel sloom draaiende ventilator en een avond die van plan is om iets trager te vallen dan anders, gaat woelen in zongedroogde melancholie als hij of zij bijvoorbeeld het refrein van California Riots inglijdt.

En al de rest mag nu samen met Bart Tommelein en Geert Bourgeois naar Nederlandstalige, nostalgische levensliederen gaan luisteren in een iets te volle treinwagon op het befaamde, geheel Vlaamse spoortraject Kust-Deklote.

‘Het tooggeklaag van Jamey Johnsonis superieur in zijn soort.’