Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.

Omdat het leven helaas niet uitsluitend uit aangename dingen bestaat, zoals nadenken over het eigen lot in een warm bad, Saul Bellow lezen op het strand, het zorgvuldig aanleggen van een collectie stoere zonnebrillen, op het einde van de dag naar de soul van Etta James luisteren, ijsjes met nutella eten op de palaverende piazza in Borgosesia of bij de hipsters van Chelsea in Café Grumpy de krant doorbladeren en haverkoeken eten, kijken we soms ook naar tv-series.

Vooral om te vergeten dat een heel groot deel van ons bestaan wordt bezet door op oncomfortabele stoeltjes wachten op vluchten, werken voor een baas, inchecken op foursquare, door debiele winkelstraten slenteren, tot in het oneindige dezelfde dertig producten gaan halen in de supermarkt, het voeren van standaardgesprekken die geen enkel ander nut hebben dan het simpele feit dat ze gevoerd worden en het knippen van onze teennagels.

En dan zwijg ik nog over de echte drama’s.

Omdat het leven helaas niet uitsluitend uit aangename dingen bestaat, gaan heel wat mensen naar een therapeut om over al de rest te praten. Zelf doe ik dat niet, omdat ik een schrijver ben en ik dus niet betaal om mijn demonen te laten analyseren en wie weet zelfs klein te krijgen, maar er in de plaats boeken van maak en in die zin aan duizenden mensen mijn verhaal kan doen, wat tegelijk emotioneel exhibitionisme, een last en een voorrecht is. Ze zeggen niet veel terug, de meeste lezers, dat is waar, maar dat doen veel therapeuten naar het schijnt ook niet.

Dr. Paul Weston zegt wel soms iets terug. Heel uitzonderlijk roept of lacht hij zelfs. Gelukkig, anders hadden de scenaristen van In Treatment een probleem gehad. In Treatment is een reeks over een psychotherapeut, zijn leven, zijn patiënten en zijn eigen therapie. Eigenlijk is het een re-make van het Israëlische megasucces BeTipul. Maar Israëlische tv blijkt minder snel de weg te vinden naar onze tv-kanalen en dvd-rekken. Wat een geluk is, want wat een belachelijke naam is BeTipul? Zou ik nooit gekocht hebben. Om te lachen, misschien.

Het oorspronkelijke idee van de reeks is erg origineel: vijf weekdagen, vijf patiënten die elk op een vaste dag naar de praktijk van Paul komen, vijf keer per week op tv. Een format dat zo goed is als opzet dat het dreigt de concrete invulling een beetje te verdringen. Het ziet er ook allemaal heel theatraal uit, die eenvoudige setting, focus op – soms trage – dialoog, verbaal en non-verbaal. Je moet even uit de maalstroom van het razende leven kunnen ontsnappen, wil je dat waarderen.

In Treatment is met andere woorden een serie die wat geduld vraagt. Precies daarom schoof ik ze ooit na de eerste twee afleveringen opzij. Te traag, te veel vroom gedoe, te veel een slim scenario-ideetje. Maar zoals de – als ik mij niet vergis – Antwerpse old-school hardcoreband Thumbs Down aan het einde van de jaren 90 zong: ‘First impression, wrong impression.’ Want als je de tijd neemt om de personages te leren kennen, opent zich een wereld waarin niet alleen op een erg intelligente manier hele uiteenlopende karakters worden geschetst, maar ga je ook elementen uit je eigen persoonlijkheid terugvinden in – ‘projecteren op?’ – de verschillende patiënten, waardoor je, daar, op je bank in de woonkamer, eigenlijk ook een beetje bij de psycholoog zit. We kijken dus in zekere zin naar onszelf. Al klink ik nu een beetje als iemand die te lang naar In Treatment heeft gekeken.

Om de vergelijking nog even door te trekken: misschien is naar In Treatment kijken op een manier net zoals naar therapie gaan. Je bent nieuwsgierig, maar als je het snel wilt doen, dan werkt het niet. Als je er echter tijd in steekt, merk je dat het best iets oplevert, en blijf je kijken. En als het niets voor jou is – wat kan – dan zijn er nog altijd drank, drugs, rock-‘n-roll en de gloeiend hete gsm-nummers van de meiden van het helaas ter ziele gegane Antwerpse hardcoretrio B-A-B-E.

Wij zien elkaar volgende week weer.

‘Bij ‘In Treatment’ , zit je zelf ook een beetje bij de psycholoog.’