Eerste zin Het begon met een terloopse opmerking in een krantenartikel over Serge Gainsbourg: Frankrijks enfant terrible bleek zowaar een roman geschreven te hebben.
Bob Dylan, Patti Smith, Nick Cave, Morrissey, Luc De Vos: u kent vast ook wel enkele muzikanten die met respectabele ijver – en dus niet onbesuisd op een dronken avond – een literaire zijsprong hebben gewaagd. Grondtonen, een verzameling van meestal boeiende essays, verrast in eerste instantie door vlotjes dértig zulke namen op te tasten. De kwaliteit van dier diverse prozaïsche of poëtische uitdrijvingen is nooit het punt, wel het motief erachter. Wat dreef het considerabele ego van de Joods-Texaanse countryzanger Kinky Friedman ertoe whodunits te verzinnen met zichzelf in de hoofdrol? Welke bocht nam Pepijn Lanen toen hij het rock-‘n-rollgehalte van De Jeugd van Tegenwoordig doortrok naar zijn autobiografische debuutroman? Waarom voelde Adamo in zijn enige novelle de nood tot somberen, ontsnappen er in die van Serge Gainsbourg zoveel darmgassen en wilden de bandleden van alt.countrymuzikant Willy Vlautin hem meer dan eens het raam uit duvelen? Steek het hier op.
Grondtonen – Als muzikanten schrijvers worden ****
Francis Mus (red.), Spectrum, 384 blz., ? 24,99.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
